Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.J.F.
Βαδίζουμε σ’ έναν κόσμο με πιο πολλές ελευθερίες και λιγότερη Δημοκρατία. Βαδίζουμε επίσης προς ένα κόσμο στον οποίο το άτομο θα αποτελεί το ίδιο μια δική του πατρίδα. Θα έχει προσωπικές ελευθερίες όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ανεξάρτητα με το πως προσδιορίζεται κάθε ένας απέναντι σε μια πατρίδα, σε έναν πολιτισμό, σε μια γλώσσα, θα διαμορφώνει μια όλο και μεγαλύτερη συνείδηση των δικαιωμάτων του. Η ταυτότητα του θα εξαρτάται περισσότερο από το σώμα του, τις επιλογές που θα κάνει στη ζωή του παρά από την ομάδα στην οποία ανήκει.
Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ και ο θρίαμβος του καπιταλιστικού μοντέλου έθεσαν τέλος στις συγκρούσεις για ιδεολογικούς λόγους.
Σήμερα δεν επιλέγουμε ανάμεσα σε καπιταλιστική πολιτική και τον κομμουνισμό, αλλά αν ο καπιταλισμός θα είναι ή περισσότερο φιλελεύθερος ή κοινωνικός δηλαδή δεν πρόκειται παρά για κάποιες αποχρώσεις του.
Το τέλος των ιδεολογικών αντιπαραθέσεων άφησε να αναδυθούν στην επιφάνεια προβλήματα που είχαμε πιστέψει πως είχαν λυθεί.
Με την πλύση εγκεφάλου, ξεχάσαμε ότι ζούμε. Ένας ολόκληρος θίασος από καλοπληρωμένους “έγκριτους δημοσιογράφους”, “έμπειρους πολιτικούς” και “διακεκριμένους οικονομολόγους” μιλάνε ασταμάτητα με στοιχεία και νούμερα, ποσοστά και πιθανότητες λες και οι ζωές μας είναι ασκήσεις σε διαγώνισμα λογιστικής. Όλη μέρα από τα ΜΜΕ αποτιμούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, της πατρίδας, της φύσης και της αξιοπρέπειας μας λες και είναι χαλασμένο εμπόρευμα.
Όλος αυτός ο θίασος χωρισμένοι σε ομάδες, δουλεύουν για τα ίδια αφεντικά. Αλλάζουν στολές και μακιγιάζ, αλλάζουν και κάθε 4 χρόνια διαγωνίζονται για να διαλέξουμε ποιός από όλους αυτούς θα είναι πρωταγωνιστής στη ζωή μας.
Αυτός ο θίασος έχει χρεοκοπήσει. Οι ηθοποιοί του δεν κρατάνε πια ούτε τα προβλήματα. Μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιός έφταιξε για την χρεοκοπία και δείχνουν με το χεράκι τους ο ένας τον άλλον σαν άτακτα μωρά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έφταιξε ούτε η διεύθυνση, ούτε οι ηθοποιοί που εκτελούν εδώ και χρόνια τα ίδια νούμερα. Αποφάσισαν ότι για όλα φταίνε οι πελάτες. Ναι οι πελάτες. Αυτοί που πλήρωναν εισιτήριο και καθότανε και βλέπανε την παράσταση, ξανά και ξανά, επευφημώντας κάθε φορά τον αρχιπαλιάτσο, που μοίραζε δωρεάν θέσεις.
Οι πελάτες που κάτσανε στις δωρεάν θέσεις. Οι τζαμπατζήδες. Και οι κανονικοί πελάτες που πλήρωναν τόσα χρόνια και δεν έκαναν τίποτε από όλα αυτά, κι αυτοί φταίνε. Για την ακρίβεια, αυτοί θα πληρώσουν μεγαλύτερο “εισιτήριο”. Υποχρεωτικό εισιτήριο.
Ξέρω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον κόσμο που οραματίζεστε σήμερα και εσείς. Ότι δεν υπάρχει εκεί πια θέση για μένα. Σας προειδοποιώ όμως ότι πίσω από εμένα έρχονται πολλοί. Και όλοι μαζί, είμαστε πιο δυνατοί. Πίσω από κάθε δυσκολία, υπάρχει μια ευκαιρία. Όσο πιο μεγάλη η δυσκολία, τόσο πιο μεγάλη η ευκαιρία.
Σήμερα που ο λαός μας ύστερα από 6 χρόνια σκληρής λιτότητας περνάει δύσκολες στιγμές, έχουμε μπροστά μας μια τεράστια “δεύτερη ευκαιρία”. Δεν την βλέπουμε. Γιατί φροντίζουν οι παλιάτσοι για αυτό. Με τα νούμερά τους μας αποσπούν την προσοχή. Όμως η ευκαιρία είναι εκεί. Μια τεράστια ευκαιρία για μια μεγάλη αλλαγή.
