Της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη
Η Φαίδρα ξύπνησε με τη σημαδιακή φράση να αντηχεί ακόμα στο υπνοδωμάτιο: “Είναι μια ζωή, αξίζει να αφήσει κάποιο μήνυμα!…”
-Τι ήταν αυτό? Αναρωτήθηκε.
Έψαξε να βρει τα ράκη του βραδινού ονείρου της και προσπάθησε να τα συναρμολογήσει. Ναι, αναφερόταν στο σκοπό και το νόημα της ζωής. Η φωνή εκείνη έμοιαζε να εννοεί: ” Είναι σημαντικό να αφήνει κάποιος, όταν έρθει η ώρα να αποχωρήσει, ένα ουσιαστικό μήνυμα για κείνους που μένουν πίσω…”.
Πάντα, σε καιρούς σαν αυτούς η κόπωση και η αβεβαιότητα βρίσκουν τόπο ν’ ανθίσουν. Από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η Μυρτώ έλεγε, χτες, εκνευρισμένη: “Δεν φτάνουν τα χάλια μας, βγαίνουν και μας λένε από την τηλεόραση να χοροπηδάμε μέσα στα σπίτια μας, μια και δεν μπορούμε να βγαίνουμε έξω από το σπίτι!”.
Οι καθημερινές πρακτικές δυσκολίες γίνονται λόγος συζήτησης για τους πιο ευέξαπτους: “Μία ώρα στην ουρά, έξω, στο κρύο, για να πληρώσω δυο λογαριασμούς!”.
Ωστόσο, χτες το πρωί που ο ήλιος είχε κάνει λαμπρός την εμφάνισή του, η Φαίδρα έκπληκτη άκουσε κάποια κυρία, που έβγαινε από το μανάβικο, να αναφωνεί, με ακράτητο ενθουσιασμό: “Ω, ρε μάνα μου, τι ήλιος είναι αυτός, Παναγιά μου!”.
Έκανε τη σκέψη πως τα λόγια αυτά θύμιζαν άνθρωπο που βγαίνει από κάποια φυλακή, άνθρωπο που για πολύ καιρό έχει στερηθεί το φως του ήλιου. Είναι αλήθεια πως είχαν κιόλας περάσει δυο μήνες από την έναρξη των νέων περιοριστικών μέτρων. Γιατί ο χρόνος να μετρά σαν αιώνας, σε αυτή την περίπτωση; “Γιατί υπάρχει ο φόβος για το επικείμενο Άγνωστο!”, απάντησε η ίδια.
Ένας ιός, ένας οργανισμός ασήμαντος και αθέατος “δια γυμνού οφθαλμού”, κατόρθωσε να αναστατώσει την ανθρωπότητα. Το γοργό διάβα και η εξάπλωσή του παντού σκόρπισαν θάνατο και θλίψη, εξανέμισαν όνειρα και προσδοκίες, με τις ανθρώπινες ζωές να ασφυκτιούν ανάμεσα σε γραμμές ανακοινωθέντων. Εκείνος, όμως, συνεχίζει απτόητος, για την ώρα. Ο “Κορωνούλης”, όπως τον έλεγε η Φαίδρα για να εξορκίσει, με κάποια ευτράπελα, και τις δικές της ανησυχίες, ξαφνικά αποφάσισε να στρέψει την προσοχή όλων επάνω του, και μάλιστα μέσω του φόβου. Σε έναν κόσμο όπου η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος είχε φτάσει στο μη περαιτέρω, δεν ήταν τόσο δύσκολο να βρει έδαφος και να θεριέψει μια τέτοια νοσηρή φιλοδοξία.
Ποιο θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι το ουσιαστικό μήνυμα αυτές τις μέρες;
Αναστοχάστηκε φίλους που είχαν ξεμακρύνει, συγγενείς που είχαν αποξεχαστεί και τώρα ξανασμίγουν μέσω τηλεφώνου ή μέσω της διαδικτυακής τεχνολογίας. Επικοινωνούν, ανταλάσσουν ευχές και παρηγορούν αμφιβολίες: “Και ίντα λες, εδά, θα γίνει κάποιο τέλος με αυτό το κακό;”. Στα χωριά οι άνθρωποι μακαρίζουν εαυτούς που βρέθηκαν να ζουν μέσα στον παντοτινό Παράδεισο. Προσδοκούν κάποια πρώιμα σημάδια της Άνοιξης, χαίρονται “τον ήλιο τον παντοτινό” και τον καθάριο αέρα. Όσο για τις πόλεις, το μόνο παρήγορο, σκέφτηκε η Φαίδρα, είναι ότι έχουν λιγοστέψει τα καυσαέρια από την κίνηση των τροχοφόρων. καθώς τώρα πια οι μετακινήσεις έχουν συγκεκριμένο λόγο και σκοπό.
Τα Χριστούγεννα μόλις πέρασαν. Κράτησαν αναμμένο το Φως της ελπίδας, μοίρασαν απλόχερα τα χαρμόσυνα συναισθήματα μιας αειφόρας ζωής. Ο Νέος χρόνος ξεκίνησε και προχωρά. Ποιο θα μπορούσε να είναι το σημαντικό μήνυμα των επόμενων ημερών; Θα μπορούσε να είναι κάποιο μήνυμα ανα-Γέννησης, μήνυμα μιας νέας αρχής, που θα περιλαμβάνει, σεβαστικά και ευχαριστιακά, όλες τις συνιστώσες της Δημιουργίας και θα δικαιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη βάσει του “είναι-εν-τω- κόσμω” και όχι βάσει του “διαχωρίζεσθαι”.
Βγήκε να περπατήσει λίγο και κάθισε να ξαποστάσει σε ένα παγκάκι, στο Πάρκο, εκεί που είναι η λιμνούλα με τις χελώνες και τα χρυσόψαρα. Από εκεί έβλεπε τα Λευκά Όρη “φάτσα-κάρτα”, το χιόνι να λαμποκοπά στις κορφές, τον ήλιο που φώτιζε τον ουρανό με τα αραιά σύννεφα. Γύρω της αγριοπερίστερα, κοτσίφια, σπουργίτια, όλα έμοιαζαν να χαίρονται την ομορφιά και τη γαλήνη του τοπίου. Δυο περιπλανώμενα σκυλιά διάβηκαν και κάθισαν λίγο πιο κει. Παρατήρησε πόσο ήρεμα και γαλήνια χαίρονταν, μέσα στις δύσκολες συνθήκες της ζωής τους, τη θαλπωρή του ήλιου. Σκέφτηκε με πόση ειρήνη και αλληλοπαραχώρηση συνυπάρχουν σχεδόν όλα τα πλάσματα της γης. “Εκτός από τον άνθρωπο”, άκουσε τη σκέψη της να αντιλαλεί.
Συνέχισε τον περίπατό της στους άδειους δρόμους. Για πρώτη φορά πρόσεξε κάποια μικρά μαγαζιά με είδη πρώτης ανάγκης. Οσφράνθηκε την ευωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού που ερχόταν από το φούρνο, πήρε έναν καφέ στο χέρι και συνέχισε να κοιτάζει ολόγυρα και να γνωρίζει ξανά την πόλη στην οποία έζησε επί τόσα χρόνια και την οποία δεν είχε ξαναδεί όπως σήμερα.
Ξαναγύρισε για λίγο στο Πάρκο. Πέταξε λίγα ψίχουλα στα πουλιά, που κατέβηκαν χαρούμενα να τσιμπολογήσουν. Ένιωθε μια παράδοξη αγαλλίαση και γαλήνη να απλώνεται ολόγυρα. Σιωπηλά συναρμολογούσε τα συμπεράσματά της: