Με κείμενό του ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών ν. Χανίων αναφέρεται στη σημασία του εορτασμού της Ημέρας της Γυναίκας, κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου:
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (Διεθνής Ημέρα των Δικαιωμάτων των Γυναικών) εορτάζεται στις 8 Μαρτίου κάθε χρόνο, σε ανάμνηση της μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διαμαρτυρήθηκαν για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας τους και τους χαμηλούς τους μισθούς.
Δυο χρόνια αργότερα, οι γυναίκες που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις οργάνωσαν το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών και συνέχισαν τον αγώνα για τη χειραφέτησή τους.
Η ίδια ημερομηνία επιλέχτηκε τα επόμενα χρόνια από τις γυναίκες για να διαμαρτυρηθούν για τις κακές συνθήκες εργασίας και για να ζητήσουν την ισότητα των φύλων. Το 1908 παρέλασαν 15.000 γυναίκες στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου.
Υιοθέτησαν το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα», με το ψωμί να συμβολίζει την οικονομική ασφάλειακαι τα τριαντάφυλλα την καλύτερη ποιότητα ζωής.
Την ίδια μέρα του 1917, αλλά 23 Φλεβάρη με το τότε ημερολόγιο, ξεκινά η επανάσταση στην Ρωσία που θα οδηγήσει στην πτώση του τσάρου και θα ανοίξει τον δρόμο στην Επανάσταση του Οχτώβρη. Στις 8 Μάρτη 1917 (με το νέο ημερολόγιο) η απεργία γυναικών στον τομέα κλωστοϋφαντουργίας στη Ρωσία συνοδεύτηκε από μια τεράστια διαδήλωση στην Πετρούπολη.
Στην Ελλάδα, η πρώτη απεργία εργατριών έγινε στις 13 Απρίλη 1892, από τις υφάντριες του εργοστασίου των Αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά. Εκείνη τη χρονιά, οι εργοδότες αποφάσισαν να μειώσουν την αμοιβή των εργατριών, από 80 σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος.
Τα επόμενα χρόνια, οι γυναίκες της εργατικής τάξης έλαβαν μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις, δίνοντας και θύματα στον αγώνα για την κατάκτηση των εργασιακών τους δικαιωμάτων, κάνοντας το πρώτο ουσιαστικό βήμα για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία τους.
Η ημέρα της γυναίκας λοιπόν δεν είναι μια μέρα γιορτής. Δεν είναι σαν την γιορτή της μητέρας , σαν τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Η 8η Μαρτίου έχει εν πολλοίς χάσει το ππολιτικό της νόημα αν και δεν έχει εξασφαλιστεί η ισότητα των γυναικών και η ενδυνάμωση της κοινωνικής τους θέσης. Οι γυναίκες μπορεί να έχουν βελτιώσει τη θέση τους , αλλά είναι πίσω σε βασικά ζητήματα. Από τη διαφορά μισθών και θέσεων εργασίας, έως τη θέση τους στην οικογένεια , τους πολλαπλούς τους ρόλους , τη θέση τους στην κοινωνία γενικότερα.
Οι συνθήκες για τις γυναίκες υποβαθμίστηκαν ακόμη περισσότερο τα τελευταία χρόνια. Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα τα 2/3 των νέων γυναικών είναι άνεργες. Ο κόσμος άλλαξε, αλλά τα νούμερα συνεχίζουν να ορθώνονται εναντίον των γυναικών. Οπότε,είμαστε ίσοι; Μέχρι η απάντηση να είναι ‘‘ναι’’, δεν πρέπει να σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε.
Οι γυναίκες αποτελούν το 51% του παγκόσμιου πληθυσμού και αν είναι δυνατές, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν. Ήρθε η ώρα να κάνουμε θεμελιώδεις αλλαγές στον πολιτισμό μας. Θέλουμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλό. Όχι καλύτερο, καλό.
Ο μετασχηματισμός της κοινωνίας περνά μέσα από την εκρίζωση κάθε κυριαρχικής αντίληψης του ανδρός – εξουσιαστή, του ισχυρού, ενώ ο φεμινισμός δεν είναι παρά η εναντίωση σε κάθε λογής τυραννία.
Το συστημικό πατροπαράδοτο επιχειρεί να ελέγξει τους μηχανισμούς αντίδρασης, ώστε η ατομική, ιδιωτική δυσαρέσκεια των γυναικών να μην μετατρέπεται σε συλλογική αγανάκτηση, να μην γίνεται δύναμη ανατροπής.
Η ενδυνάμωση και η εκπαίδευση τόσο των ίδιων των κοριτσιών και γυναικών όσο και ολόκληρης της κοινότητας, αποτελεί βασικό παράγοντα ώστε οι γυναίκες να γίνουν οι ίδιες κινητήρια δύναμη της αλλαγής και σε αυτό εμείς οι εκπαιδευτικοί πρέπει να είμαστε πρωτοπόροι.
Είναι χαρακτηριστικός ο αγώνας του προηγούμενου διαστήματος, που προήλθε από γυναίκες, όπως αυτός των καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών και δικαιώθηκε.
Παράλληλα, βλέπουμε να μπαίνουν διαρκώς στην ημερήσια ατζέντα φαινόμενα σεξισμού και διαπόμπευσης των γυναικών.
Μόλις πριν από λίγες μέρες ο ακροδεξιός πολωνός ερωβουλευτής Γιάνους Κόρβιν – Μίκε στη διάρκεια συζήτησης στο εωρωκοινοβούλιο για το μισθολογικό χάσμα μεταξύ ανδρών και γυναικών στην Ευρώπη, υποστήριξε, ότι “φυσικά οι γυναίκες πρέπει ναπληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες γιατί είναι πιο αδύναμες , πιο μικρές και λιγότερο ευφυείς” για να αποδείξει ότι ακόμα και στην πολιτισμένη Ευρώπη εξακολουθούν να υπάρχουν τέτοιες αντιλήψεις.
Αντιμέτωπες με τη βία σε όλα τα στάδια του ταξιδιού τους προς την ΕΕ, οι γυναίκες και τα κορίτσια είναι το πιο ευάλωτο τμήμα των προσφύγων.Η αδύσεια των γυναικών ξεκινάει από τις χώρες τους , όπου συχνά πέφτουν θύματα βίας και διακρίσεων. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού προς την Ευρώπη, έρχονται αντιμέτωπες με το δουλεμπόριο, την πορνεία και την εκμετάλευση.
Οι γυναίκες πρέπει να ξέρουν ότι δεν είναι μόνες. Όλοι και όλες μαζί αγωνιζόμαστε καθημερινά και τις 365 μέρες του χρόνου για τα δικαιώματα των γυναικών. Σ’ αυτόν τον αγώνα είμαστε όλοι και όλες μαζί.
Στον κλάδο μας , όπου η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών ειδικά στην Πρωτοβάθμια, είναι γυναίκες οφείλουμε να διεκδικήσουμε τη θέση της γυναίκας σε ένα κόσμο με ισότητα ευκαιριών για όλους.
Διεκδικούμε αναγνώριση του κοινωνικού ρόλου της μητρότητας και για τις αναπληρώτριες εκπαιδευτικούς οι οποίες στερούνται το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε γυναίκας σε προστατευόμενη κύηση, λοχεία αλλά και ανατροφή των παιδιών τους και, όπως οι άντρες συνάδελφοί τους έχουν μειωμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, αν και προσφέρουν τις ίδιες ακριβώς υπηρεσίς με τους μόνιμους εκπαιδευτικούς.
Κική Δημουλά «Σημείο Αναγνωρίσεως»
Σημείο Αναγνωρίσεως
άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε πρσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.
Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πώς έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο πού είδες,
πώς παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμάλωτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς
ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.
Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, πού έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.
Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.
