Νόμος και τάξη και στα Χανιά. Ο Δήμαρχος Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης σήμερα πήρε θέση τόσο για την κατάληψη Rosa Nera αλλά κυρίως για το τι θα πρέπει να γίνει με το ιστορικό κτίριο όπου βρίσκεται η κατάληψη το οποίο, σύμφωνα με τα σχέδια του Πολυτεχνείου, θα μετατραπεί σε πολυτελές ξενοδοχείο!
Σε ερώτηση του επικεφαλή της δημοτικής παράταξης “Πρωτοβουλία Πολιτών – Πρώτα ο Άνθρωπος” κ. Γιάννη Σαρρή για το τι μέλλει γενέσθαι με το κτίριο όπου στεγάζεται η κατάληψη, “το πιο βαθύ αποτύπωμα της ιστορίας του τόπου, οι πιο βαθιές ρίζες” και στην επισήμανση ότι ο Δήμος έχει υποχρέωση να καλέσει σε σύσκεψη το Πολυτεχνείο, την Αρχαιολογική Υπηρεσία, το ΤΕΕ και τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων “για να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται με αυτή την περίπτωση” ώστε να μην μετατραπεί το κτίριο σε “ξενοδοχείο πολυτελείας”, ο κ. Σημανδηράκης ήταν κατηγορηματικός, δε μπορεί να γίνει τίποτα αφού “καλώς ή κακώς, τα συλλογικά όργανα του Πολυτεχνείου Κρήτης μέσα από τις διαδικασίες οι οποίες δεν έχουν προσβληθεί νομικά” έχουν αποφασίσει. Αποφάσεις, “τις οποίες πρέπει να σεβαστούμε”.
Μάλιστα είπε ότι “θα είχε ψήγματα λαϊκισμού αν έλεγα ότι τώρα υπάρχουν συγκεκριμένες δυνατότητες νομικές για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση”, δίνοντας έτσι βαρύτητα στο αναπόφευκτο που έχει δημιουργηθεί.
Ακόμη πιο ξεκάθαρος ήταν για το μέλλον της κατάληψης αφού είπε ότι όχι μόνο η συγκεκριμένη κατάληψη, αλλά οποιαδήποτε παρόμοια δράση “δε μπορεί να υποστηρίζεται, δε μπορεί να ενθαρρύνεται, δεν είναι μια αποδεκτή κατάσταση στα πλαίσια που ορίζει η νομοθεσία” για να συμπληρώσει ότι το Πολυτεχνείου Κρήτης έχει δικαίωμα “να αποφασίζει μέσα από συλλογικές αποφάσεις, στα πλαίσια του νόμου, το πώς θα διαχειριστεί την περιουσία του. Είναι απολύτως σαφές. Και είναι πολύ επικίνδυνο ένα συλλογικό όργανο, οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, να μπορεί να αμφισβητεί τη δυνατότητα αυτή”.
Διαβάστε ολόκληρο το τμήμα της απάντησης του Δήμαρχου Χανίων κ. Παναγιώτη Σημανδηράκη για το ζήτημα της κατάληψης Rosa Nera και της αξιοποίησης του κτιρίου της Μεραρχίας:
Θεωρώ ότι η συζήτηση αυτή έχει τρία μέρη. Το πρώτο μερος αφορά την κατάληψη του χώρου – και εκεί θέλω να είμαι σαφής – όχι μόνο για την περίπτωση της Rosa Nera και του Πολυτεχνείου – για κάθε είδους παρόμοια δράση κατάληψης η άποψη είναι ότι δε μπορεί να υποστηρίζεται, δε μπορεί να ενθαρρύνεται, δεν είναι μια αποδεκτή κατάσταση στα πλαίσια που ορίζει η νομοθεσία και νομίζω ότι είναι για μένα τουλάχιστον η απάντηση σαφής.
Το δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει με τη δυνατότητα κάθε φορέα, πόσο μάλλον ενός ερευνητικού ιδρύματος, να αποφασίζει μέσα από συλλογικές αποφάσεις, στα πλαίσια του νόμου, το πώς θα διαχειριστεί την περιουσία του. Είναι απολύτως σαφές. Και είναι πολύ επικίνδυνο ένα συλλογικό όργανο, οποιοδήποτε και αν είναι αυτό, να μπορεί να αμφισβητεί τη δυνατότητα αυτή.
Το τρίτο όμως θέμα είναι αυτό το οποίο νομίζω ότι μπορεί να γίνει συζήτηση. Το θέμα είναι αν το δημοτικό συμβούλιο ως πολιτικό όργανο μπορεί να έχει άποψη για μία αξιοποίηση μεγάλου μεγέθους και μία αξιοποίηση που έχει ένα συγκεκριμένο, σημαντικό αποτύπωμα και λόγο της θέσης που γίνεται, στο Παλιό Λιμάνι σε μία τοποθεσία που έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, κορεσμένα τουριστικά και αναπτυξιακά αλλά και γενικότερα λόγω της ιστορικότητας που φέρει το συγκεκριμένο κτίριο. Είναι μια συζήτηση η οποία μπορεί να γίνει. Όμως επιτρέψτε μου κ. Σαρρή. Είναι μία συζήτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει. Με την έννοια ότι δεν υπάρχει επί της ουσίας αλλαγή κάποιου δεδομένου αυτή τη στιγμή.
Υπάρχει μία σύμβαση παραχώρησης σε ιδιώτη από το Πολυτεχνείο. Είναι σύμβαση σε ισχύ. Ήδη ο ιδιώτης καταβάλλει το μίσθωμα. Είναι δηλαδή μία συζήτηση που θα έπρεπε να είχε απασχολήσει και ενδεχομένως θα έπρεπε το δημοτικό συμβούλιο ως σώμα να πιέσει για μία άλλη κατεύθυνση αξιοποίησης όταν αυτό ήταν ανοικτό. Τώρα, επί της ουσίας, καλούμαστε να τοποθετηθούμε σε σχέση με τι; Σε σχέση με μία Σύμβαση Παραχώρησης που βρίσκεται σε ισχύ;
Σε μία Σύμβαση που έρχεται σήμερα σε συζήτηση για το μόνο λόγο επειδή υπήρξε μία δήλωση του Υπουργού ότι θα πρέπει να απομακρυνθεί η κατάληψη από τον συγκεκριμένο χώρο. Δεν υπήρξε κάποια διαφοροποίηση σε σχέση με τη Σύμβαση, το καθεστώς, το πλαίσιο τέλος πάντων της παραχώρησης. Και μεις μπορούμε στα πλαίσια της δικαιοδοσίας ως πολιτικό όργανο να εκφράσουμε άποψη, να πούμε ότι θεωρούμε σωστό για την αξιοποίηση του συγκεκριμένου σημείου.
Να το πούμε, να γνωμοδοτήσουμε, να εισηγηθούμε, να διαμαρτυρηθούμε, να κάνουμε μία διαβούλευση, αλλά μπαίνει το ερώτημα κ. Σαρρή: Σε μία Σύμβαση σε εξέλιξη που έχει ορίζοντα 25ετίας, τώρα, τι ακριβώς μπορεί το Δημοτικό Συμβούλιο, στα πλαίσια της δικαιοδοσίας του να διαφοροποιήσει. Δεν το λέω από την αποψη ότι διαφωνώ να γίνει διαβούλευση. Αλλά οι διαβουλεύσεις γίνονται συνήθως πριν λάβει καποιος μία Απόφαση που στα πλαίσια του Νόμου είναι δεσμευτική.
Η συγκεκριμένη παραχώρηση είναι σε ισχύ και μεις μπορούμε να συζητούμε, να έχουμε όλες τις αντίθετες γνωμοδοτήσεις από φορείς και συλλόγους, αλλά τελικά τι θα μπορέσει να κάνει το Δημοτικό Συμβούλιο. Μπορούμε όμως να κάνουμε τη συζήτηση. Δυστυχώς όμως οι περιστάσεις έχουν ξεπεράσει κατα πολύ τις δυνατότητες που έχουμε ως Δημοτικό Συμβούλιο. Και αυτό το λεώ, χωρίς να είμαι αυτός που θεωρεί ότι η τουριστική αξιοποίηση είναι η καταλληλότερη. Όμως θα είχε ψήγματα λαϊκισμού αν έλεγα ότι τώρα υπάρχουν συγκεκριμένες δυνατότητες νομικές για να ανατρέψουμε αυτή την κατάσταση.
Μπορούμε στα πλαίσια ενός ακτιβισμού – που δε συμπαθώ και πολύ – να κάνουμε διάφορα πράγματα. Όμως δε βλέπω αυτή τη στιγμή τα περιθώρια εκείνα που μπορούν να αλλάξουν την κατεύθυνση την οποία έχει ορίσει, καλώς ή κακώς, τα συλλογικά όργανα του Πολυτεχνείου Κρήτης μέσα από τις διαδικασίες οι οποίες δεν έχουν προσβληθεί νομικά, τις οποίες πρέπει να σεβαστούμε.