Σαν κεραυνός έπεσε η είδηση του χαμού σου. «Βρέθηκε νεκρός ο Βαγγέλης Γιακουμάκης».
Νεκρός ο Βαγγέλης μας. Το παιδί όλων των γονιών, ο αδερφός όλων των παιδιών, ο φίλος της καρδιάς μας… Κι έτσι, μέσα σε λίγα λεπτά, η ελπίδα πέθανε.
Ένα μήνα τώρα σενάρια επί σεναρίων, υποθέσεις επί υποθέσεων, αλλά πάντα η ελπίδα εκεί, δίπλα, μέσα στις ψυχές μας, στο τέλος κάθε μας πρότασης, κάθε ευχής, κάθε προσευχής. Τώρα έφυγε κι αυτή Βαγγέλη. Μαζί με εσένα, έφυγε και η ελπίδα μας. Η πίστη πως είσαι καλά και θα γυρίσεις, πως θέλεις να σκεφτείς, να ηρεμήσεις, να απομονωθείς για λίγο μόνο. Και μετά να επιστρέψεις έχοντας πάρει τις αποφάσεις σου.
Τώρα η ελπίδα πέθανε, εκεί, δίπλα σου, δίπλα στο άψυχο κορμάκι σου, το ταλαιπωρημένο. Τώρα Βαγγέλη τίποτα πια δεν έχει σημασία. Ούτε σενάρια, ούτε υποθέσεις. Ό,τι έμεινε είναι ένας πόνος μοναχά, ένα σφίξιμο, ένα μούδιασμα. Μια κραυγή, που αν και βουβή, παντού θα αντιλαλήσει… Η οργή θα έρθει αργότερα. Σαν επουλώσει την πληγή ο πανδαμάτωρ χρόνος. Όταν περάσει το μούδιασμα του πρώτου καιρού, όταν κρυώσει λίγο το τραύμα, τότε θα ψάχνουμε δικαίωση.
Έτσι γίνεται πάντα. Μούδιασμα, πόνος, συνειδητοποίηση, οργή, δικαίωση. Προς το παρόν μονάχα πόνος. Και δάκρυα για όλα αυτά που δεν προλάβαμε να σου πούμε. Για όσα δεν έζησες, γι” αυτά που δεν θα ζήσεις. Σήμερα η Κρήτη, η Ελλάδα ολόκληρη, πενθεί για τα νιάτα της. Για την ομορφιά που έχασε. Πενθεί για την ανθρωπιά «εκείνων» που δεν ξέρουν, δεν είδαν, μια πλάκα έκαναν… Και για όσους συγκαλύπτουν. Μα η ψυχή σου δεν γυρίζει πίσω. Η αγάπη μας δεν είναι ικανή να σε φέρει ξανά στη ζωή. Τόση αγάπη δεν είναι ικανή…
Καλό Παράδεισο Βαγγέλη. Τώρα μπορείς να βρεις την ηρεμία που πάσχιζες να βρεις. Μόνο από εκεί ψηλά που θα είσαι βλέπε τους δικούς σου. Δίνε τους κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουν τη ζωή τους. Κι εμείς θα προσευχόμαστε γι” αυτούς. Γιατί πια οι δικοί σου έγιναν και δικοί μας…
Καλό ταξίδι Βαγγέλη.
