O θάνατος ενός παιδιού για τους γονείς δεν είναι μόνο ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου. Dε χάνεται μόνο ένας αγαπημένος άνθρωπος. Δε χάνεται ο πιο αγαπημένος άνθρωπός τους. Χανεται ο καρπός μίας πορείας ζωής δύο διαφορετικών ανθρώπων που κατέληξε στη σύζευξη τους για να δημιουργηθεί ένας νέος άνθρωπος, η σχέση με τον οποίο στην πλειοψηφία των περιπτώσεων βασιζεται στην αγάπη. Η ζωή των γονιων προσαρμόζεται στις ανάγκες του νέου ανθρώπου που έχει εισέλθει στον κόσμο τους και από εκείνο το σημείο και μετά αυτός γίνεται η πρώτη προτεραιότητα της ζωής τους.
Ο θάνατος του παιδιού τους είναι η απώλεια μίας σπάνιας πιθανότητας που όταν συμβαίνει παίρνει τη μορφή ενός πολύ συγκεκριμένου ανθρώπου με πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μοναδικού στον κόσμο. Έρχεται στον κόσμο δίχως να γνωρίζει τίποτα γι’ αυτόν, αδύναμος, επιβιώνει, μεγαλώνει, δυναμώνει και διαμορφώνεται σε αυτό που είναι μέσα από τη διαρκή συνύπαρξη με τους γονείς.
Γι’ αυτό είναι τόσο πολύτιμο ενα παιδί. Γιατί κάθε παιδί ειναι κάτι εξαιρετικά σπάνιο και δύσκολο να συμβεί ακόμη και αν είμαστε πολλά δισεκατομμύρια στον πλανήτη μας.
Η επιμονή του Μανώλη Παρασκάκη, πατέρα της Μελίνας, για να αποδοθει δικαιοσύνη για τον θάνατο του παιδιού του έχει κατι το ηρωικό και κάτι βαθιά ανθρώπινο και γι’ αυτό η παρακολουθηση του αγώνα που δίνει για δικαίωση έχει τοσο μεγάλο ενδιαφέρον για τους πολίτες.
Είναι ένας αγώνα για τη δικαίωση μίας ζωής που δεν πρόφτασε να φτάσει εκεί που μπορούσε, που τελείωσε δίχως να υπάρχει καμία προετοιμασία για το τέλος της.
Το δικαστήριο καλείται να κρίνει αν και πόσο ο θάνατος της Μελίνας οφείλεται σε λάθος ή ατύχημα.
Στην πραγματικότητα κάθε ατύχημα είναι ένα λάθος, όμως στο ατύχημα ουδείς έχει την ευθύνη παρά ο αστάθμητος παράγοντας της τύχης και του άγνωστου ενώ στο λάθος κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη.
Αν ήταν λάθος, τότε την ευθύνη την έχει η αναισθησιολόγος που σημαίνει ότι αν κάποιος άλλος γιατρός ήταν στη θέση της, η Μελίνα θα ζούμε.
Αν ήταν ατύχημα, τότε η αναισθησιολόγος θα είναι αθώα γιατί όποιος γιατρός κι αν ήταν στη θέση της, η Μελίνα δε θα ζούσε.
Το δικαστήριο διέκοψε για τις 16 Δεκεμβρίου οπότε και αναμένεται η αγόρευση του εισαγγελέα.
Όμως, όποια κι αν είναι η αποφαση που θα λάβει το δικαστήριο, η Μελίνα δε θα ξεχαστεί.
Το ξέρουμε…
Το να βλέπετε αυτά τα μηνύματα μπορεί να είναι κουραστικό. Και να είστε σίγουροί ότι ούτε κι εμείς βρίσκουμε κάποια ευχαρίστηση από το να τα γράφουμε... Όμως αυτό το μήνυμα δεν αφορά εμάς. Αφορά κάτι πολύ πιο σημαντικό: την επιβίωση της ανεξάρτητης, μαχητικής δημοσιογραφίας στην Kρήτη.
Η στήριξη σας είναι σημαντική γιατί μας επιτρέπει να:
- - Κάνουμε ρεπορτάζ χωρίς φόβο και εξαρτήσεις. Κανείς δεν μας υπαγορεύει τι να πούμε ή τι να αποσιωπήσουμε.
- - Κρατάμε τη δημοσιογραφία μας προσβάσιμη σε όλους, ακόμη και σε αυτούς που δεν έχουν την ικανότητα να πληρώσουν. Χωρίς paywall, χωρίς προνόμια μόνο για όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα.
Η απλή αλήθεια είναι ότι τα έσοδα διαρκώς συρρικνώνονται. Αν πιστεύετε ότι μια πραγματικά ελεύθερη ενημέρωση είναι ζωτικής σημασίας για τη δημοκρατία και τον έλεγχο της εξουσίας, τότε δώστε μας τη δύναμη να συνεχίσουμε.
Σας ευχαριστούμε θερμά.
