Του Γιάννη Αγγελάκη
“Η πικρή αλήθεια είναι ότι ότι το περισσότερο κακό συμβαίνει από ανθρώπους που ποτέ δεν αποφασίζουν ότι θα είναι καλοί ή κακοί”, Χ. Αρεντ
Τείνει να γίνει συνήθεια πια, να μιλάμε για τους νεκρούς με τα μικρά τους ονόματα. Ο Αλέξης, ο Παύλος, ο Ζακ, ο Άλκης, η Ελένη, η Σούζαν, τώρα ο Αντώνης. Όλοι άνθρωποι που έφυγαν από τη ζωή επειδή βρέθηκαν τη λάθος στιγμή, στο λάθος σημείο, μαζί με τους λάθους ανθρώπους. Οι λάθος άνθρωποι ήταν άνθρωποι που έμοιαζαν με κτήνη. Άνθρωποι που δεν υπολόγιζαν τους ανθρώπους. Που τους σκότωσαν από αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή.
Ο Αντώνης πέθανε για λίγα δευτερόλεπτα. Επειδή άργησε λίγο και ήθελε να μπει στο πλοίο. Είχε εισιτήριο, όμως τα μέλη του πληρώματος δεν ήθελαν να του επιτρέψουν την είσοδο. Άσκησαν βία για να του αποτρέψουν την είσοδο ενώ η καταπακτή ακόμη δεν είχε σηκωθεί. Τον έσπρωχναν πίσω. Η καταπακτή σηκώθηκε… λίγο. Ο Αντώνης έπεσε.
Κι αυτοί τι έκαναν; Γύρισαν να κοιτάξουν αν ο Αντώνης κτύπησε κατά την πτώση του; Αν μπορεί να κολυμπήσει; Όχι! Γύρισαν το βλέμμα τους αλλού, αδιαφόρησαν – σα να πέταξαν ένα σκουπίδι στη θάλασσα – και κατευθύνθηκαν εντός του πλοίου.
Μετά, η πλοιοκτήτρια εταιρεία εξέδωσε μία ανακοίνωση στην οποία ενημέρωνε τους πελάτες της ότι η καθυστέρηση δεν οφείλεται σε αυτή αλλά σε “περιστατικό” στο λιμάνι του Πειραιά.
Κι έτσι, ο θάνατος του Αντώνη το μόνο που φάνηκε να προκαλεί ήταν μια μικρή ενόχληση… μία καθυστέρηση από την προγραμματισμένη πορεία. Και ίσως έτσι να έμενε και ουδείς να μην είχε αντιληφθεί τίποτα αν το έγκλημα που συντελέστηκε δεν είχε αποτυπωθεί στις κάμερες κινητών επιβατών.
Όπως αποτυπώθηκαν και όσα ακολούθησαν μετά τη ρήψη του ανθρώπου στη θάλασσα.
Η αδιαφορία των μελών του πληρώματος και του λιμενικού να δουν τι συμβαίνει με αυτό τον άνθρωπο που ρίχτηκε μέσα στη θάλασσα επειδή καθυστέρησε κάποια δευτερόλεπτα. Αδιαφορούσαν ενώ άκουγαν τις κραυγές επιβατών που τους ζητούσαν απεγνωσμένα να δώσουν μία βοήθεια. Να ρίξουν ένα σωσίβιο, ένα σκοινί μπας και σωθεί μία ανθρώπινη ζωή.
Αλλά στην Ελλάδα της αποκτήνωσης οι φωνές που καλούν να ρίξουμε μία ματιά στον άνθρωπο που πνίγεται, πνίγονται μέσα στη σιωπή και την αδιαφορία των αρχών.
Ο Αντώνης πέθανε όπως είχαν πεθάνει πριν ο Αλέξης, ο Παύλος, ο Ζακ, η Ελένη, η Σούζαν, ο Άλκης.
Σκοτώθηκαν λόγω ενός ιδιότυπου μισανθρωπισμού που – όσο κι αν κάποιοι διαμαρτύρονται – μας γίνεται συνήθεια…
Το Κακό είναι ότι βυθιζόμαστε κι εμείς (εδώ και καιρό) στην αδιαφορία. Όχι επειδή είμαστε κακοί.