Η Συρια πλήττεται από εμφύλιο πόλεμο τα τελευταία τρία χρόνια και σύμφωνα με τα στατιστικά πολέμου πρόκειται για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή της εποχής μας που ξεπερνάει ακόμα και την γενοκτονία της Ρουάντα σε αριθμούς όσον αφορά τους πρόσφυγες.
Τρία χρόνια μετά την έναρξή του, o εμφύλιος πόλεμος έχει σκοτώσει πάνω από 150.000 άτομα, οι μισοί από τους οποίους υπολογίζεται ότι είναι άμαχοι. Οι συνεχείς βομβιστικές επιθέσεις καταστρέφουν ολοσχερώς ολόκληρες πόλεις και παρατηρούνται τρομακτικές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βασικές ανάγκες όπως τροφή και ιατρική περίθαλψη δεν ικανοποιούνται ούτε στο ελάχιστο ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες για φυλακίσεις και βασανιστήρια Σύριων αμάχων πολιτών επειδή μετέφεραν τρόφιμα και φάρμακα σε πολίτες που τα είχαν ανάγκη.
[slideshow post_id=”119677″]
- Ρεπορτάζ και φωτογραφίες: Νίκος Ν. Αγγελάκης
[youtube id=”i5VzAuDH7ao” width=”620″ height=”360″]
Ο ΟΗΕ εκτιμά ότι πάνω από 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν μετατοπιστεί εντός της Συρίας– αύξηση πάνω από δύο εκατομμύρια σε μόλις έξι μήνες. Αν συνυπολογιστούν οι πρόσφυγες τότε σχεδόν το ήμισυ του προπολεμικού συνολικά πληθυσμού της Συρίας των 23 εκατομμυρίων ατόμων έχει μετακινηθεί και χρήζει άμεσης ανθρωπιστικής βοήθειας.
Χιλιάδες Σύριοι δραπετεύουν από την χώρα τους καθημερινά. Η περιοχή τους έχει ισοπεδωθεί με αποτέλεσμα η ζωή εκεί να έχει μετατραπεί σε μία ανυπόφορη προσπάθεια επιβίωσης λεπτό προς λεπτό. Σχεδόν όλοι οι Σύριοι έχουν χάσει κάποιο μέλος της οικογένειας τους, συγγενή τους ή φίλο τους. Η παραμονή των περισσότερων σε μία χώρα που βρίσκεται υπό τέτοια μεγέθη πολεμικής σύγκρουσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγήσει στον δικό τους θάνατο ή θέτει σε κίνδυνο άλλα μέλη της οικογένειάς τους που μπορεί να είναι μικρά παιδιά ή ανήμποροι να φροντίσουν τον εαυτό τους, όπως ηλικιωμένοι, βρέφη ή άτομα με προβλήματα υγείας.
Επίσης πολλοί είναι αυτοί που εγκαταλείπουν τη χώρα αφού οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειάς τους έχουν στοχοποιηθεί από το καθεστώς του Μπασάρ Αλ-Ασάντ και οδηγούνται στις φυλακές όπου σύμφωνα με μαρτυρίες προσφύγων υπόκεινται σε βασανισμούς. Στις φυλακές του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ-Ασάντ, σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα κρατούνται πάνω από 180.000 Σύριοι. Η ζωή έχει πολύ μικρή αξία πλέον στη Συρία.
Απο την στιγμή που θα πάρουν την δύσκολη απόφαση της προσφυγιάς οι κίνδυνοι δεν περιορίζονται στο παραμικρό. Οι κίνδυνοι ελοχεύουν σε κάθε σημείο της διαδρομής τους μέχρι τον τελικό τους προορισμό που για τους περισσότερους είναι μία από τις γειτονικές χώρες ενώ για άλλους μια προσπάθεια δημιουργίας νέας ζωής στην Ελβετία, Ολλανδία, Σουηδία, Νορβηγία ή άλλες χώρες όπου θα μπορούσαν να επανενωθούν αργότερα με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους που περιμένουν νέα τους πίσω στη Συρία ή σε γειτονικές χώρες όπου έχουν καταφύγει.
Αυτοί που επιλέγουν – ή που καταλήγουν λόγω των συνθηκών – να βρουν καταφύγιο σε κάποια γειτονική χώρα της Συρίας όπως το Λίβανο, την Ιορδανία, τη Τουρκία, την Αίγυπτο ή ακόμα και το Ιράκ είναι οι περισσότεροι. Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία στο Λίβανο φιλοξενούνται πάνω από ένα εκατομμύριο Σύριοι πρόσφυγες, αριθμός που αποτελεί περίπου το ⅕ του συνολικού πλυθυσμού της χώρας.
Η Παγκόσμια Τράπεζα υπολογίζει ότι η ανθρωπιστική κρίση της Συρίας και ο αριθμός των προσφύγων που έχει καταφύγει στο γειτονικό Λίβανο έχει στοιχίσει στην χώρα απώλειες του ύψους των 2.5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων για το 2013 και απειλεί να σπρώξει 170.00 Λιβανέζους κάτω από τα όρια της φτώχειας μέχρι το τέλος του 2014. Στην Ιορδανία ένας στους έντεκα κατοίκους σήμερα είναι Σύριος πρόσφυγας, περίπου 578.000 άτομα. Στην Τουρκία έχουν διαφύγει 620.000 Σύριοι, στην Αίγυπτο 135.000 ενώ ακόμα και στο Ιράκ που αντιμετωπίζει τα δικά του σημαντικά προβλήματα και εσωτερικές συγκρούσεις σε ένα ασταθές πολιτικά περιβάλλον έχουν βρει καταφύγιο περίπου 225.000 Σύριοι.
Οι κίνδυνοι της διαδρομής μέχρι τον τελικό τους προορισμό, όποιος κι αν είναι αυτός είναι τεράστιοι από την πρώτη στιγμή. Οικογένειες περπατούν για μίλια ολόκληρα μέσα στη νύχτα ώστε να αποφύγουν τους ελεύθερους σκοπευτές ή την απαγωγή τους. Σύμφωνα με τον Χασάν, πρόσφυγα – ο οποίος έφτασε εδώ με την πρόσφατη “καραβιά” που περισυλέχθηκε από τα διεθνή ύδατα πάνω από την Αίγυπτο – με τον οποίο μιλήσαμε την Δευτέρα 7 Απριλίου στην κατασκήνωση REA στον Σταυρό όπου και φιλοξενούταν, στην Συρία πλέον δεν υπάρχει καμμία ασφάλεια για την ανθρώπινη ζωή.
Εκτός από τον κίνδυνο του να σκοτωθείς από τους συνεχείς βομβαρδισμούς, τους ελεύθερους σκοπευτές ή τα διασταρούμενα πυρά, εκτός από τον κίνδυνο να φυλακισθείς και να υποστείς τα βασανιστήρια του καθεστώτος του Μπασάρ ελοχεύει και ο κίνδυνος των απαγωγών ή της δολοφονίας σου για τον παραμικρό λόγο. “Δεν υπάρχει πλέον νόμος ή αστυνομία που να προστατεύει πολίτες στην Συρία. Δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο σε ολόκληρη τη Συρία που να εγγυάται μία ελάχιστη σχετική ασφάλεια. Ο θάνατος είναι παντού” εξομολογείται τρέμοντας και συνέχισε “έχω χάσει τον αδερφό μου στην Συρία. Δολοφονήθηκε από ελεύθερο σκοπευτή ενώ μετέφερε τρόφιμα, νερό και φάρμακα σε συμπολίτες του στη Δαμασκό. Όχι όπλα. Τρόφιμα και νερό”.
Ο Χασάν κατάφερε να διαφύγει την χώρα δωροδοκώντας Σύριους αξιωματούχους ώστε να του επιτρέψουν να πετάξει προς Βυρηττό και από εκεί προς Αίγυπτο όπου και έμεινε για έναν χρόνο μεχρι να πάρει την απόφαση να φύγει με το “καράβι” “παράνομος” για κάποια χώρα της Ευρώπης. Η σύζυγος και κόρη του τον περιμένουν πίσω στην Αίγυπτο, μέχρι να καταφέρει, αν τα καταφέρει, να φτάσει σε κάποια χώρα της Ευρώπης όπου θα μπορεί αργότερα να ζητήσει την επανένωσή του μαζί τους και να ξεκινήσει μία νέα ζωή. “Η ζωή στην Συρία τελείωσε, δεν υπάρχει πλέον τίποτα για εμάς εκεί πίσω. Θα πάρει πολύ χρόνο μέχρι να γίνουν όλα όπως ήταν η ζωή μας πριν τον πόλεμο και ο Μπασάρ δεν πρόκειται να αφήσει έτσι εύκολα την εξουσία” είπε.
Από την 1η Απριλίου βρίσκονται στα Χανιά περίπου τριακόσιοι πενήντα (350) πρόσφυγες εκατό πενήντα (150) των οποίων είναι Σύριοι και οι υπόλοιποι Αιγύπτιοι. Μιλώντας με τον Χασάν που συναντήσαμε στην κατασκήνωση ΡΕΑ στον Σταυρό και με τον Μουντασά στο ξενοδοχείο στη Νέα Χώρα την Δευτέρα 7 Απριλίου όπου φιλοξενούνται οικογένειες Συρίων ακούσαμε την εμπειρία τους από την στιγμή που μπήκαν στο καράβι μέχρι σήμερα. Και οι δύο ζούσαν στη Δαμασκό απ’ όπου σε πρώτη φάση διέφυγαν στην Αίγυπτο. Ο Χασάν δούλευε στο δημόσιο σε ένα εργοστάσιο κρεάτων το οποίο βομβαρδίστηκε. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος εργάστηκε εθελοντικά στον Ερυθρό Σταυρό και γι αυτή τη δράση του διώχθηκε ενώ πολλοί συνάδελφοι και φίλοι του φυλακίστηκαν. Ο Μουντασά είναι δικηγόρος και έφυγε από τη Συρία αφού κινδύνευε από το καθεστώς του Μπασάρ Αλ-Ασάντ. Έχει φυλακιστεί και βασανιστεί πολλές φορές για την στάση του ενάντια στο καθεστώς του Μπασάρ. Η οικογένεια του παραμένει στη Συρία. Έχει ταξιδέψει μαζί με τα δύο του ανήλικα παιδιά.
Το καράβι το οποίο τους μετέφερε ήταν κατασχεμένο από το Αιγυπτιακό κράτος και προοριζόταν για καταστροφή αφού με αυτό μετέφεραν παλιότερα χασίς από το Μαρόκο στην Αίγυπτο. Και οι δύο πούλησαν τα υπάρχοντα τους και πλήρωσαν το ποσό των 3000 δολλαρίων για να αποκτήσουν το “εισιτήριο” της διαφυγής τους στην Ευρώπη. Ο διακινητής, όπως μας είπε ο Μουντασά, για να καταφέρει να εκτελέσει την αποστολή έχει πρώτα δωροδοκήσει αξιωματούχους της Αιγύπτου. Το ποσό που έβγαλε από αυτή την αποστολή, από τα χρήματα που έδωσαν οι πρόσφυγες ώστε να μπουν στο καράβι, ανέρχεται περίπου στο ποσό των 1.200.000 δολλαρίων.
Μέσα στο καράβι κάποιοι έμειναν επτά μέρες άλλοι δέκα αφού η μεταφορά έγινε σε τρία κύματα με βάρκες από την ακτή μέχρι το καράβι που βρισκόταν στα ανοιχτά. Κάποιοι ήταν εκεί από την πρώτη μέρα και περίμεναν μέσα στο καράβι μέχρι να γεμίσει. Τρόφιμα και νερό δεν υπήρχαν στο πλοίο αρκετά ώστε να καλύψουν τις ανάγκες των 350 προσφύγων για 7-10 μέρες που πέρασαν στη θάλασσα. Ο Χασάν μας είπε ότι “μετά τις δύο πρώτες μέρες δεν υπήρχε τροφή και νερό ενώ κι αυτή που υπήρχε ήταν μόνο λίγο τυρί και ξερό ψωμί. Παιδιά και γυναίκες έκλαιγαν, όλοι ήταν άρρωστοι και ταλαιπωρημένοι. Εγώ είχα λίγο νερό μαζί μου το οποίο έδωσα σε κάτι μικρά παιδιά που το είχαν μεγαλύτερη ανάγκη απ’ ό,τι εγώ”.
“Στην αρχή ο καιρός ήταν καλός και πιστεύαμε ότι θα πρόκειται για ένα εύκολο ταξίδι μέχρι την Ιταλία. Εκεί θέλαμε να φτάσουμε.” μας λέει ο Μουντασά, συνεχίζοντας “Σύντομα όμως ο καιρός άλλαξε και αντιμετωπίζαμε κύμματα πολλών μέτρων σε ένα καράβι το οποίο δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Καπετάνιο δεν είχε το καράβι και ευτυχώς που κάποιοι από τους επιβάτες είχαν γνώσεις μηχανών και μπόρεσαν να τις κρατήσουν ζωντανές όσο χρειάστηκε. Μετά από ένα σημείο όμως είδαμε ότι (το καράβι) δεν πρόκειται να φτάσει στον προορισμο του και αν δεν κάναμε κάτι σύντομα όλοι θα πνιγόμασταν κάτω από τα κύμματα”.
Μέσα στο καράβι ήταν 150 Σύριοι και 190 Αιγύπτιοι μεταξύ των οποίων πολλά μικρά παιδιά και γυναίκες. Ο Χασάν μας λέει “βλέποντας ότι πλέον κινδυνεύουμε όλοι κάποιος κάλεσε μεσω τηλεφώνου τον Ιταλικό Ερυθρό Σταυρό -όπως μας είπε μετά αυτός που τηλεφώνησε- και στην συνέχεια μας προσέγγισε ένα πλοίο. Στην αρχή προσπαθήσαμε να δέσουμε με σχοινιά μαζί του αλλά τα κύμματα ήταν τόσο μεγάλα και η θάλασσα άγρια και διαρκώς συγκρούοταν το καράβι μας με το πλοίο με αποτέλεσμα να πάρουν φωτιά οι μηχανές και το καράβι άρχισε να βάζει νερά ενώ περίπου δέκα άτομα ήταν κρεμασμένα πάνω στα σχοινιά προσπαθώντας να αναρριχηθούν. Εγκαταλείψαμε την προσπάθεια. Δεν γινόταν να δέσουμε με ασφάλεια.”.
Ο Μουντασά που μας περιέγραψε ακριβώς την ίδια ιστορία λέει “σε ένα σημείο ήξερα ότι δεν θα επιβιώσουμε. Δεν με ένοιαζε πλέον τόσο. Είχα περάσει τόσα πολλά στη Συρία. Η ζωή μας άλλαξε. Είμαι εξοικιωμένος με την ιδέα του θανάτου. Όλοι μας ήμασταν άρρωστοι μέσα στο καράβι μετά από κάποιες μέρες. Δεν άκουγες πολλά λόγια. Γυναίκες, παιδιά και άντρες έκαναν εμετό συνέχεια. Αν πνιγόμασταν, 350 άτομα μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά και γυναίκες το ‘θανατικό’ θα ήταν μεγαλύτερο από τους δυστυχείς που χάθηκαν με το Μαλαισιανό αεροπλάνο”.
Ο Χασάν στην περιγραφή του αναφέρει ότι αφού δεν μπόρεσαν να δέσουν με το πρώτο πλοίο τους προσέγγισε ένα αμερικάνικο πολεμικό το οποίο τους είχε σε φύλαξη όλη τη νύχτα με τους προβολείς πάνω τους διαρκώς ενώ τους περικύκλωνε καθ’ όλη τη διάρκεια της επιτήρησης.
Ο Μουντασά λέει ότι “στην αρχή όταν είδαμε τα πλοία να μας προσεγγίζουν χαρήκαμε. Πιστέψαμε ότι επιτέλους τα καταφέραμε. Όταν όμως μετά το αμερικάνο πλοίο που μας επιτηρούσε ήρθε το ελληνικό λιμενικό το οποίο μας περισυνέλεξε και καταλάβαμε ότι μας μεταφέρουν στην Ελλάδα συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε ακόμα πολλά να αντιμετωπίσουμε. Δεν πηγαίναμε στην Ιταλία απ’ όπου πιο εύκολα μπορείς να βγεις σε άλλες χώρες της Ευρώπης αλλά στην Ελλάδα όπου η διάσχιση των συνόρων είναι πολύ πιο δύσκολη”.
Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Οι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν στο εκθεσιακό κέντρο Αγυιάς όπου κρατήθηκαν από τις ελληνικές αρχές μέχρι να φτάσει η FRONTEX και να αναλάβει τα ηνία της όλης επιχείρησης καταγραφής τους. Οι Σύριοι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν μετά την δεύτερη μέρα παραμονής τους στην Αγυιά στο αστυνομικό τμήμα Χανίων όπου έδωσαν δαχτυλικά αποτυπώματα, υπέγραψαν χαρτιά των οποίων το περιεχόμενο δεν γνώριζαν και δίχως την παρουσία διερμηνέα και στην συνέχεια τους άφησαν να φύγουν. Οι Αιγύπτιοι παρέμειναν στο εκθεσιακό κέντρο Αγυιάς όπου σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες αρνήθηκαν να υπογράψουν χαρτιά με τα οποία αποδέχονται ότι είναι υπό κράτηση και κάποιοι από αυτούς προχώρησαν και σε απεργία πείνας. Δυστυχώς οι τοπικές αρχές και η αστυνομία Χανίων, παρά τις πάμπολλες προσπάθειές μας δεν μας άφησαν να εισέλθουμε στον χώρο ώστε να καταγράψουμε τα γεγονότα εκεί.
Η απάντηση που πήραμε από αστυνομικούς που φυλούσαν την κεντρική πύλη μετά την γνωστοποίηση της ιδιότητάς μας ήταν “με τίποτα”. Ζητήσαμε άδεια για να εισέλθουμε στον χώρο και επί τόπου στις εκεί αστυνομικές δυνάμεις αλλά και από τον ταξίαρχο Χανίων και από τον διευθυντή Ασφαλείας Χανίων. Αρνήθηκαν να μας επιτρέψουν την είσοδό μας σε έναν χώρο όπου σύμφωνα με τις τοπικές αρχές – υπό προεκλογική περίοδο – διαμορφώθηκε κατάλληλα ως χώρος φιλοξενείας και όχι ως ένα άτυπο κέντρο κράτησης των οποίων τις συνθήκες διαβίωσης έγιναν ευρέως γνωστές από τη πρόσφατη συνέντευξη τύπου των Γιατρών χωρίς Σύνορα.
Ανάμεσα στους Σύριους πρόσφυγες ήταν και κάποια ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά τα οποία αντί να φιλοξενηθούν σε κάποιο κέντρο κατάλληλο για ανήλικους όπου θα είχαν πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, ψυχολόγους, σωστή διατροφή και ένα περιβάλλον ικανοποιητικό για την ηλικία τους κρατήθηκαν για λίγες μέρες μαζί με ποινικούς στο Α.Τ. Σούδας ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκαν ξανά υπό κράτηση στο εκθεσιακό κέντρο Αγυιάς.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ιστορία ενός μικρού 14χρονου ο οποίος ταξίδεψε μαζί με έναν οικογενειακό φίλο με σκοπό να φτάσουν στο Βέλγιο όπου βρίσκεται ο πατέρας του μικρού. Ο ανήλικος χωρίστηκε από τον συνοδό του και τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσει μόνος του έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας μέχρι να καταφέρει να επανενωθεί με τον πατέρα του στο Βέλγιο. Μία διαδικασία που θα χρειαστεί πάρα πολύ χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί.
Χαρακτηριστικό επίσης είναι ότι μετά την απελευθέρωση των Συρίων, τους απαγορεύτηκε να ταξιδέψουν στην Αθήνα, το μοναδικό σημείο όπου μπορούν να κάνουν αίτηση ασύλου ενώ δεν κινητοποιήθηκε και η κινητή μονάδα ασύλου με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να μένουν εγκλωβισμένοι στα Χανιά ενώ το δικαίωμα παραμονής τους στο ξενοδοχείο όπου διαμένουν έως τώρα λήγει την Τετάρτη 9 Απριλίου. Μετά από αυτό είναι μόνοι τους να βγάλουν άκρη δίχως χρήματα και γνωστούς σε μία ξένη χώρα στην οποία δεν γνωρίζουν την γλώσσα μαζί με τα ανήλικά παιδιά τους πολλοί εξ αυτών.
Ο Μουντασά κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας, είπε “οι χανιώτες μας αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή. Ο λαός σας είναι ευγενικός. Το κράτος σας όμως δεν μας ακούει και μας αντιμετωπίζει σαν εγκληματίες. Στο ελληνικό πλοίο που μας μετέφερε στην Ελλάδα οι λιμενικοί με χτύπησαν όταν ζήτησα ότι θέλω να δω τα παιδιά μου τα οποία τα είχαν λίγο παραπέρα από εμένα. Δεν με άφησαν. Εμείς θέλουμε να περάσουμε τα σύνορα νόμιμα και όχι σαν κλέφτες ή κυνηγημένοι. Είμαστε πρόσφυγες. Δεν μπορούμε να μείνουμε στη Συρία. Εκεί βλέπεις μόνο τον θάνατο όπου κι αν κοιτάξεις” ενώ ο Χασάν με ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπο του μας είπε όταν ρωτήθηκε για την συμπεριφορα των αστυνομικών δυνάμεων και του λιμενικού “ας πούμε οτι προσπάθησαν να είναι ευγενικοί. Προσπάθησαν…”.
Το βράδυ της Δευτέρας 7 Απριλίου, όλοι οι Σύριοι πρόσφυγες που διαμένουν στο ξενοδοχείο Beach Elena στη Νέα Χωρα προχώρησαν σε ανοιχτή συνέλευση όπου συζήτησαν και ενημερώθηκαν από ντόπιους Σύριους και αλληλέγγυους φορείς και ομάδες για την κατάσταση την οποία έχουν να αντιμετωπίσουν καθώς και για ποιες θα πρέπει να είναι από εδώ και πέρα οι επόμενες κινήσεις τους στην προσπάθειά τους να διεκδικήσουν την όποια πιθανότητα υπάρχει νόμιμης μετακίνησής τους εκτός συνόρων προς άλλες χώρες της Ευρώπης ή παραμονής τους εδώ για όσους το επιθυμούν.
Με ανακοίνωση του το Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης και άλλοι αλληλέγγυοι καλούν σε συμμετοχή στην απεργιακή πορεία της Τετάρτης 9 Απριλίου, στις 10:30 π.μ. “με χαρακτηριστικά εργατικής αντίστασης, και αλληλεγγύης στον προσφυγικό/ μεταναστευτικό πληθυσμό που βρίσκεται στα Χανιά.” όπως αναφέρουν σε ανακοίνωσή τους. Μετά το τέλος της πορείας το κάλεσμα συνεχίζεται για συμμετοχή σε συνέλευση, στη Νέα Χώρα, έξω από το ξενοδοχείο που φιλοξενούνται οι προσφυγικές οικογένειες από τη Συρία.
Πάνω από 2.5 εκατομμύρια Σύριοι έχουν καταχωρυθεί από την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες ενώ εκατοντάδες χιλιάδες ακόμα είναι υπό επεξεργασία από τον οργανισμό προς καταχώρηση. Κάθε χρόνος πολέμου που περνάει οδηγεί τα νούμερα αυτά σε αύξηση με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Το 2012 οι πρόσφυγες ήταν 100.000. Μέχρι τον Απρίλιο του 2013 είχαν φτάσει τους 800.000 και μέσα σε τέσσερις μήνες διπλασιάστηκε σε 1.6 εκατομμύρια. Τα Ηνωμένα Έθνη υπολογίζουν ότι με αυτούς τους ρυθμούς μέχρι το τέλος του έτους οι πρόσφυγες Σύριοι μπορεί να φτάσουν τον αριθμό των τεσσάρων εκατομμυρίων. Η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση της εποχής μας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η μεγαλύτερη “έξοδος” από την εποχή της γενοκτοντίας της Ρουάντα, 20 χρόνια πίσω.
—-
Σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθούμε με το ιστορικό του εμφυλίου πολέμου στη Συρία. Το ιστορικό της προεδρίας του Μπασάρ Αλ Ασάντ από το 2000 μέχρι σήμερα. Η Άνοιξη της Δαμασκού και οι πορείες του 2011, οι πρώτες συγκρούσεις και πώς οι μεμονωμένες οδομαχίες μετατράπηκαν σε γενικευμένη σύρραξη και εμφύλιο πόλεμο. Επίσης ποιοι οι “παίχτες” του εμφυλίου, οι σχέσεις της Συρίας με τη Ρωσία, η παρουσία της Αλ Καίντα και των τζιχαντιστών σε αντάρτικες ομάδες μεταξύ άλλων και ποια η ατζέντα των συμφερόντων τους. Ποια η σημασία των μειονοτήτων στην περιοχή και κυρίως των Κούρδων που βρίσκονται στα σύνορα με την Τουρκία, ποια η δυναμική των εξελίξεων για την ευρύτερη περιοχή και ποια η στάση της διεθνής κοινότητας απέναντι στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα που έχουν προκύψει.
