Ένα νέο δεκαήμερο δυναμικών κινητοποιήσεων ξεκινά για τους αγροτοκτηνοτρόφους της Κρήτης.

Οι παραγωγοί του νησιού, βγαίνουν στους δρόμους για να καταγγείλουν τον οικονομικό στραγγαλισμό, τις πολύμηνες καθυστερήσεις στις πληρωμές και τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις για στήριξη του πρωτογενούς τομέα.

Η αρχή θα γίνει την Τετάρτη 29 Οκτωβρίου με κινητοποιήσεις στον Βόρειο Οδικό Άξονα Κρήτης (ΒΟΑΚ), στο ύψος του ΚΤΕΟ στον Καρτερό, και με αντίστοιχες δράσεις σε Ρέθυμνο και Χανιά.

Είναι βολικό να παρουσιάζεται το αγροτικό κίνημα ως παράσιτο ενός παρωχημένου συστήματος επιδοτήσεων.

Οι αγρότες — λένε κάποιοι — κλαίνε μονίμως τη μοίρα τους, ενώ επιτήδειοι απομυζούν πόρους με ψευδείς δηλώσεις και πλαστά βοσκοτόπια.

Ναι, η διαφθορά υπήρξε. Ναι, υπήρξαν και «ινδιάνοι» που απέσπασαν παραπάνω «χάντρες» απ’ όσες δικαιούνταν. Όμως ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι; Οι μικροί της υπαίθρου που προσπαθούν να επιβιώσουν ή αυτοί που σχεδίασαν το πάρτι;

Η αλήθεια είναι πιο οδυνηρή και λιγότερο ανακουφιστική: η ερημοποίηση της υπαίθρου δεν είναι αποτέλεσμα μικροαπάτης, αλλά το αναμενόμενο αποτέλεσμα πολιτικών εγκατάλειψης δεκαετιών.

Υποβαθμισμένες υποδομές, γραφειοκρατία, ατιμώρητες αδικίες, απουσία σχεδίου και πλήρης αδιαφορία για τους νέους που φεύγουν μαζικά.

Η επαρχία πεθαίνει όχι επειδή κάποιοι αγρότες είναι μπαγαμπόντηδες, αλλά επειδή την εγκατέλειψαν οι κυβερνήσεις.

Οι τουριστικοί φορείς και η απειλή του αποκλεισμού

Μέσα σε αυτό το φορτισμένο πλαίσιο, ήρθε και η ηχηρή παρέμβαση των τουριστικών φορέων της Κρήτης.

Με κοινή ανακοίνωσή τους, εξέφρασαν την έντονη ανησυχία τους για το ενδεχόμενο νέων αποκλεισμών λιμανιών, αεροδρομίων και βασικών οδικών αξόνων, όπως συνέβη στην προηγούμενη κινητοποίηση.

Τότε, λένε, υπήρξε σοβαρή δυσφήμιση για την εικόνα του νησιού στο εξωτερικό, ενώ τουρίστες εγκλωβίστηκαν.

«Η κοινωνία και η οικονομία του νησιού δεν αντέχουν άλλο πλήγμα σε έναν από τους βασικότερους πυλώνες ευημερίας για όλους», τονίζουν.

Και προειδοποιούν: αν υπάρξουν ξανά αποκλεισμοί, θα κινηθούν άμεσα με κάθε νόμιμο μέσο, αστικά και ποινικά. Όπως επισημαίνουν, «καμία κινητοποίηση δεν μπορεί να νομιμοποιεί τον αποκλεισμό βασικών υποδομών».

Η θέση τους είναι θεσμικά κατοχυρωμένη. Ο τουρισμός είναι πράγματι κρίσιμη βιομηχανία για την Κρήτη. Και ναι, το δικαίωμα του επισκέπτη να μετακινηθεί χωρίς ταλαιπωρία δεν είναι αμελητέο. Όμως, είναι το μοναδικό δικαίωμα που μετρά;

Το αδιέξοδο της υπαίθρου και το δικαίωμα στην αντίσταση

Ας το θέσουμε απλά: όταν όλα τα άλλα μέσα έχουν εξαντληθεί, η διαμαρτυρία γίνεται χρέος. Όταν ο αγρότης περιμένει 10 μήνες να πληρωθεί, όταν η φωνή του δεν ακούγεται, πώς αλλιώς θα εισακουστεί αν δεν διαμαρτυρηθεί;

Αν δεν επιτρέπεται στους κατοίκους των χωριών ούτε να διεκδικήσουν δυναμικά το δίκιο τους, τι τους μένει να κάνουν; Να χαθούν αθόρυβα; Να δώσουν τα κτήματά τους σε ενεργειακές εταιρείες για πέντε ψωροχιλιάρικα και να πάνε να σερβίρουν καφέ στα ξενοδοχεία;

Όπως δεν μπορείς να ζητάς από ένα νησί να επιβιώνει μόνο με τον τουρισμό, έτσι δεν μπορείς και να ζητάς από έναν αγρότη να σωπάσει γιατί ενοχλεί τους τουρίστες που έχουν προχωρήσει σε «κρατήσεις».

Ο τουρισμός είναι απαραίτητος. Αλλά δεν μπορεί να γίνει το απόλυτο μέτρο σιωπής και πειθαρχίας.

Η κοινωνική ειρήνη δεν επιβάλλεται — χτίζεται

Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν οι αγρότες έχουν δίκιο ή αν οι τουριστικοί πράκτορες έχουν άδικο. Το ερώτημα είναι πώς χτίζουμε έναν τόπο που χωρά και τους δύο. Που δεν αντιμετωπίζει τη φωνή της υπαίθρου ως απειλή, αλλά ως καμπανάκι για το μέλλον. Που δε θεωρεί την δυνατότητα μετακίνησης πιο σημαντική από την δυνατότητα επιβίωσης.

Γιατί αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει κανείς να αποκλείσει δρόμους ή λιμάνια. Θα υπάρχουν μόνο resort, ερημωμένα χωριά και εργαζόμενοι με ολιγόμηνες συμβάσεις.

Και τότε, ποιος θα μιλάει για δυσφήμιση;

Ο δρόμος μπροστά