Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Είχα αρχίσει να γράφω ένα άρθρο για τις δύο παράλληλες εξελίξεις που συγκλονίζουν τώρα και θα συγκλονίσουν ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον την Ευρώπη. Από τη μια, την κοινωνική και δημοκρατική εξέγερση της Γαλλίας. Και από την άλλη την επιφανειακά λιγότερο εκρηκτική, περισσότερη «υπόκωφη» αλλά πλήρη τεράστιων εν δυνάμει συνεπειών μεταστροφή της γερμανικής και, συνολικά της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης στο ζήτημα της Ουκρανίας και των σχέσεων με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.
Από την ίδια τη φύση αυτών των φαινομένων είναι ασφαλώς αδύνατη μια εκ των προτέρων πρόβλεψη για το πού θα καταλήξουν. Αυτό αντίθετα που είναι βέβαιο είναι ότι είτε έτσι, είτε αλλιώς, η έκβασή τους θα επηρεάσει βαθύτατα την ευρωπαϊκή και παγκόσμια κατάσταση.
Είχα μισογράψει το άρθρο όταν το ένστικτό μου με συμβούλεψε να παραμερίσω. Υπάρχουν μερικές προνομιακές στιγμές («κρίσιμα σημεία», «σημεία καμπής») στην Ιστορία που τα λόγια και οι πράξεις των ανθρώπων γίνονται η «πρώτη ύλη» της. Και είναι καλύτερα τότε να τα αφήνει κανείς αδιαμεσολάβητα να μαρτυρούν την εποχή του στο μυαλό και στο συναίσθημα των αναγνωστών του. Είχα αυτή την αίσθηση διαβάζοντας την ομιλία που έκανε η βουλευτής (του κόμματος της Αριστεράς DieLinke) Σεβίμ Νταγκντελέν στην ειδική τελετή για τα 75 χρόνια από το σχέδιο Μάρσαλ, που έγινε στη γερμανική Βουλή, το Buntestang την περασμένη Παρασκευή. Και για αυτό τον λόγο παραθέτω εδώ τα κύρια σημεία της χωρίς άλλα δικά μου σχόλια.
H βουλευτής ζήτησε, μεταξύ άλλων, να φύγουν οι 38.500 Αμερικανοί στρατιώτες από τη Γερμανία, μαζί με τα πυρηνικά τους όπλα και να κλείσουν οι δεκάδες βάσεις και στρατιωτικές εγκαταστάσεις που διαθέτουν στη χώρα.
«Μετά από 78 χρόνια, είναι ώρα για τους στρατιώτες των Ηνωμένων Πολιτειών να γυρίσουν στην πατρίδα τους. Όλοι οι άλλοι σύμμαχοι έφυγαν εδώ και πολύ καιρό από τη Γερμανία», υποστήριξε η βουλευτής, και πρόσθεσε ότι, σήμερα, γερμανο-αμερικανική φιλία σημαίνει να αποχωρήσουν οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις, οι βάσεις και τα όπλα τους από το έδαφος της Γερμανίας.
Η Νταγκντελέν κάλεσε σε «σπάσιμο με την υπάρχουσα σχέση ακραίας υποτέλειας της Γερμανίας προς την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, μια εξωτερική πολιτική που χαρακτηρίστηκε από πολέμους, παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου και υποστήριξη πραξικοπημάτων».
«Η αμερικανική κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι δεν θέλει στην πραγματικότητα συμμάχους, θέλει μόνο νομιμόφρονες υποτακτικούς», είπε η Γερμανίδα αριστερή βουλευτής, προτού προσθέσει: «Όμως όλο και λιγότερες χώρες στον κόσμο είναι πρόθυμες να το αποδεχτούν αυτό. Κι αυτό είναι καλό νέο».
Πρακτικά, στις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις το γερμανικό σύνταγμα δεν εφαρμόζεται, συνέχισε. «Από γερμανικό έδαφος δίδεται υποστήριξη στους αμερικανικούς πολέμους, τις φονικές επιθέσεις με drones και τις πτήσεις βασανιστηρίων, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες φιλοξενούν διασκέψεις στην αεροπορική βάση Ραμστάιν, λες και ισχύει ακόμα το Καθεστώς Κατοχής (σ.σ. της Γερμανίας, που επιβλήθηκε μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο).
Η Νταγκντελέν είπε στους συναδέλφους της ότι υπήρχε μια εποχή που το γερμανικό κοινοβούλιο, το Bundestag, είχε περισσότερο κουράγιο και υπενθύμισε ότι το 2010 υπερψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία απόφαση που καλούσε σε απόσυρση των αμερικανικών πυρηνικών όπλων, μια απόσυρση όμως που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.
Τώρα, «η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση επιτρέπει στον εαυτό της να σπρώχνεται από τις ΗΠΑ στην πρώτη γραμμή του πυρός, με την αποστολή αρμάτων μάχης Leopard». «Τώρα, η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση αρνείται να υποστηρίξει τη σύσταση μιας διεθνούς επιτροπής έρευνας για τις τρομοκρατικές επιθέσεις κατά των αγωγών Nord Stream» είπε η Γερμανίδα βουλευτής προσθέτοντας: «Εγώ λέω ότι τρομοκρατικές επιθέσεις μεταξύ συμμάχων απλά δεν μπορούν να γίνουν ανεκτές»… Πρέπει η κυβέρνηση να στηρίξει τη «δημοκρατική κυριαρχία» της Γερμανίας.
Γιατί η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση αρνείται, ακόμα και μετά από είκοσι χρόνια, να καταδικάσει τον αμερικανικό πόλεμο στο Ιράκ ως παραβίαση του διεθνούς δικαίου;.
Και απευθυνόμενη προσωπικά στην υπουργό Εξωτερικών είπε: «Γιατί δεν κάνετε λόμπι για την απελευθέρωση του Τζούλιαν Ασάνζ, που αντιμετωπίζει 175 χρόνια στη φυλακή στις ΗΠΑ γιατί δημοσιοποίησε τα εγκλήματα πολέμου τους; Γιατι δεν προσφέρετε άσυλο στον Έντουαρντ Σνόουντεν;».
Η Νταγκντελέν ευχαρίστησε τέλος τις Ηνωμένες Πολιτείες για την υποστήριξή τους στον αγώνα κατά του Ναζιστικού καθεστώτος, παρατηρώντας όμως ταυτόχρονα ότι «το κύριο βάρος του αγώνα εναντίον του γερμανικού Φασισμού το έδωσε η Σοβιετική Ένωση», με 26 εκατομμύρια νεκρούς έναντι 400.000 Αμερικανών.
