Η Ομάδα Κοινωνικής Εγρήγορσης με ανακοίνωσή της αναφέρεται στο ζήτημα των Γερμανικών οφειλών που ούτε και αυτή τη φορά έθεσε η χώρα μας:
Χωρίς να τεθεί ούτε και αυτή την φορά ζήτημα Γερμανικών οφειλών, η χώρα μας βαδίζει προς καθεστώς μεταμνημονιακής εποπτείας, διαιωνίζοντας, επ’ αόριστον, την κατάσταση ομηρείας της, δίχως να διαφαίνεται στον ορίζοντα το τέλος του αδιεξόδου που βιώνει ο Ελληνικός λαός.
Το θέμα αυτών των οφειλών θα έπρεπε να είχε προταχθεί, από την πρώτη κιόλας στιγμή, σε αντιδιαστολή με τις εκβιαστικές απαιτήσεις των Ευρωπαίων εταίρων μας, για την αποπληρωμή του χρέους, μια διεκδίκηση που εθεωρείτο τότε αυτονόητο από την διεθνή κοινότητα ότι θα τεθεί, αφού αποτελούσε ισχυρότατο διαπραγματευτικό μας όπλο, του οποίου, όμως, ποτέ, δεν κάναμε χρήση.
Μάλιστα η Γαλλική Κυβέρνηση του Νικολά Σαρκοζί, για να μην βρεθεί όλη η Ευρώπη προ απροόπτου, ανέθεσε τότε στον Γάλλο οικονομολόγο και σύμβουλό της Jacques Delpla, να προσδιορίσει το μέγεθος των οφειλών, προς την Ελλάδα, για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τo οποίo υπολόγισε, σύμφωνα με δημοσίευμα της Les Echos (2-7-2011), στα 575 δισεκατομμύρια δολάρια.
Επίσης ο Γερμανός ιστορικός οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl , κατά την ευρωκρίση του 2008-2011, είχε συστήσει στην Γερμανία, να ασκήσει ελαστικότερη πολιτική, διότι θα βρισκόταν αντιμέτωπη με δικαιολογημένες απαιτήσεις κρατών για πολεμικές επανορθώσεις (Der Spiegel, Guardian co.Uk 21-6-2011).
Παρ’ όλα αυτά η χώρα μας όχι μόνο δεν διεκδίκησε το αυτονόητο αλλά έπεσε και στην παγίδα των μνημονίων, ακολουθώντας συνταγές υποχρεωτικής φτωχοποίησης, με τις δραματικές επιπτώσεις στο βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων και το συνακόλουθο ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας, σε εξευτελιστικές τιμές, το οποίο βάφτισαν και “ανάπτυξη”, παραπλανώντας την κοινή γνώμη.
Αυτές οι τακτικές είναι ευρύτατα γνωστές στην παγκόσμια οικονομική σκηνή, το πώς δηλαδή υποδουλώνεις μια χώρα, λόγω χρεών, επιβάλεις, μετά, συνθήκες πενίας, μέσω λιτότητας, για να μην μπορεί ποτέ να σε ξεχρεώσει, έχοντας σαν τελικό στόχο, την αρπαγή του συνόλου του εθνικού της πλούτου και ιδιαίτερα, των πυλώνων της οικονομίας της, οι οποίοι μελλοντικά θα μπορούσαν να συμβάλουν στις διαδικασίες της ανάκαμψης.
Οι καταστάσεις αυτές θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, με τους κατάλληλους πολιτικούς χειρισμούς, αφού η Ελλάδα, εκτός από την διεκδίκηση των Γερμανικών οφειλών θα έπρεπε να είχε θέσει και το ζήτημα των κακουργηματικών παρανομιών που διαπράχτηκαν, μέσω των μνημονίων.
Το γεγονός ότι ουδεμία επίσημη κρατική αρχή δεν έχει θίξει τα σοβαρότατα αυτά θέματα αποτελεί βαρύτατη αμέλεια, η οποία αγγίζει τα όρια της εθνικής προδοσίας, αφού ήταν και παραμένουν τα ισχυρά διαπραγματευτικά μας ατού και οι παρανομίες αυτές θα έπρεπε να τίθενται, από την χώρα μας, στην ατζέντα κάθε συνεδρίασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ούτως ώστε να εστιάζεται η συζήτηση και στα δικά τους λάθη και αδικήματα.
Πρώτο κραυγαλέο παράδειγμα τέτοιας παρανομίας, είναι ότι ενεχυριάσαμε το σύνολο της Δημόσιας περιουσίας στους δανειστές, για ένα χρέος, το οποίο θα μπορούσε να ρυθμιστεί, με την υποθήκευση μόνο, ενός τμήματος της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου.
Γι’ αυτό το θέμα, μάλιστα, υπάρχει η ΕΔ/2017/98 δικογραφία, η οποία βρίσκεται στα χέρια του Εισαγγελέα Διαφθοράς κ. Κωνσταντίνου Κούντρια, κατόπιν της από 23-5-2017, αναφοράς της Ομάδας Κοινωνικής Εγρήγορσης (ΟΚΕ), που απεστάλη στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, κα Ξένη Δημητρίου.
Δεύτερη παρανομία, που έχει συντελεστεί, εμπεριέχεται στο άρθρο 8, της 1ης Μνημονιακής Σύμβασης (8-5-2010) που προβλέπει ότι η αποπληρωμή του χρέους που ήταν αποκλειστική υποχρέωση του Ελληνικού κράτους, μεταβιβάστηκε και στους ώμους των Ελλήνων πολιτών, δίχως να ερωτηθούν, βάζοντας, μάλιστα, σε υποθήκη την προσωπική τους περιουσία.
Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι όλη η ιδιωτική περιουσία μας, δηλαδή τα σπίτια μας, η κινητή περιουσία μας, ακόμα και οι καταθέσεις μας, μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να κατασχεθούν και να εκποιηθούν, στην περίπτωση κατά την οποία δεν εκπληρώσουμε τις οικονομικές υποχρεώσεις, που απορρέουν από τα μνημόνια.
Διότι έτσι αποκωδικοποιείται το άρθρο 8, το οποίο το είχαμε γνωστοποιήσει από 17-10-2016, στην κα Δημητρίου, που αναφέρει επί λέξει ότι: ως “Εξωτερικό Χρέος νοείται το συνολικό χρέος του Δανειολήπτη, το οποίο εκδόθηκε, κατ’ ουσίαν, σε πιστωτές, που είναι όλοι κάτοικοι της Ελλάδας ή σε οντότητες, που έχουν την έδρα τους ή τον βασικό τόπο των συναλλαγών τους εντός της επικράτειας της Ελλάδας”.
Σε περίπτωση που ερωτηθούν οι Έλληνες, αν γνωρίζουν ότι έχει υποθηκευτεί το σύνολο της ιδιωτικής τους αλλά και της Δημόσιας περιουσίας, είμαστε σίγουροι ότι ελάχιστοι από αυτούς το γνωρίζουν.
Εδώ πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι όταν ένα κράτος χρωστάει, οι κάτοικοί του μπορεί να υφίστανται τις συνέπειες αυτού του χρέους αλλά σε καμία περίπτωση δεν χρωστάνε οι ίδιοι, σαν ατομικές οντότητες, στους δανειστές, μιας και το χρέος εκδίδεται στο όνομα του κράτους και όχι στο όνομα των πολιτών.
Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά εγκλήματα, διεθνώς, από την ίδρυση του παγκοσμίου χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέχρι σήμερα, γιατί αφορά την ενεχυρίαση όχι μόνον ενός ολόκληρου κράτους αλλά και ατομικά, των ίδιων των πολιτών του.
Γι’ αυτό το θέμα, όπως προαναφέραμε, υπάρχει η από 17-10-2016, αναφορά της ΟΚΕ, προς την κα Δημητρίου και αναμένουμε την τελική απόφαση για το τι θα γίνει και με αυτή την υπόθεση, από τον κ. Κούντρια.
Τρίτη μεγάλη παρανομία των μνημονίων είναι ότι όλη η Δημόσια και ιδιωτική περιουσία ενεχυριάστηκε, όχι στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά στην ελεγχόμενη από την Κυβέρνηση του Βερολίνου ημικρατική τράπεζα KfW, που οι δραστηριότητες της κινούνται εκτός Ευρωπαϊκού ΑΕΠ και έτσι η εξόφληση του χρέους της Ελλάδας δεν κατευθύνεται στην Ευρώπη και στο Ευρωπαϊκό ΑΕΠ αλλά στο ΑΕΠ της Γερμανίας.
Και γι’ αυτό το ζήτημα έχουμε ενημερώσει, λεπτομερώς, την κα Δημητρίου, από 8-5-2017, 23-5-2017, 28-8-2017, 13-11-2017 και 20-11-2017, με εμπεριστατωμένα έγγραφά μας.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι θα μπορούσαμε, να είχαμε αποφύγει την εκποίηση της Δημόσιας περιουσίας, αν προκρίνονταν άλλες επενδύσεις, για το πρώην αεροδρόμιο του “Ελληνικού”, όπως η επένδυση των 82,6 δισεκατομμυρίων ευρώ της εταιρείας των Ευάγγελου και Δημητρίου Γούτου, που είχε ασφαλιστεί από την Κυβέρνηση των ΗΠΑ, την ώρα που οι απαιτήσεις των Ευρωπαίων για τις αποκρατικοποιήσεις, ανέρχονταν στα 50 δις.
Η προσφορά της εν λόγω εταιρείας ήταν 21,8 δις ευρώ και απερρίφθη, για να παραχωρηθεί τελικά το «Ελληνικό» στο 1/20, δηλαδή, σε λιγότερο από 1 δις (!).
Η ΟΚΕ έχει υποβάλει μηνυτήρια αναφορά γι’ αυτό το θέμα και εναπόκειται στον κ. Κούντρια, πως θα προχωρήσουν αυτές οι υποθέσεις, καθώς όλες βρίσκονται στα χέρια του, όπως και η δικογραφία ΕΔ/2017/87, η οποία αφορά και αυτή τις πιο πάνω κακουργηματικές παρανομίες των μνημονίων.
Η πρόθεση της ΟΚΕ είναι με τη συνδρομή των Εισαγγελικών αρχών να συμβάλει στην ενίσχυση του διαπραγματευτικού οπλοστασίου της χώρας, ένα σχέδιο όμως που δεν φαίνεται να βρίσκει πρόθυμους υποστηρικτές.
Οφείλουμε να ενημερώσουμε τον Ελληνικό λαό, ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι υποθετικά σενάρια και μπορεί ανά πάσα στιγμή να σωθεί η χώρα μας, αρκεί αυτά τα στοιχεία να αξιοποιηθούν, με τη συνεργασία βέβαια των πολιτικών και δικαστικών αρχών.