Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.
Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.
Ο φασισμός, Φ. Λάδης – Θ. Μικρούτσικος – Μ. Δημητριάδη
Το ποτάμι πίσω δεν γυρνά! Και όχι βέβαια, το Ποτάμι του Σταύρου του βαρκάρη, που σύντομα θα έχει την τύχη των συναγωνιστών του στην Ελιά, στη ΔΗΜΑΡ και στα άλλα μορφώματα που προσπαθούν να αναστήσουν το πτώμα της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας (επ, ξέχασες το ΠΑΣΟΚ! ποιό ΠΑΣΟΚ ρε παιδιά;), αλλά το ποτάμι της εργατικής, λαϊκής και αντιφασιστικής οργής. Και μόνο ένας τυφλός δεν θα έβλεπε ότι κόντρα σε όλες τις συντηρητικές θεωρίες, για να μην πω αντιδραστικές και παρεξηγηθώ, οι Έλληνες και οι μετανάστες εργαζόμενοι όχι μόνο δεν έχουν απογοητευθεί αλλά οργανώνουν την πάλη τους ενάντια σε καταστολή, στα μνημόνια και στη φασιστική απειλή. Οι καθαρίστριες, οι σχολικοί φύλακες και οι εκπαιδευτικοί είαι κάποιοι από αυτούς που δίνουν το φωτεινό παράδειγμα ότι μόνο με μαζικές απεργίες διαρκείας και με μαχητικό αντιφασισμό, στα λόγια και όχι στην ουσία, μπορούμε να τελείωνουμε με τους Κασιδιάρηδες, τους Σαμαράδες και τα διεθνή αφεντικά τους (ή μήπως να πούμε τους διεθνείς συνεργάτες τους;). Ακόμα όμως και στην Ουκρανία που τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από εδώ, αφού οι νεοναζί είναι ανοιχτά στη “νέα”, μεταβατική κυβέρνηση όπου προσπαθούν να περιορίσουν τις αντιδράσεις των Ουκρανών εργαζομένων, οι αντιδράσεις κλιμακώνονται δυναμικά. Για να μην ξεχάσουμε τη μάχη ενάντια στα χημικά της Συρίας εδώ στην Κρήτη ή ακόμα και τη δημιουργία μαζικών αριστερών δημοτικών σχημάτων που διεκδικούν να εκφραστεί η αλλαγή και τοπικά (Πρωτοβουλία Πολιτών-Ανταρσία στα Χανιά), άσχετα εάν κάποιες θέσεις μάλλον δεν την βοηθούν – αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Έτσι, σήμερα, Σάββατο 22 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα ενάντια στο ρατσιμό και το φασιμό, όλοι μαζί, ενωμένοι, θα συνεχίσουμε των αγώνα μας με μαζικά αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, σε μια σειρά πόλεις σε όλη την Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη και βέβαια Χανιά) αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, από Βραζιλία μέχρι Βαρσοβία κι από τη χώρα των Βάσκων έως τη Νέα Υόρκη, όπου θα διαδηλώσουμε ενάντια σε άρχουσα τάξη, ΜΜΕ και κυβερνήσεις που παίζουν το ρατσιστικό χαρτί προκειμένου να μετατρέψουν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες σε αποδιοπομπαίους τράγους, την ίδια ώρα που κλείνουν τις δομές υγείας και καταγγέλλοντας τους μετανάστες ότι είναι «υγειονομική βόμβα» και ενώ τα Μνημόνια τους (στην Ελλάδα αλλά και στην Ουκρανία, στην Τουρκία αλλά και στο Μεξικό) μετατρέπουν το μισό πληθυσμό σε ανέργους. Χτίζοντας παράλληλα την εικόνα, μέσω της προπαγάνδας τους, ότι οι «ξένοι παίρνουν τις δουλειές». Ενώ μέσα από τα χαράτσια, τους φόρους, τις περικοπές στις συντάξεις καταληστεύουν μόχθους μιας ολόκληρης ζωής, κατηγορούν τους μετανάστες ότι φταίνε για την «εγκληματικότητα». Θα διαδηλώσουμε και ενάντια στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με πρώτο ρόλο ανάμεσα σε αυτές να έχει η ελληνική κυβέρνηση, που έχουν μετατρέψει τα τελευταία χρόνια αυτή τη ρατσιστική προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια σε επίσημη ρατσιστική πολιτική. Και φυσικά να διαδηλώνουμε ενάντια στην ίδια τη φασιστική απειλή, είτε λέγεται Σβόμποντα, είτε Χρυσή Αυγή, επικεντρώνοντας τις μάχες μας ενάντια στους φασίστες εντός της Ελλάδας, για να μην επιτρέψουμε να επαναληφθεί ο εφιάλτης της Βαιμάρης. Δεν γίνεται να ξεχάσουμε ότι πριν από έξι μήνες, τη νύχτα της 17 προς 18 Σεπτέμβρη 2013, ο Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός, δολοφονημένος από το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής, ούτε τις άλλες ρατσιστικές και φασιστικές δολοφονίες όπως του Πακιστανού μετανάστη Σαχτζάτ Λουκμάν. Τότε, στο Κερατσίνι και όχι μόνο, η συνδυασμένη δύναμη του αντιφασιστικού και απεργιακού κύματος (48ωρη της ΑΔΕΔΥ) ανάγκασε τον Σαμαρά να σπάσει για πρώτη φορά την ασυλία των νεοναζί και να στείλει τον Μιχαλολιάκο στη φυλακή. Τώρα, μαζί με τις 22 Μαρτίου οι εξελίξεις μπορεί να είναι πολύ καλύτερες, για τη δική μας πλευρά ασφαλώς.
Από αύριο λοιπόν, χρειάζεται να βγούμε μπροστά και να διεκδικήσουμε ότι πρέπει:
1) Να γκρεμίσουμε πρώτα-πρώτα τον πυλώνα των κλειστών συνόρων και της “Ευρώπης Φρούριο”. Να βάλουμε τέλος στις παράνομες επαναπροωθήσεις, τις αθρόες δολοφονίες παιδιών, γυναικών, ανδρών, αθώων ανθρώπων που πνίγονται στα νερά του Αιγαίου, στα Φαρμακονήσια και τις Οινούσσες, που διαμελίζονται στα ναρκοπέδια, που παγώνουν στα νερά του Έβρου, να γκρεμίσουμε τους ρατσιστικούς φράχτες, να διαλύσουμε τους κυνηγούς κεφαλών της Φρόντεξ. Άλλοι επτά μετανάστες, μετά το έγκλημα στο Φαρμακονήσι, ήρθαν να προστεθούν στον μακρύ κατάλογο, πνιγμένοι στα νερά του Αιγαίου, κοντά στη Λέσβο.
2) Να γκρεμίσουμε την ιδέα ότι ο ευρωπαϊκός ή ο αμερικάνικος καπιταλισμός μπορούν να θησαυρίζουν από την υπερεκμετάλλευση του τρίτου κόσμου, οι στρατοί τους μπορούν να επεμβαίνουν με πολέμους και δικτατορίες, αλλά τα θύματα της πολιτικής τους θα πρέπει να μένουν και να υπομένουν στις χώρες τους τις βόμβες, τη φτώχεια, την περιβαλλοντική καταστροφή. Την ιδέα ότι κεφάλαιο και πλούσιοι μπορούν να περνάνε ελεύθερα τα σύνορα, ενώ οι φτωχοί άνθρωποι όχι. Να απαιτήσουμε, τα σύνορα να ανοίξουν για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και να κλείσουν για τους ληστές “επενδυτές” και τους ελεγκτές της τρόικας.
3) Να γκρεμίσουμε την έννοια του “παράνομου” μετανάστη, του “λαθρο-μετανάστη” με την οποία βρίσκονται αντιμέτωποι – αυτοί που καταφέρνουν τελικά να περάσουν ζωντανοί τα σύνορα.
Και μαζί να γκρεμίσουμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που, για πρώτη φορά από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εμφανίζονται σαν τα μανιτάρια στις χώρες της Ευρώπης, προκειμένου να μαντρώσουν για δεκαοκτώ μήνες κάτω από τις πιο άθλιες συνθήκες, δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους με μόνο τους “έγκλημα” ότι δεν έτυχε να γεννηθούν “ευρωπαίοι”.
4) Να απελευθερώσουμε τους “χωρίς χαρτιά” από τα ανήλιαγα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων στα οποία κρατούνται επί μήνες στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο – στην ουσία όσοι δεν χωράνε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
5) Να καταργήσουμε τον διαχωρισμό σε “νόμιμους” και “παράνομους” απαιτώντας το ξεκίνημα των διαδικασιών νομιμοποίησης που έχουν παγώσει από το 2004, και των διαδικασιών χορήγησης ασύλου. Να απαιτήσουμε να καταργηθούν οι ρατσιστικοί όροι και προϋποθέσεις, όπως τα υποχρεωτικά ένσημα, που οδηγούν ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια μεταναστών που ήταν για χρόνια νόμιμοι να χάνουν αυτό το δικαίωμα.
6) Να καταργηθούν όλες οι θεσμοθετημένες διακρίσεις στην πρόσβαση των μεταναστών χωρίς χαρτιά στα νοσοκομεία, τα σχολεία, την ασφάλιση, τις δημόσιες υπηρεσίες, την εργασία – που ευτυχώς πολλές από αυτές οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα έχουν καταφέρει να καταστήσουν τουλάχιστον ανεφάρμοστες στην πράξη.
7) Να σταματήσουν οι επιχειρήσεις σκούπα και η συνεχής καταδίωξη από την ΕΛΑΣ για την οποία μοναδικό πειστήριο εγκλήματος είναι το χρώμα, η θρησκεία και η καταγωγή τους. Να σταματήσουν οι απάνθρωπες απελάσεις των “παρανόμων”, όπως του μαθητή από την Λάρισα που πρόσφατα απέλασαν στην Αλβανία. Αλλά και το κυνηγητό αυτών που έχουν χαρτιά, και σύμφωνα και με τα στοιχεία που δίνει η ίδια η αστυνομία, αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών που συλλαμβάνονται στις καθημερινές επιχειρήσεις σκούπα και σέρνονται στα τμήματα για εξακρίβωση.
Να απαιτήσουμε επιτέλους το δικαίωμα στην Ιθαγένεια για τα 250.000 παιδιά δεύτερης γενιάς που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στην Ελλάδα, το δικαίωμα ψήφου για τις χιλιάδες των μεταναστών που ζουν εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα, καταβάλουν φόρους, χαράτσια, κρατήσεις για το ΙΚΑ – δύο δικαιώματα που έστω και πετσοκομμένα θεσμοθέτησε ο νόμος Ραγκούση και η κυβέρνηση Σαμαρά έσπευσε να καταργήσει.
8) Να απαντήσουμε καθαρά στο ερώτημα «πόσοι χωράνε σε αυτή τη χώρα». Οι καπιταλιστές έχουν ξεκάθαρη απάντηση σε αυτό το θέμα και την είχαν πάντα και παντού: Χωράνε όσοι θέλουμε, για όσο θέλουμε και όποτε θέλουμε. Εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που εργάστηκαν σκληρά την δεκαετία του ’90 κρίνονται σήμερα ανεπιθύμητοι και “περισσεύουν”. Όμως δεν είναι οι μόνοι.
Ανεπιθύμητοι κρίνονται οι ντόπιοι νέοι και νέες, που αρχίζουν να μεταναστεύουν από την Ελλάδα προς το εξωτερικό. Οι ηλικιωμένοι μετατρέπονται σε “βάρος”, γι’ αυτό τα όρια συνταξιοδότησης μεγαλώνουν και οι συντάξεις συρρικνώνονται. Οι γυναίκες και αυτές “περισσεύουν” και αντιμετωπίζουν το φάσμα της ανεργίας σε διπλάσιο ποσοστό από τους άντρες. Η ανέχεια και το αβέβαιο μέλλον κάνει τους ανθρώπους να μην γεννάνε, στην Ελλάδα των μνημονίων δεν χωράνε ούτε τα παιδιά. Οταν μας λένε ότι δεν χωράνε άλλοι μετανάστες, στην ουσία λένε ότι δεν χωράει κανείς. Γι’ αυτό και εμείς, σε μια χώρα που οι πόλεις, οι γειτονιές, η ύπαιθρος αδειάζουν από την καταστροφή που φέρνουν τα μνημόνια, πρέπει να απαντάμε ότι χωράμε όλοι. Να υποστηρίζουμε ότι η έξοδος από αυτήν την αθλιότητα δεν θα έλθει κυνηγώντας τους μετανάστες, αλλά με την ακύρωσή των μνημονίων, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο από την ΕΕ και τις νεοφιλελεύθερες και ρατσιστικές επιταγές της.
Με το χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας κάτω από εργατικό έλεγχο, που θα έχει ανάγκη όλα τα χέρια και όλα τα μυαλά, θα μπει φραγμός στην καταστροφή που σκορπάει σήμερα η λαίλαπα της καπιταλιστικής κρίσης.
