Παλιά, το καρπούζι που περίσσευε το πέταγες στα σκουπίδια. Τώρα πια, να ξέρεις, αλλάζομε συνήθειες! Συμπληρώνουμε απόσταγμα κατά τα γούστα μας κι ανακατεύομε στο «διαβολάκι» μας τα κομμάτια του αφάγωτου καρπουζιού. Βάζομε το μείγμα στο μπουκάλι και κατευθείαν στο ψυγείο. Πίνομε όταν γουστάρομε να κάνομε κεφάλι. Απόλαυσε υπεύθυνα το τερψιλαρύγγιο…
Τι είναι το απόσταγμα, θα αναρωτιέσαι. Μερικά κιλά ζάχαρης κι ένας αδήλωτος λαμπίκος, που θα πει αποστακτήριο, στο μπάνιο του σπιτιού σου, όπως το κάνουν οι ευυπόληπτοι σκανδιναβοί οικογενειάρχες. Τα υπόλοιπα, για τη ζύμωση και την απόσταξη είναι εύκολα και ρωτώντας πας στην πόλη, που λένε. Παλιότερα, όχι πολύ παλιά, αντιδρούσα σε τέτοιες ιδέες, λέγοντας ότι πρέπει να πληρώνουμε τους φόρους μας γιατί πώς αλλιώς θα λειτουργήσουν τα νοσοκομεία, τι θα γίνει με τα σχολεία, με τις συντάξεις των γερόντων…
Αλλά ετούτοι δω, της Τρόικας εσωτερικού, απονέμουν «τον της δικαιοσύνης στέφανον» στους ανόμους και τους ολετήρες, πολιτικά σκύβαλα που παριστάνουν τους εκπρόσωπους του λαού. Ούτε λόγος, λοιπόν! Ούτε ένα καπίκι φόρο στους αργυρώνητους και τους κλέφτες των συντάξεων, των αποθεματικών των πανεπιστημίων και τώρα των τίτλων ιδιοκτησίας της αγροτικής γης.
Να λειτουργήσουν άμεσα υπό εργατικό έλεγχο τα εργοστάσια ζάχαρης που θα τα έχουνε σίγουρα πετάξει, οι αληταράδες, στην Κακή Τράπεζα… Η Ζάχαρη στο λαό, λοιπόν, για τους ευνόητους λόγους, που παραθέτω παραπάνω.
Παλιότερα, όχι πολύ παλιά, θεωρούσα ανόητη την ιδέα της παράδοσης ενός εργοστασίου στον εργατικό έλεγχο. Τι ξέρουν οι εργάτες από διαχείριση, από διοίκηση και τέτοια περισπούδαστα… Αλλά ας δούμε, στο τέλος-τέλος της γραφής, τι μπορεί να κάνει κι αυτός ο εργατικός έλεγχος. Χειρότερος δεν μπορεί να είναι ο εργατικός έλεγχος, από τη διαχείριση που τόσα χρόνια ασκείται από τους ανεπάγγελτους, τους χρυσοκάνθαρους, τους αποτυχόντες να εξασφαλίσουν βουλευτική έδρα πολιτευτές.
Κι αν συνεχίζεις να έχεις τις αμφιβολίες σου, αναλογίσου: με αυτούς τους γραικύλους στα πράγματα, την Τρόικα Εσωτερικού, που «τακτοποιεί» την Αγροτική Τράπεζα σε ένα Σαββατοκύριακο, πώς μπορεί να σταματήσει η αιμορραγία!? Να έχει καλά ο γιαραμπής -σκέφτεται σύσσωμος ο εσμός του υπουργικού συμβουλίου- τον παρανοϊκό συνταγματολόγο με την ψυχογενή βουλιμία, που σκάρωσε τον περίφημο «Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών».
Πότε θα τολμήσομε να πετάξομε τους δέκτες των τηλεοράσεών μας από τα μπαλκόνια, όλοι μαζί ταυτόχρονα, μια μαγική βραδιά, λίγο πριν την έναρξη του δελτίου των οκτώ και να βγούμε στους δρόμους να διαδηλώσομε την παραδοχή ότι πάλι κάναμε λάθος με τη διαχείριση της ψήφου μας? Πότε θα αποκοτήσομε να ψηφίσομε μια κυβέρνηση που θα θεσμοθετήσει την αποτίμηση της ελεεινής διαχείρισης του παρελθόντος και του ζοφερού παρόντος? Όχι μόνο για να καταλάβομε τα κίνητρα της απόφασης να χαθούνε χιλιάδες θέσεις εργασίας στην ελληνική βιομηχανία ζάχαρης. Όχι μόνο για να μάθομε τους λόγους της εξάρτησής μας από εισαγωγές ζάχαρης, ποιος ξέρει από πια μακρινή δουλοπαροικία…
Ενδιάμεσα τακτοποιημένες όλες οι τελωνειακές και φορολογικές διατυπώσεις, αλλά –μην ξεχνάς- με τούς δεκασμούς και τη δημιουργική λογιστική, ανεβοκατεβάζεις τα αποτελέσματα και τους πληρωτέους φόρους κατά το δοκούν. Στο απυρόβλητο αυτοί που καρπώνονται τα ρευστά κέρδη από το χέρι της γριάς που πήρε την πετσοκομμένη της σύνταξη για να την ξοδέψει ίσα-ίσα, στα μεγαλομπακάλικά τους.
Πότε επιτέλους θα αποκτήσομε μια κυβέρνηση που θα ελέγξει τους μαυραγορίτες και θα διατάξει να υπολογιστεί με εντιμότητα το μέγεθος της κλοπής με τις πρακτικές transfer pricing, τις παρένθετες και τις θυγατρικές εταιρείες, τα υποκατάστήματα με τους δεσμούς υπεράκτιων φορολογικών παραδείσων? Καθ’ όλα νόμιμων παραδείσων. Όταν είναι νόμιμοι οι παράδεισοι, καθόλου δε χρειάζεται να ενσκήπτουν περιττά θέματα ηθικής.
Τι ηθική, άλλωστε, μπορούν να έχουν αυτοί που εξασφαλίζουν την κατά παραγγελία νομική τους κάλυψη, με αποκορύφωμα, που λέγαμε, τη βενιζέλεια ωδή εις την ελευθεριότητα των λαμογιότατων, τον «Νόμο Περί Ευθύνης Υπουργών»
http://my-pillow-book.blogspot.gr/