Μέσα στο κύμα κινητοποιήσεων για τη στέγη, ο Νίκος Πυροβολάκης προσφέρει δωρεάν κατοικία – Νέα παρέμβαση της ΕΛΜΕ και των φοιτητών στο Δημοτικό Συμβούλιο Χανίων

Σε μια περίοδο όπου η στέγη μετατρέπεται σε εφιάλτη για εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου Κρήτης αλλά και δασκάλους και καθηγητές και οι διαμαρτυρίες πληθαίνουν, μια πράξη αλληλεγγύης από απλό πολίτη έρχεται να υπενθυμίσει την ανθρώπινη διάσταση της κρίσης. Ο Χανιώτης Νίκος Πυροβολάκης ανακοίνωσε δημόσια πως προσφέρει δωρεάν τη χρήση κατοικίας του σε δύο φοιτητές, προκειμένου να βοηθήσει έμπρακτα εκείνους που αδυνατούν να βρουν σπίτι.

«Είναι πολλοί οι φοιτητές που ψάχνουν για σπίτι, αυτήν την εποχή… ας το κοινοποιήσουμε #όλοι, να φτάσει και στον τελευταίο ενδιαφερόμενο», αναφέρει χαρακτηριστικά σε ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα.

Η πρωτοβουλία του κ. Πυροβολάκη έγινε γνωστή λίγες μόλις ημέρες μετά τη δυναμική κινητοποίηση του Φοιτητικού Συλλόγου Εστιών Πολυτεχνείου Κρήτης, η οποία πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου έξω από την Αντιπεριφέρεια Χανίων.

Οι φοιτητές διεκδίκησαν «ουσιαστικά μέτρα στήριξης» από την Πολιτεία και τις τοπικές αρχές, τονίζοντας την αδυναμία εύρεσης προσιτής στέγης στην πόλη, ενώ κατήγγειλαν την απουσία επαρκών υποδομών και πολιτικών πρόνοιας για τη φοιτητική μέριμνα.

Η φωνή τους, όμως, δεν ακούστηκε…

Το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους φοιτητές αφού και οι δάσκαλοι και καθηγητές στα Χανιά έχουν μεγάλη δυσκολία να βρουν αξιοπρεπή στέγαση.

Γι’ αυτό άλλωστε, και η ΕΛΜΕ Χανίων (Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης) καλεί όλα τα μέλη της, καθώς και κάθε πολίτη που επιθυμεί να στηρίξει την προσπάθεια, σε παράσταση διαμαρτυρίας την Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου, στις 15:00, κατά τη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Χανίων.

Όπως σημειώνει στην ανακοίνωσή της, στόχος της κινητοποίησης είναι να αναδειχθεί το στεγαστικό ως «κορυφαία πολιτική και κοινωνική προτεραιότητα για τη δημοτική αρχή», αλλά και να ασκηθεί πίεση «για συγκεκριμένες και δεσμευτικές λύσεις».

Η κίνηση του Νίκου Πυροβολάκη αποκτά ιδιαίτερη σημασία υπό το φως των συνθηκών που επικρατούν: εκρηκτική αύξηση των ενοικίων, μετατροπή πολλών κατοικιών σε τουριστικά καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης, απουσία φοιτητικών εστιών επαρκούς δυναμικότητας και κρατική αδράνεια.

Δεν είναι η λύση στο πρόβλημα — και ο ίδιος το γνωρίζει. Αλλά είναι μια πράξη με ισχυρό συμβολισμό: όταν το κράτος αποτυγχάνει να εγγυηθεί το αυτονόητο δικαίωμα στη στέγη, αναλαμβάνουν –όπως μπορούν– οι πολίτες.

Η προσφορά ενός σπιτιού από έναν συμπολίτη δεν μπορεί να υποκαταστήσει τις υποχρεώσεις του κράτους ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ούτε μπορεί να κρύψει κάτω από το χαλί την αδυναμία της πολιτείας να εξασφαλίσει βασικές συνθήκες διαβίωσης στους νέους που σπουδάζουν σε δημόσια πανεπιστήμια.

Ωστόσο, τέτοιες πράξεις –μαζί με τις δυναμικές φωνές των φοιτητών και των εκπαιδευτικών– μπορούν να αναδείξουν το πρόβλημα, να πιέσουν για λύσεις, να κινητοποιήσουν συνειδήσεις.

Και τελικά να θέσουν το ερώτημα εκεί που πρέπει: σε μια πόλη που επενδύει στον τουρισμό, ποια είναι η επένδυση της στην παιδεία και τη νεολαία της;