Ένα όμορφο δάσος αποτελείται από διάφορα δένδρα αλλά και από χαμόκλαδα μικρής αξίας. Όμως τα δένδρα που ξεχωρίζουν από μακριά και αντέχουν στο χρόνο και τις όποιες αντίξοες συνθήκες της φύσης, είναι το πανύψηλο κυπαρίσσι που έχει την κορυφή του να θέλει να φθάσει αν είναι δυνατόν τον ήλιο, που θέλει να βλέπει φως και μάλιστα πολύ. Αλλά και όταν πέσει νεκρό από χέρι ξυλοκόπου, προσφέρει τις υπηρεσίες του στον άνθρωπο χωρίς μάλιστα να χάνει το ευωδιαστό του άρωμα.
Συντροφιά του έχει την βελανιδιά που απλώνει όσο μπορεί πιο μακρυά τα κλαριά της σαν φτερά για να προστατεύσει, να φιλοξενήσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ή ζώα ή πετούμενα της φύσης θελήσουν να ζητήσουν κοντά της καταφύγιο. Αυτά τα δένδρα είναι οι πρώτοι άρχοντες ενός πανέμορφου δάσους
Ετσι ακριβώς είναι και η ανθρώπινη κοινωνία (κυπαρίσσια και βελανιδιές) και κάποιοι ξεχωρίζουν ανεξαρτήτως μορφωτικών γνώσεων ή τυχόν κοινωνικών θέσεων.
Πολλές φορές αγράμματα άτομα είναι πιο άνθρωποι από τυχόν μορφωμένους ή κοινωνικά καταξιωμένους συμπολίτες μας. Δυο τέτοιοι άνθρωποι γεννήθηκαν στο ίδιο χωριό, μεγάλωσαν και ένωσαν την ζωή τους και τους αγώνες τους. Τόσο για την επιβίωση της πολυμελούς οικογένειας που απόκτησαν μέσα από τεράστιες δυσκολίες της τότε εποχής, όσο και ο αγώνας για μια καλύτερη και πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Απλοί εργάτες της υπαίθρου, αγαπούσαν το χώμα και τα δένδρα γιατί ήξεραν ότι από εκεί γεννιέται το ψωμί και η τροφή του κάθε ανθρώπου και μάλιστα ζυμωμένο με τον ιδρώτα του κάθε τίμιου δουλευτή, είτε άντρα είτε γυναίκας. Προερχόταν από αγωνιστικές και πατριωτικές οικογένειες με αρκετή προσφορά σε ανθρώπινες ζωές στον αγώνα για την Λευτεριά, την Ειρήνη, την Δημοκρατία.
Ποιο να πρωτοθυμηθούμε; Τον παππού Ποντικάκη Στέφανο, πρωτοπόρο διοργανωτή της Αντίστασης κατά της εισβολής των Γερμανών στο Σέλινο. Επεσε ηρωϊκά μαχόμενος στην Μάχη των Φλωρίων.
Και σήμερα, το έτος 2013 ο δημοκρατικός Δήμος Σελίνου αρνείται την αναγραφή του ονόματός του όπως και των άλλων νεκρών Πλεμενιανών – Δρυωτών στο μνημείο της περιοχής.
Πραγματικά νοιώθουμε ΝΤΡΟΠΗ για την ενέργεια αυτή του Δήμου μας.
Και φυσικά τους νεκρούς Ψαράκηδες με βιγλάτορα στον Καλλικράτη Σφακίων, τον Σωτήρη που στέκεται εκεί ακοίμητος φρουρός της Δημοκρατίας, μέχρι τον Παναγιώτη (θύμα της χουντικής επταετίας), που αναπαύεται κοντά στην παραλία του Λιβυκού ατενίζοντας άλλοτε την μανιασμένη και άλλοτε την ήρεμη θάλασσα που αγκαλιάζει την Κρήτη μας.
Φυσικά και οι υπόλοιποι ηρωϊκά πεσόντες νεκροί της οικογένειας. Συνεχιστές της οικογενειακής παράδοσης, ο πατέρας μας και η μητέρα μας που βρέθηκαν σε νεαρή ηλικία στις γραμμές της ΕΠΟΝ ΕΑΜ και του Λαϊκού Στρατού ΕΛΑΣ.
Αρκετοί αγωνιστές του Ν. Χανίων δέχτηκαν απλόχερα και με αρκετούς κινδύνους την φιλοξενία και την τροφοδοσία τους στα χρόνια της Γερμανικής κατοχής και αργότερα στα χρόνια του εμφυλίου.
Το χωριό μας εκκενώθηκε από τους μόνιμους κατοίκους για να σταματήσουν τον ανεφοδιασμό του ΔΣΕ. Γνώρισαν καλά τι σημαίνει εμφύλιος και τις συνέπειες του προσωπικά. Ειδικά για τους ηττημένους, η νικήτρια παράταξη δεν τους άφηνε σε ησυχία, τους στερούσε πολλές φορές ακόμα και το καθημερινό ψωμί. Αυτό ήταν το ευχαριστώ της Πατρίδας μας προς όλους τους αγωνιστές του ΕΑΜικού Κινήματος.
Αποκορύφωμα αυτής της τακτικής είχε γνωρίσει η οικογένειά μας και στην διάρκεια της χουντικής επταετίας.
Αντεξε όμως το ζευγάρι των Ψαράκηδων θαρραλέα χωρίς δισταγμούς και εκπτώσεις στα ιδανικά τους. Την φυλάκιση του πατέρα μας, τους μετέπειτα εκβιασμούς, απειλές των χουντικών οργάνων της περιοχής. (Και των Σανδραβέλη, Μπέζα, Παναγοπούλου, Διοικητών του Α.Σ. Καντάνου, αξέχαστη η θητεία τους στο Σέλινο ειδικά για τους οπαδούς της Δημοκρατίας δυστυχώς υπάρχουν ακόμα προφορικές και γραπτές αποδείξεις). Για αρκετά χρόνια ο τελάλης του χωριού μας κάθε 15 ημέρες, φώναζε για πρόσκληση στο Α.Τ. Καντάνου, αφού η υπογραφή για δήλωση μετανοίας δεν έπεσε ΠΟΤΕ.
Και όταν ήρθε κατόπιν η μεταπολίτευση και αργότερα η εκφυλισμένη φαυλοκρατία, αρκετοί δυστυχώς αγωνιστές εξαργύρωσαν τους αγώνες τους με διάφορους τρόπους. Αυτοί παρέμειναν μακριά από τέτοιες πρακτικές, αρνήθηκαν τυχόν υλικές απολαβές για την οικογένειά τους.
Σε όλη τους τη ζωή είχαν δώσει αγώνα για να χαράξουν προσωπικό καθαρό και τίμιο οικογενειακό δρόμο, παρά τις όποιες οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες. Είχαν διαλεκτούς κουμπάρους και συντέκνους και συμπεθεριά από νυφάδες και είδαν να μεγαλώνει η συνέχειά τους, τα εγγόνια τους. Αλλά υπήρχε και η πολύχρονη φιλία με τον αγαπητό φίλο Πέτρο Τζεμαλά από το Άγιο Πνεύμα Σερρών. Στα χρόνια που κυβερνούσε το παρακράτος η φιλία των δυο νεαρών στρατιωτών που γλύτωσαν από τις φωτιές του εμφυλίου, παρεξηγήθηκε , θεωρήθηκε πολιτικά ύποπτη, διότι υπήρχε τακτική αλληλογραφία και ανταλλαγή επισκέψεων. Ενοιωθαν ικανοποίηση στα γεράματά τους ότι βγήκαν νικητές στη ζωή τους με πρόσωπο καθαρό. Και ότι τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσουν και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους στα επόμενα χρόνια. Νοιώθουμε περήφανοι για αυτή την κληρονομιά που μας αφήσατε. Η αλήθεια είναι ότι, η πορεία τους είχε καθαρά πολιτική αφετηρία δηλαδή την γραμμή τον δρόμο του ΚΚΕ, που αγωνίζεται χρόνια για λύσεις στα προβλήματα της κοινωνίας μας είτε είναι αγρότες είτε εργάτες.
Ο Γιώργης Ψαράκης υπήρξε ΕΠΟΝίτης ΕΑΜίτης ΕΛΑΣίτης σταθερά ανυποχώρητος χωρίς ταλαντεύσεις και διάφορες παλινωδίες. Εθελοντής στρατιώτης σε όλη του την ζωή του Κ. Κόμματος. Ιδρυτικό μέλος της ΚΟΒ Σελίνου το 1974.
Η γη των Δρυών που σας γέννησε που περπατήσατε, που δουλέψατε, σας αγκάλιασε παντοτινά. Να κοιμάστε ήσυχοι, σας δίδομε υπόσχεση ότι ο αγώνας σας θα έχει ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Δεν σας λησμονούμε ΠΟΤΕ.
Στην μνήμη σας προσφέρομε 200 ευρώ στην Ν.Ε. ΚΚΕ Χανίων για να δυναμώσει ο αγώνας κατά της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Για μια πατρίδα πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΗ.
Τα παιδιά, τα εγγόνια σας
Δρύς Σελίνου