Το βιβλίο της Θεοδώρας Ποντικάκη – Γεωργιάδου είναι ένα καλαίσθητο βιβλίο με ωραίες ναΐφ φωτογραφίες φιλοτεχνημένες απ’ την ιδία που ασχολείται και με την ζωγραφική.
Ο πίνακας που βρίσκεται στα γραφεία μας στην Αποκορώνου 51 και απεικονίζει πιστά στιγμιότυπα απ’ τα γεγονότα της Νομαρχίας το ’91 είναι της ίδιας καλλιτέχνιδας.
Μια συμπαθητική, ευγενική, ευαίσθητη κυρία που στο βιβλίο της περιγράφει πολύ ζωντανά το πανέμορφο χωριό της, τα Δρακιανά και την ζωή σ’ αυτό τα μετακατοχική χρόνια.
Η περιοχή είναι γνωστή σε όλους μας για την ομορφιά της ειδικά την Άνοιξη που ανθίζουν οι πορτοκαλιές, αλλά το χωριό δεν υπάρχει πλέον. Το έχει ζωγραφίσει μέσα στο βιβλίο της ακριβώς όπως ήταν και με τα ονόματα των ιδιοκτητών των σπιτιών.
Αναφέρεται και στο παλιό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του Μεθυστή. Εκκλησάκι που υπάρχει ακόμα και πανηγυρίζεται το φθινόπωρο απ’ τους παλιούς κατοίκους. Έχει τοιχογραφίες του 14ου αιώνα. Όπως μας αφηγήθηκε, Τούρκοι κατακτητές εκείνη την εποχή, έβγαλα τα μάτια των Αγίων από τις ζωγραφιές σκάβοντάς τα με αιχμηρό αντικείμενο. Οι κάτοικοι το θεώρησαν προσβολή και πήγαν και ασβέστωσαν τις τοιχογραφίες. Κρίμα, μας είπε η κυρία Θεοδώρα Ποντικάκη – Γεωργιάδου, γιατί τις αγιογραφίες τις είχε κάνει ο γνωστός λαϊκός ζωγράφος Θεόφιλος ο Κρης.
Γράφει πως ζούσαν και απεικονίζει με ωραίους πίνακες στιγμιότυπα όπως το πάτημα των σταφυλιών με παιδιά – θυμήθηκα τον εαυτό μου μικρή μέσα σε πατητήρια να πατάμε σταφύλια, τι ξέφρενη χαρά ήταν ο τρύγος και το πάτημα!
Επίσης, τις μπουγάδες στο ποτάμι, πάλι με συγκίνησε, θυμήθηκα στιγμιότυπα και παιχνίδια στο ποτάμι μ’ όλα τα παιδιά που οι μανάδες όλες μαζί κάθε μία με το καζάνι της, πλένανε.
Το πέρασμα του ποταμού Ιάρδανου με αυτοσχέδιο ξύλινο γεφυράκι, μου θύμισε πώς μ’ ένα καλάμι περνούσαμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς, κρυφά απ’ τους γονείς μας τον Κλαδισσό και ξεχνιόμαστε στο κτήμα του Μάνου απέναντι, για να κλέψομε λωτούς. Δεν είχε κανείς άλλος εκείνη την εποχή λωτούς κι εμένα μου φαινόταν πολύ περίεργο φρούτο, που το τρώγαμε με το κουτάλι. Και έτσι ξυπολιόμαστε σηκώναμε τα φουστάνια ψηλά και τα δέναμε για να μη βραχούμε και μας δείρει η μάνα μας (τότε δεν απαγορευόταν το ξύλο από τους γονείς) που τρέχαμε στα ποτάμια. Αλλά, ο λωτός και το πέρασμα του ποταμού με το καλάμι ήταν η ωραιότερη περιπέτεια της παιδικής μου ηλικίας μέχρι τα 10 μου χρόνια.
Αναφέρεται στο έθιμο του Κλήδονα – το φτάσαμε το έθιμο ζωντανό, όχι αναπαράσταση όπως γίνεται τώρα από συλλόγους – τον γάμο, με την νύφη στο άλογο και άλλα σχετικά.
Πολύ κατατοπιστικό το βιβλίο και οι ζωγραφιές που περιλαμβάνονται σ’ αυτό επίσης πολύ ωραίες.
Ευχαριστούμε την κα Θεοδώρα Ποντικάκη – Γεωργιάδου που μας το χάρισε.
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
