Τις ημέρες αυτές βρέθηκα για λίγες μέρες στο χωριό μου, στις Αλοΐδες. Μια βραδιά, ο ερασιτεχνικός θίασος του δήμου μας – του δήμου Μυλοποτάμου – είχε την καλοσύνη να έρθει στο χωριό μου, και να μας ψυχαγωγήσει με το αξεπέραστο ταλέντο του, στην ερμηνεία, αλλά και στην επιλογή του έργου.
Επί τη ευκαιρίας αισθάνομαι την ανάγκη, να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια στους συντελεστές μίας τέτοιας προσπάθειας, να διασκεδάσουν και να ψυχαγωγήσουν τους ολίγους ακόμη εναπομείναντες σ’ αυτή την ερειπωμένη γωνιά του νησιού μας. Το έργο (Ω! Τι κόσμος μπαμπά…) δε γνωρίζω το συγγραφέα του. Ο επαγγελματισμός όμως – με τον οποίον το ερμήνευσαν οι ηθοποιοί σε συνδυασμό με το ερασιτεχνικό μεράκι που του προσθέσανε, και την πολιτική επικαιρότητα που διαθέτει το ίδιο το έργο, το κάνανε ένα θαυμάσιο θέαμα σε όλους τους συντελεστές, ένα μεγάλο εύγε. Καιρός να έρθουμε και στα δυσάρεστα. Στο γνωστό πια και προσφιλές μας περιβάλλον. Στο παραπάνω έργο, ένας ηθοποιός ρωτά το κοινό, πότε ένα σήριαλ μυστηρίου φθάνει στο τέλος του, για να δώσει ο ίδιος την απάντηση. Μα όταν αποκαλυφθεί το μυστήριο: Ε… λοιπόν, σκεφθείτε το καλά. Τι τρομακρικές ομοιότητες υπάρχουν στο σημερινό πολιτικό θέατρο που μας παίζουν, με την ερωτοαπάντηση του ηθοποιού… προσέξτε … Ο Τρισέ δηλώνει τούτο. Η… Θάτσερ. Α! Συγνώμη. Που το θυμήθηκα αυτό το τέρας. Η… Μέρκελ είπε το άλλο. Ο Μπαρόζο απάντησε έτσι. Ο Σαρκοζί θέλει. Ο …άλλος δε θέλει. Θα μας δώσουν τη δόση. Δε θα μας δώσουν τη δόση. Μας υποβίβασαν, μας αναβάθμισαν, χρεωκοπούμαι. Δε χρεωκοπούμαι. Μας δίδουν ανάσα, μας κόβουν την ανάσα. Μας φτιάχνουν το δεύτερο μνημόσυνο… ώχ και πάλι συγνώμη. Μνημόνιο ήθελα να πω. Τέλος πάντων, το ίδιο περίπου είναι. Με λίγα λόγια, όλο αυτό το ντουρντουλούκι σκόπιμα γίνεται. Δεν μοιάζει με ένα σήριαλ μυστηρίου, που όταν τελειώσει το μυστήριο θα πρέπει και οι ηθοποιοί να μας απαλλάξουν από την ενοχλητική τους παρουσία; Όσο θέατρο όμως κι αν παίζετε στην πλάτη μας, για ένα πράγμα δε μπορούμε να κατηγορήσουμε τον πρωθυπουργό. Για τις φιλότιμες προσπάθειες που κάνει – καταδικασμένες εκ των προτέρων – να βελτιώσει τις εγκληματικές του επιλογές, για την έξοδο της χώρας από την Κρίση. Προσπαθειες που αν δεν είμασταν τόσο σφιχτά τόσο θανάσιμα εναγκαλισμένοι με το πεπαλαιωμένο δόγμα «ανήκομεν στη δύση». Ναι! Ανήκομε στη Δύση. Και να ανήκομε στη Δύση, φθάνει αυτό να μη γίνεται αυτοσκοπός. Να πρυταννεύει πάντα το συμφέρον της χώρας και του Λαού. Όπως άλλωστε κάνουν και οι άλλες χώρες που ανήκουν κι αυτές στη δύση, μα για να μας δώσουν με πανωτόκια τα δάνεια που μας δίδουν, να δανείζονται από την Κίνα με χαμηλότερο επιτόκιο. Κάτι που απαγόρευσαν σ’ εμάς να κάνουμε όσοι μας δανείζουν εκείνες. Αυτά κύριε Παπανδρέου είναι τα εγκληματικά σας «λάθη» σε βάρος της χώρας και του λαού, με τα μυαλά που κουβαλάτε στο δόγμα του «ανήκομε στη δύση» και φυσικά στις ΗΠΑ. Και μιας και διαθέτω ακόμη λίγο χώρα ας βάλλω και μνία άλλη διάσταση στο δράμα που περνούμε.
Πιστεύετε πως όλοι οι πολιτικοί μας άντρες που βρίσκονται καθημερινά στο γυαλί, μπορούν κάποτε να γενούνε πρωθυπουργοί; Όχι; Ούτε κι εγώ το πιστεύω. Οι ίδιοι όμως – καθένας για τον εαυτό του – το πιστεύουν. Γι’ αυτό κανένας δεν εναντιώνεται στα κάθε λογής μνημόνια. Όλοι μιλούνε για άλλο «μείγμα», μα πάντα για τον ίδιο τύπο αλυσίδες. Κανένας δε μας λέει, πως υπήρξαν προτάσεις από Ρωσία και Κίνα να μας βοηθήσουν κι εμείς πεισματικά τους το αρνηθήκαμε, γιατί εμείς «ανήκωμεν εις τη Δύση». Και ξέρετε γιατί οι πολιτικάντηδες θιασώτες του δόγματος «ανήκωμεν στη δύση» το παραπάνω γεγονός το κάνουν όλοι τους γαργάρα;
Γιατί οι ηλίθιοι περιμένουν όλοι τους κάποια στιγμή να τους καλέσουν στον «λευκό οίκο» για μυστικές συνομιλίες, προκειμένου να τους χρήσουν εν δυνάμει πρωθυπουργούς.
Κώστας Π. Μανιάς