ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ.ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Είναι δύσκολος ο δρόμος της αποπληρωμής του δυσβάστακτου δημοσίου χρέους.
Μπορεί να λένε για πράσινη ανάπτυξη, και για παραγωγική αναδιάρθρωση της χώρας ,όμως για να πραγματοποιηθούν αυτά τα σχέδια, αν γίνουν ποτέ πράξη ,χρειάζεται απεριόριστος χρόνος, δηλαδή έχουμε μπροστά μας πέτρινα χρόνια, διότι όπως όλοι γνωρίζουν, είναι εύκολο να διαλύσει μια παραγωγική βάση, και δύσκολο να ξανασταθεί στα πόδια της, να γίνει ριζική αναδιάταξη δυνάμεων. Όταν εισήλθε στην χώρα μας το 1897 η Δ.Ο.Ε {Διεθνής επιτροπή οικονομικού ελέγχου} , για να εισπράττει τους φόρους από το κρατικό ταμείο, πέρασαν αν δεν απατώμαι σχεδόν 60 χρόνια για να φύγει. Ο νεαρός δημοσιογράφος Άρης Χατζηστεφάνου ,μαζί με την δημοσιογράφο Κατερίνα Κιτίδη δημιούργησαν ένα ντοκιμαντέρ με συνεντεύξεις κυρίως αντισυστημικών οικονομολόγων, και φιλοσόφων με τον τίτλο «DEBTOCRACY» όπου προβάλλεται στο διαδίκτυο. Αναδημοσιεύουμε μικρό κομμάτι συνέντευξης του Χατζηστεφάνου σε διαδικτυακή ιστοσελίδα.
«Πώς σου φάνηκε η προχθεσινή δήλωση του Στρος Καν για περισσότερο κράτος και λιγότερη αγορά; (γέλια)
«Αυτό το πιάνουμε λίγο με τον Κώστα Λαπαβίτσα στο ντοκιμαντέρ, δηλαδή το ΔΝΤ είναι όσο κακό και τραγικό περιμέναμε, αλλά η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και η ΕΕ έχουν βγει πολύ πιο επιθετικά οπόσο μπορούσαμε να φανταστούμε. Κι αυτό δεν το λέω για να δικαιολογήσω το ΔΝΤ. Αυτό που βγαίνει από όλη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι πως έπεσαν οι μάσκες που έδιναν εθνικά χαρακτηριστικά στις κρίσεις και λέγανε «οι Έλληνες κάναν αυτό, οι Ιταλοί αυτό». Πλέον συνασπίσθηκαν οι από πάνω με τους από κάτω, σε όλο τον κόσμο. Το να φέρνει το Βερολίνο το ΔΝΤ (που είναι αμερικάνικο μαγαζί) για να ρυθμίζει τα δικά σου πράγματα, σημαίνει ότι προτεραιότητά τους είναι να φάνε τους από κάτω, παρά οι εθνικοί ανταγωνισμοί που εμείς νομίζαμε, δηλαδή Βερολίνου, Ουάσινγκτον, Ελλάδας κλπ».
«Και πώς βλέπεις το δρόμο από εδώ και πέρα; Λύσεις υπάρχουν;
«Τρομακτικό! Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν σε καμία περίπτωση, θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά ό,τι και αν γίνει. Απλώς υπάρχει η επιλογή εάν θα το πληρώσεις και θα συνεχίσεις να είσαι σε μια περίοδο χρέους για αιώνες, ή αν θα το πληρώσεις μεν, αλλά θα μπεις σε μια αναπτυξιακή τροχιά και θα φέρεις και τους πολίτες στο προσκήνιο. Δηλαδή, δεν θα δουλεύεις για τις ξένες τράπεζες, θα δουλεύεις για τον πολίτη. Αλλά για το ότι ο απλός κόσμος εντέλει θα την πληρώσει, νομίζω δεν θα πρέπει να έχουμε αυταπάτες. Ακόμα και εγώ που προσωπικά λέω “παύση πληρωμών-έξοδος απ’ τό ευρώ”, δεν εννοώ ότι αυτό είναι μια πανάκεια που λύνει τα προβλήματα. Θα το πληρώσεις ακριβά κι αυτό, αλλά εκεί φέρνεις τον πολίτη στο προσκήνιο και του λες πληρώνεις και ξαναβάζουμε τη βιομηχανία σε νέα βάση, αφήνουμε δεσμεύσεις σε ξένες τράπεζες κλπ. Υπάρχει και τρόπος να το πληρώσεις και να μη σου μείνει και τίποτα
