Της Χαράς Ζαχοπούλου
Η ζωή στην πόλη μοιάζει πια σαν ένα τεράστιο σουρωτήρι που απορροφά ό,τι δεν αντέχει να κρατήσει…
Διπλό σοκ σε μία εβδομάδα… Δύο από τα αγαπημένα μου «στέκια» έκλεισαν. Ξαφνικά, απροειδοποίητα, δεν πρόλαβα καν να πιω έναν αποχαιρετιστήριο καφέ με παξιμαδάκι…
Μαζί τους έσβησε και η ζωή γύρω από αυτά, η κίνηση, η αναζωογονητική φασαρία, ακόμα και το πάρκινγκ έγινε άνετο, ενώ κάποιες δεκάδες άνθρωποι προστέθηκαν στον πολυπληθή στρατό των ανέργων.
Βέβαια δεν είναι τα μόνα που κατέβασαν ρολά… Μία βόλτα στους δρόμους της πόλης αρκεί, για να δει κατάματα ακόμα και ο πιο ανεπηρέαστος (αν υπάρχει κανείς) από την οικονομική κρίση, την πικρή πραγματικότητα… Κλειστόν!
Μερικά μάλιστα καταστήματα – καφετέριες- μαγαζιά έχουν ακόμα τοιχοκολλημένα και τα ειδοποιητήρια έξωσης στις πόρτες ή τις βιτρίνες τους, εκεί που κάποτε φιγουράριζαν πολύχρωμες αφίσες, διαφημιστικά, προσκλήσεις για το επόμενο μεγάλο πάρτι!
Τι συμβαίνει; Αφελής ερώτηση θα σκεφτούν πολλοί στη δίνη μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης… Δεν ψάχνω μία οικονομοτεχνική απάντηση, αλλά ουσιαστική. Δηλαδή με πόσους ακόμα ανέργους και λουκέτα ξοφλάμε; Πόσο ακόμα πρέπει να υποβιβαστεί το κατακαημένο βιοτικό μας επίπεδο, που τόσο πολύ πάσχιζαν οι κυβερνώντες ανά τα χρόνια να το αποθεώσουν με δανεικά… και αγύριστα.
Πιθανώς αυτά τα «αγύριστα» είναι που πληρώνει τώρα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και κυρίως της μεσαίας τάξης, της αγαπημένης τάξης του πρωθυπουργού και της αξιωματικής αντιπολίτευσης εσχάτως. Ωστόσο οι ευθύνες δεν βαρύνουν μονάχα το «βοσκό» αλλά και τα «πρόβατα».
Οι πολίτες, μαγεμένοι από τον επίπλαστο εκσυγχρονισμό της περασμένης δεκαετίας, έμαθαν να κινούνται όπως το κράτος, δηλαδή με δανεικά, τα οποία οι τράπεζες παρείχαν απλόχερα. Έστησαν επιχειρήσεις, είχαν δεν είχαν την κατάλληλη κατάρτιση, προσέλαβαν κόσμο, έκοβαν αποδείξεις κατά βούληση και η πλειονότητα αισχροκερδούσε εις βάρος ενός ανέμελου και όχι και τόσο βαθιά σκεπτόμενου καταναλωτή, που νόμιζε πως όσο πιο ακριβά αγόραζε, τόσους πόντους ανέβαινε το προσωπικό και κοινωνικό εγώ του.
Με την έλευση της οικονομικής κρίσης τα «εύκολα» δανεικά κόπηκαν, οι φόροι ανέβηκαν, η κατανάλωση έπεσε, αλλά οι δόσεις των παλαιότερων δανείων δεν εξαφανίσθηκαν…
Έμειναν εκεί για να λένε στους ατυχείς καταστηματάρχες «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα».
Ενδεικτικά μόνο στο χώρο της εστίασης, σύμφωνα με τον Σύνδεσμο Επώνυμων Οργανωμένων Αλυσίδων Εστίασης (ΣΕΠΟΑ), έβαλαν λουκέτο 4.000 καταστήματα και 30.000 χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν.
Αποτέλεσμα; Τα ενοικιαστήρια πολλαπλασιάστηκαν και στοίχειωσαν τις προσόψεις, οι δε πρώην εργαζόμενοι, προστέθηκαν στα σχεδόν 1.400.000 άτομα χωρίς δουλειά.
Η ζωή στην πόλη μοιάζει πια σαν ένα τεράστιο σουρωτήρι που απορροφά ό,τι δεν αντέχει να κρατήσει. Πετά τα περιττά, κάνοντας αγώνα να κρατήσει ζωντανά τα απαραίτητα. Να διαχωρίσει την ήρα από το στάρι. Είναι σκληρό, αλλά και ελπιδοφόρο, καθώς μετά το μεγάλο ξεσκαρτάρισμα, είθισται να μένει στον αφρό ό,τι πολυτιμότερο.
Και ξαναγυρνάμε στους κυβερνώντες… Σε αυτούς έγκειται να διαφυλάξουν το πολύτιμο που έχει να προσφέρει ο λαός και να μην το δώσουν για ένα κομμάτι ψωμί αλλού, εξαγοράζοντας τη δική τους ανεπάρκεια.
Είναι δικό τους καθήκον να διαμορφώσουν εκείνο το κοινωνικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οι πολίτες θα μπορούν να χτίσουν, να αναπτύξουν και να αναπτυχθούν. Ίσως τότε θα δικαιούνται κάποιοι να πουν «ματώσαμε αλλά τα καταφέραμε».