Σ’ ένα ισόγειο διαμέρισμα στην οδό Μητροπολίτου Κυρίλλου, συναντήσαμε την Αριάνα και τις τέσσερις κόρες της, μάθαμε τη θλιβερή κι αισιόδοξη ιστορία της δικής τους επιβίωσης και θελήσαμε να τη μοιραστούμε μαζί σας.
Ο χώρος μικρός αλλά γεμάτος αγάπη. Παιδιά, σκυλιά, ποδήλατα, αναπηρικά καροτσάκια… όλοι χωράνε. Μόλις έχει έρθει το ρεύμα, το νερό ακόμη. Είναι Τρίτη βράδυ και τους το έκοψαν την Παρασκευή.
«Τα κάνει για να μας αναγκάσει να φύγουμε απ’ το σπίτι. Αλλά πού να πάω με πέντε παιδιά, στο δρόμο;», λέει η Αριάνα. Eξηγεί ότι αυτή είναι μια συνήθης τακτική του διαχειριστή της πολυκατοικίας, με εντολές του ιδιοκτήτη του διαμερίσματος, επειδή του χρωστούν ενοίκια.
Είναι άνεργη απ’ όταν έφυγαν οι τουρίστες κι έκλεισε η ταβέρνα. Με τον μισθό αυτό, συντηρούσε έξι άτομα!
Καθόμαστε στο σαλονάκι τους, κοντά στη 15χρονη Μαρία που δεν μπορεί να σηκωθεί. Τα κινητικά προβλήματα που είχε από μικρή επιδεινώθηκαν και την καθήλωσαν στο καροτσάκι, αφού ποτέ δεν είχε πρόσβαση σε γιατρούς, εξετάσεις, φάρμακα, χειρουργεία, θεραπείες.
Σε λίγο καλύτερη κατάσταση και η μεγάλη της αδελφή, η Ειρήνη, ένα όμορφο, μοντέρνο κορίτσι που στα είκοσί του χρόνια, έχει χάσει την ισορροπία και την ευστάθειά του και πλέον περπατά με βοηθήματα. «Τι έχεις;» τη ρωτάω. Αναρωτιέμαι εάν πάσχουν από την ίδια ασθένεια, εάν είναι κληρονομικό, αν επιδέχεται παρέμβαση. Δεν ξέρουν όμως.
Βλέπετε, για το σύστημα υγείας αλλά και το ελληνικό κράτος γενικά, η Αριάνα και τα παιδιά της δεν υπάρχουν. Τι κι αν εκείνη ήρθε πριν από 15 χρόνια από την Αλβανία, τι κι αν τα τρία από τα πέντε γεννήθηκαν εδώ, μεγαλώνουν εδώ και «μετέχουν της ελληνικής παιδείας»…
Το λόγο παίρνει το «αρχηγόπουλο» της οικογένειας, η 17χρονη Άννα. Εξιστορεί τα όσα έχουν περάσει, με έναν πατέρα που ξόδευε τον παχυλό μισθό του στο ΚΙΝΟ και τους φερόταν με τρόπο τέτοιο, ώστε να τους αναγκάσει να ζητήσουν την απέλασή του. Τώρα είναι οι έξι τους, αλλά δεν τους πειράζει.
Στην πολυκατοικία δεν τους θέλουν, επειδή είναι πολλοί και είναι ξένοι. Στην ενορία των Αγ. Κων/νου και Ελένης, δεν βρέθηκε χώρος γι’ αυτούς κι έτσι, πηγαίνουν στη Σπλάντζια για λίγο ψωμί και τ’ απαραίτητα.
Μιλά με ευγνωμοσύνη για την κα Αφροδίτη, από δίπλα, που τους έδωσε νερό (!) και τους άφησε να κάνουν μπάνιο, για να μην πάνε άπλυτα στο σχολείο. Η Άννα είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που φέτος άλλαξε ειδικότητα, στο ΕΠΑΛ, γιατί η δική της καταργήθηκε. Λέει για το πτυχίο των υπολογιστών που θέλει να πάρει, με την ελπίδα ότι θα βρει μια θέση εργασίας.
Με την κουβέντα ξεχνιόμαστε, η ώρα έχει περάσει κι η μικρούλα Χριστίνα έχει αρχίσει να κουράζεται. Περιμένουμε και τον άντρα της οικογένειας, τον 13χρονο Βλαση που έχει βγει στη γειτονιά, με το ποδήλατο αλλά μάλλον θ’ αργήσει. Είναι βαρύ το «πακέτο» για ένα αγόρι στην εφηβεία και οι μεγάλες ανησυχούν.
Όπως ανησυχούν και για το νερό και το φαγητό που δεν έχουν, για την υγεία της Μαρίας και της Ειρήνης που χειροτερεύει, για τη δουλειά της Αριάνας, για την επιβίωσή τους.
Ανησυχούν όπως όλοι μας.
Στα Χανιά του 2014, η κλειστή πόρτα του διπλανού διαμερίσματος, μπορεί να κρύβει μια ιστορία όπως αυτή της Αριάνας, που τα ζεστά χαμόγελα και η περηφάνια των πρωταγωνιστών της, ίσως να μην σε αφήσουν να τη μάθεις ποτέ.
Όταν τη μάθεις όμως, γίνεσαι και συνένοχος, επιτρέποντας να συνεχίζεται.
Η οικογένεια χρειάζεται άμεση βοήθεια, σε τρόφιμα και σε ιατρική φροντίδα. Γι’ αυτό και δέχθηκε να δημοσιοποιηθεί το θέμα, ώστε να ευαισθητοποιηθούν οι αρμόδιες υπηρεσίες, του Δήμου και του Κράτους, στον τομέα της πρόνοιας και της κοινωνικής πολιτικής.
