Φωτούλα μου, που να φανταζόμουν πως η πόρτα του σπιτιού μου χτύπησε για να μου φέρουν το κακό μαντάτο για σένα και τον Κώστα σου. Που να φανταζόμουν πως εσύ η Φωτούλα μας, η χαϊδεμένη από όταν γεννήθηκε, η μονάκριβη, το μοναχοπαίδι της ξαδέλφης μου, εσύ η γελαστή η Φωτεινή όνομα και χάρη εσύ που συγκέντρωνες τόση αγάπη, θα μπορούσες να πάθεις κακό. Πώς μπορεί κάποιος που είναι νέος, όμορφος, γερός, που έχει τόση αγάπη γύρω του, σαν μια ασπίδα δυνατή , που τον προστατεύει, πως μπορεί να πεθάνει;
Πώς μπορεί αυτή η κακιά ώρα η κακιά στιγμή, η φθονερή, η μοχθηρή η ζηλόφθονη κακιά ώρα, να γκρεμίζει την ασπίδα που σε προστάτευε και να σου παίρνει τη ψυχή;
Φωτούλα μου, δεν μπορώ να το πιστέψω!
Σε γνώριζα και σ’ αγαπούσα απ’ την κοιλιά της μάνας σου όταν 9 μήνες στο κρεβάτι περίμενε τον πολυπόθητο ερχομό σου.
Όταν μικρό σε παίζαμε και σε κανακέβαμε και έπειτα στα πάρτι τα παιδικά ερχόσουν ντυμένη πριγκίπισσα με το μεγάλο σου καπέλο και τα πελώρια γαλάζια σου μάτια με το αθώο σου χαμόγελο ξαπλωμένη νωχελικά στους καναπέδες.
Όλο χάδια ήσουν από μικρό.
Κι έπειτα 18 χρονών δεσποινιδούλα ήρθες στην ΚΡΗΤΗ 1.
Κι ήσουν η πιο όμορφη απ’ όλες τις εκφωνήτριες όλης της Ελλάδας. Σε θυμάμαι να λες τις ειδήσεις. Ακόμα είναι κρεμασμένα στα γραφεία μας δύο ζακετάκια σου που τα ‘βαζες για να πεις τις ειδήσεις. Ένα μαύρο κι ένα καρό ροζ. Δεν θα τα πετάξω ποτέ. Θα τ’ αφήσω εκεί, να κρέμονται να νομίζω πως θα σε δω να μπαίνεις να λες τ’ αποτελέσματα στις εκλογές. Να λες τις ειδήσεις, να κάνεις εκπομπές. Ντυμένη ωραία με τα νιάτα σου να λάμπουν και τον Κώστα νεαρό παιδί κι αυτός, να σ’ ερωτεύεται. Να ρίχνει την κάμερα πάνω σου, να ζουμάρει την κάμερα στα μάτια σου, στα χείλη σου και συ να λάμπεις και να γελάς τόσο αθώα και τόσο γυναικεία συγχρόνως. Και ο Κώστας, Θε μου , πως είναι δυνατόν να χαθήκατε και οι δύο έτσι, σε λίγα λεπτά μέσα.
Η πόρτα μου χτύπησε και μου ‘φεραν το κακό μαντάτο.
Γνωρίζεις αμέσως το βλέμμα, τα μασημένα λόγια.
-Πες μου, κάτι κακό έχει συμβεί;
-Ναι…
-Τι; Τα παιδιά μου; Μα είναι μέσα τρώνε. Ο Χρίστος μου, Θε μου; έπαθε τίποτα στη Ιταλία;
-Οοοχι, όχι!
-Τότε; Ποιος; Ο μπαμπάς μου! Πέθανε ο μπαμπάς μου; (Μόλις είχε βγει απ’ το νοσοκομείο).
-Όχι, ησύχασε, δεν πέθανε ο μπαμπάς σου!
-Τότε; Ποιος η….
-Ναι η Φωτούλα κάτι έπαθε.
Πώς πήγε το μυαλό μου στη Φωτούλα; Ήταν αυτό το όνειρο που είδα την τελευταία νύχτα της ζωής της. Εγώ που δεν πιστεύω στα όνειρα. Εγώ που λέω πως ο άνθρωπος είναι ένα λουλούδι και ο θάνατος όταν το κόβεις. Και τίποτ’ άλλο, εγώ , εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τ’ όνειρο και είπα η…. Φωτούλα ήθελα να πω. Αχ, είπα, την ονειρεύτηκα την Κυριακή ενώ ποτέ δεν την είχα ξαναονειρευτεί.
Πως ήταν λέει ένα μεγάλο καράβι μαύρο άδειο, με σκάλες που οδηγούσαν σε πολλά καταστρώματα το ένα πιο ψηλά απ’ τ’ άλλο και έφταναν πολύ ψηλά.
Το καράβι ήταν σε προβλήτα αλλά παράξενο, δεν υπήρχε θάλασσα. Και ‘μεις είμαστε μαζί, χαρούμενες, ετοιμαζόμαστε να μπούμε στο καράβι να πάμε εκδρομή. Τι καλά, λέγαμε, θα πάμε εκδρομή. Εγώ θυμήθηκα πως είχα ξεχάσει τα ρούχα μου και σου ‘λεγα να με περιμένεις να τα φέρω γιατί πως θα πάμε εκδρομή χωρίς την βαλίτσα μου. Μα εσύ γελούσες και προχωρούσες, ανέβαινες τρέχοντας τις σκάλες, ανέβαινες τα καταστρώματα έφτασες ψηλά στο τελευταίο…
-Έλα, έλα μου ‘λεγες.
Μα εγώ έψαχνα τα ρούχα μου και σου ‘λεγα:
-Τι βιάζεσαι, τι βιάζεσαι, περίμενε μην ανεβαίνεις, ζαλίζομαι εκεί πάνω, δε μπορώ Φωτούλα. Κατέβα κάτω, κατέβα, να βρούμε τη βαλίτσα μου, δεν έρχομαι χωρίς τα ρούχα μου.
Αχ, γιατί να μη σου τηλεφωνήσω μην πας εκδρομή.
-Η Φωτούλα, τι έπαθε; Τροχαίο;
-Ναι, τροχαίο!
-Χτύπησε, είναι σοβαρά;
Σιωπή, δεν πήρα απάντηση. Η σιωπή, είναι κακό, πολύ κακό σ’ αυτές τις στιγμές.
-Σκοτώθηκε; Πες μου, μη με βασανίζεις. Σκοτώθηκε η Φωτούλα;
-Ναι.
-Χριστέ μου, μη μου το λες, αυτό. Δεν μπορώ να τ’ ακούσω. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν είναι δυνατόν! Ήταν μόνη της; Που έγινε;
-Στο Φόδελε. Ήταν και ο άντρας της και η μικρή.
-Ήταν και ο Κώστας και το παιδί; Τι πάθανε, τραυματίστηκαν;
Πάλι σιωπή.
Κακιά η σιωπή πολύ κακιά, αυτές τις στιγμές.
-Μίλα, μίλα. Τι έπαθε ο Κώστας και το παιδί;
-Ο Κώστας….
– Τι ο Κώστας; Σκοτώθηκε και ο Κώστας;
Αχ Θε μου , αχ, τι είναι αυτά τα νέα;
-Τι έπαθε ο Κώστας; Τι έπαθε η μικρή;
-Η μικρή τραυματίστηκε, αλλά ο Κώστας…
-Πέθανε κι’ αυτός;
-Ναι
-40 χρονών η Φωτούλα τόσο νέα 42 χρονών ο Κώστας τόσο νέος. Σε μια στροφή σ’ ένα δρόμο καρμανιόλα σε λίγα λεπτά χάθηκαν οι πολύτιμες ζωές τους.
Γνωρίστηκαν παιδιά, παντρεύτηκαν και πέθαναν μαζί χωρίς να έχουν προλάβει να γεράσουν, χωρίς να είναι άρρωστοι, χωρίς να έχουν λόγο να πεθάνουν. Για ένα δρόμο που γλύστραγε για ένα άλλο αυτοκίνητο για λίγα λεπτά. Τα γελαστά σας πρόσωπα και των δύο, δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ.
Και οι γονείς σας Φωτούλα μου και Κώστα πως θα τον αντέξουν τόσο πόνο; Μα η μικρή σας Μαρία ένα κομμάτι από σένα και τον Κώστα σου τους χρειάζεται πολύ, πολύ. Τους είναι απαραίτητοι και αυτό ας τους δώσει την δύναμη.
Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη
Υστερόγραφο: Φωτούλα μου, θυμάσαι που με ρώταγαν αν είσαι κόρη μου και ‘μεις γελούσαμε; Αχ, Φωτούλα μου, να μην καταλάβω τ’ όνειρο, να μην σ’ αφήσω να φύγεις
