Κάθε βράδυ έως τις 10:30, το αργότερο ένδεκα παρά τέταρτο, καθόμαστε με τον άνδρα μου στην βεραντούλα μας, στο μπαλκόνι μας και τρώμε, πίνομε την μπυρίτσα μας και ακούμε την επιλεγμένη ποιοτική μουσική μας. Που τέρπει και ανυψώνει τον άνθρωπο! Από κλασσική μουσική μέχρι Νάνα Μούσχουρη, Μάριο Φραγκούλη, Παπακωνσταντίνου, Κότσιρα και λοιπούς εκλεκτούς. Και Κρητική μουσική βέβαια, Κισσαμίτικα βιολιά κ.λ.π. Μουσική, που ανυψώνει τις ψυχές μας και όχι γαυγίσματα σκύλων. Δεν εννοώ το συγκεκριμένος είδος μουσικής αλλά τα συμπαθητικά ζωάκια, που είναι συμπαθητικά όσο δεν χρησιμοποιούνται εναντίον των ανθρώπων.
Το σπίτι μας βρίσκεται στην Λεωφόρο Καζαντζάκη απέναντι από την Β.Ρ. Μόλις βγούμε στο μπαλκόνι μας, μετά από λίγο κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα μια μυρωδιά καμένου ξύλου. Από πέρυσι το καλοκαίρι. Η μυρωδιά είναι ενοχλητική. Αναρωτιόμαστε, κάποιος γείτονας, είναι δυνατόν, καλοκαιριάτικα, ν’ ανάβει την σόμπα του; Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε τίποτε άλλο αφού τριγύρω εστία φωτιάς δεν υπήρχε.
Χτες το βράδυ όμως το κακό πολιόγινε. Τρίτη βράδυ, γύρω στις 9:30 με 10:00. Η μυρωδιά πως κάτι καίγεται ήταν πολύ έντονη. Η ατμόσφαιρα απ’ την μεριά που καθόμαστε ήταν θολή σαν να ‘χε κάπνα. Σηκώνομαι, μπαίνω στην κουζίνα μήπως είχα ξεχάσει κανένα τηγάνι στην κουζίνα. Όχι. Όλα ήταν εντάξει. Κοιτάζω από κάτω που μένουν τ’ ανίψια μου. Κι εκεί δεν υπήρχε φωτιά.
Γυρίζω και κάθομαι στο βεραντάκι μας. Απολαμβάνομε τώρα τον ωραίο ανθισμένο ιβίσκο μας και νοιώθομε ήρεμοι και ευτυχείς. Γελάμε! Όμως είναι αλλεργική. Η μυρωδιά μου προκάλεσε έντονο βήχα κα πονοκέφαλο. Το λέω στον άντρα μου. Σηκώνεται ο άντρας μου και παρατηρεί απέναντι τον ελαιώνα του Μάνο μήπως έχει ξεσπάσει πυρκαγιά. Και τότε σταματά μπροστά μας ένα μηχανάκι μ’ ένα ζευγάρι ευγενικά παιδιά που έντρομα μας λένε:
– Κύριε Αγγελάκη. Έχετε αρπάξει φωτιά. Δεν βλέπετε τους καπνούς; Είστε γεμάτοι καπνούς απ’ το σπίτι σας από κάτω δίπλα σας είναι γεμάτο καπνοί.
– Μα όχι. Ακούσαμε κι εμείς την μυρωδιά, ελέγξαμε το σπίτι μας δεν έχει φωτιά.
Το ζευγάρι φεύγει, πάει μέχρι τον Άγιο Στυλιανό και ξαναγυρίζει. Μας λέει:
– Πήγαμε μέχρι τον Άγιο Στυλιανό. Δεν υπάρχει καπνός, μόνο στα σημεία που σας δείξαμε.
Τους λέμε:
– Μήπως είναι απ’ τον ελαιώνα;
Τα παιδιά μπήκαν από τον δρόμο που υπάρχει δίπλα στο βενζινάδικο μέσα στον ελαιώνα και έψαξαν. Δεν υπήρχε εκεί ούτε καπνός ούτε μυρωδιά.
Ας είναι καλά τα παιδιά! Ας τα ευλογεί ο Θεός!
Δεν τα γνωρίζομε ποια είναι. Και όπως, να ‘ναι καλά, ειδοποίησαν την πυροσβεστική, αλλιώς θα μας έβγαζαν τρελούς.
Και η πυροσβεστική ήρθε μετά από λίγο. Σταμάτησε απέναντι απ’ το σπίτι μας. Με αλάρμ ήλεγξε όλη την περιοχή. Πήγε μέχρι την Μοναχή Ελιά. Συζήτησε μ’ έναν άνθρωπο. Στην επιστροφή, πέταξε προβολείς στα διπλανά σπίτια.
Τι έχει συμβεί; Τι ζούμε; Τι αναπνέουμε; Τι ήταν η μυρωδιά καμένου ξύλου (διοξείδιο του άνθρακα) και η κάπνα;
Τι ζούμε, τι υποφέρομε μέσα στο σπίτι μας;
Είμαι αλλεργική, με πιάνει βήχας ακατάπαυστος και πονοκέφαλος, εκεί που ήσυχοι ζούμε κάποιες σταγόνες ευτυχίας.
Ενοχλεί;
Ποιους;
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
