Μετά την σκληρή ανακοίνωση που είχε δώσει στη δημοσιότητα η Ένωση Γιατρών ΕΣΥ ν. Χανίων και η Γενική Συνέλευση της Ένωσης Γιατρών Ρεθύμνου δημοσιοποίησε και δικό της κείμενο. Μέσω της ανακοίνωσής τους οι γιατροί λένε τι μάθανε από τη δίκη της Στέλλας Ακουμιανάκη και την καταδίκη των δύο ειδικευόμενων γιατρών.
Μάθανε ότι ότι όλοι όσοι εργάζονται στα νοσοκομεία είναι άσχετοι. Μάθανε για την “ντεντεκτιβική ιατρική”: “Να μην πιστεύουμε όσα μας λένε οι συνοδοί των ασθενών, αλλά να τους αντιμετωπίζουμε ως πιθανούς βιαστές-δολοφόνους.” Για το αλκοόλ που πίνουν ανήλικοι και δε συγκινείται κανένας κι ότι “κανείς δεν εντυπωσιάζεται από τον αριθμό των 12.000 μεθυσμένων που έχουν περάσει την τελευταία 25ετία από τα ΤΕΠ του νοσοκομείου Ρεθύμνου”
Aλλά το κύριο δίδαγμα, σύμφωνα με τους γιατρούς Ρεθύμνου είναι το εξής:
Η μαρτυρία 10 γιατρών και 3 νοσηλευτών δεν πιάνει “μία” μπροστά στο εκδικητικό πάθος ενός φύλακα και την καχυποψία των δικαστών. Μην κάνετε την ιατρική που γράφουν τα βιβλία. Καλύτερα θα τα πάτε με την ιατρική των τηλεοπτικών παραθύρων και του καφενείου.Και κυρίως:Πίνετε, πίνετε, πίνετε! Από τους πιο μικρούς στους πιο μεγάλους. Στην υγειά μας! Το αλκοόλ δεν είναι δηλητήριο, δεν μπορεί να σκοτώσει. Μόνο οι γιατροί σκοτώνουν!
Διαβάστε αναλυτικά την ανακοίνωση των γιατρών:
“Την προηγούμενη Δευτέρα στο μικτό ορκωτό δικαστήριο Χανίων καταδικάστηκαν δύο ειδικευόμενοι γιατροί, που κατηγορήθηκαν για το θάνατο της άτυχης Στέλλας Ακουμιανάκη. Ας δούμε λοιπόν πως βοήθησε αυτή η σωφρονιστική εμπειρία να βελτιωθεί η κοινωνία μας! Αυτός άλλωστε, δεν είναι ο σκοπός όλης αυτής της “καθαρτικής” διαδικασίας με τις προσβολές, τις ειρωνείες, τους θεατρινισμούς των δικηγόρων, τις εκρήξεις θυμού των συγγενών και τις απειλές στις αυλές των δικαστηρίων;
Ας αρχίσουμε λοιπόν με τα διδάγματα για να οδηγηθούμε στα συμπεράσματα:
Τι μάθαμε:Μάθαμε ότι μπορεί όχι μόνο να μπλέξεις αλλά και να καταδικαστείς όταν η κοινή γνώμη ζητάει ενόχους. Μάθαμε ότι μπορεί να καταδικαστείς ακόμα και όταν δεν εφημερεύεις και όταν δεν είσαι καν εκεί, ακόμα και εάν κάνεις όσα σου δίδαξαν οι ανώτεροί σου και όσα σου έμαθαν τα βιβλία. Μάθαμε ότι οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου είναι όλοι ανεξαιρέτως, από τις νοσηλεύτριες ως τους διευθυντές των κλινικών, όχι μόνο άσχετοι γιατί αντιμετωπίζουν τη μέθη χωρίς να κάνουν αξονικές εγκεφάλου και εισαγωγές στη ΜΕΘ, όχι μόνο ασυνείδητοι γιατί συνεχίζουν ακόμα να κάνουν αυτά που λένε τα βιβλία, αλλά και ψεύτες εφόσον όλοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι ο ένας γιατρός δεν ήταν εκεί εφόσον δεν εφημέρευε και ότι οι ίδιοι αν παραλάμβαναν την άτυχη κοπέλα θα έκαναν ακριβώς τα ίδια που έκανε ο άλλος γιατρός. Διακινδυνεύουν δηλαδή την “τιμή και τη συνείδησή τους” στην οποία ορκίστηκαν, την αξιοπιστία τους, την αξιοπρέπειά τους και την ιατρική τους άποψη προκειμένου να “συγκαλύψουν” τη συντεχνία τους!
Μάθαμε ότι πρέπει να εκπαιδευτούμε στην “ντεντεκτιβική ιατρική”. Να μην πιστεύουμε όσα μας λένε οι συνοδοί των ασθενών, αλλά να τους αντιμετωπίζουμε ως πιθανούς βιαστές-δολοφόνους. Μάθαμε ότι το πρώτο που πρέπει να σκεφτείς ως γιατρός όταν σου φέρνουν έναν μαθητή λιπόθυμο από το σχολείο 10 η ώρα το πρωί, είναι ότι μπορεί να έχει καταναλώσει μισό μπουκάλι βότκα, που όπως πληροφορηθήκαμε, δε μυρίζει αλκοόλ. Μάθαμε ότι “επιθετική αντιμετώπιση” σημαίνει να επιτίθεσαι στον ασθενή με κάθε είδους επεμβατικές πρακτικές. Όσο πιο πολλές τόσο πιο καλά κάνεις τη δουλειά σου, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχεις να βρεθείς “μπλεγμένος”. Μάθαμε μία καινούρια, “δικηγορική” ιατρική. Ότι αν κάποιος έφηβος μεθύσει πρέπει να ακτινοβολήσουμε τον αναπτυσσόμενο εγκέφαλό του άμεσα με αξονική τομογραφία (=ακτινοβολία 40 ακτινογραφιών κρανίου), να τοποθετήσουμε ουροκαθετήρα στην εφηβική του κύστη, να κάνουμε πλύσεις στο άδειο από τους εμετούς στομάχι του, να τρυπάμε τις αρτηρίες του ανά 15 λεπτά. Αυτά στις απλές περιπτώσεις. Αν έχει πιει πολύ, άμεση εισαγωγή στη ΜΕΘ και αιμοκάθαρση. Εντάξει με όλα αυτά υπάρχει πιθανότητα να πεθάνει από την πολλή ιατρική, αλλά αυτό θα γίνει υπό αυστηρή ιατρική παρακολούθηση οπότε είσαι εντάξει.
Μάθαμε ότι 15 και 16 χρονών είναι απόλυτα φυσικό οι έφηβοι να πίνουν όταν βγαίνουν 4 με 6 σκληρά ποτά και ότι μία παρέα 5-6 έφηβων πίνει συνήθως 2 μπουκάλια ουίσκυ. Μάθαμε ότι κανείς δεν εντυπωσιάζεται από τον αριθμό των 12.000 μεθυσμένων που έχουν περάσει την τελευταία 25ετία από τα ΤΕΠ του νοσοκομείου Ρεθύμνου, αλλά αντίθετα είδαμε τη γνήσια απορία του δικαστηρίου. “Καλά πως έζησαν όλοι αυτοί; Γιατί δεν πέθανε κανένας άλλος μέχρι τώρα;” Γιατί άραγε δεν έχουν την ίδια απορία όταν κάποιος τρώει άγρια μανιτάρια; Ή καταπίνει χάπια για να αυτοκτονήσει;
Διότι ο ένοχος δεν είναι το αλκοόλ που πίνουν από 12 ετών τα παιδιά. Ούτε οι γονείς που τους βάζουν ποτήρι στο τραπέζι και σχεδόν με περηφάνια έρχονται να παραλάβουν τα μεθυσμένα “καμάρια” τους από το νοσοκομείο. Ούτε το καρναβάλι που έχει ταυτιστεί με την εικόνα της απόλυτης αναξιοπρέπειας, των αλκοολούχων εμετών, των σκισμένων και κατουρημένων αποκριάτικων ρούχων και της “μαγκιάς” των μεθυσμένων συνοδών. Εξάλλου ξέραμε ήδη ότι το νοσοκομείο πρέπει να είναι σε επιφυλακή για να αντιμετωπίσει την “επιδημία” των μεθυσμένων καρναβαλιστών και να βάλει διπλές και τριπλές βάρδιες από το λιγοστό του προσωπικό, να επιστρατεύσει εθελοντές και να δώσει τιμητικές άδειες σε όσους με αυτοθυσία δούλεψαν για το θρίαμβο της ιατρικής επιστήμης στην αντιμετώπιση της λαίλαπας των μεθυσμένων.
Μάθαμε ότι οι ιατρικές ενδείξεις υποδεικνύονται από τους δικηγόρους και οι νέες κατευθυντήριες οδηγίες από την ανθρωποφάγα κοινωνία. Και τέλος η απόλυτη υποκρισία! Μετά από όλα αυτά, ζητούν ευθύνες για το εάν κλήθηκε η αστυνομία για τους 25 ανήλικους που επισκέφτηκαν το τελευταίο 6μηνο μεθυσμένοι το νοσοκομείο, ενώ πολλοί από αυτούς ήταν συνοδευόμενοι από τους γονείς που τους πότιζαν “κούπες” στις οικογενειακές τους εορτές! Για να αποδοθούν ευθύνες σε ποιόν; Στους κηδεμόνες; Μάλλον κοροϊδευόμαστε!
Τι διδαχτήκαμε;Τι μας λέει λοιπόν αυτή η τόσο διδακτική για το σωφρονιστικό μας σύστημα διαδικασία;Η μαρτυρία 10 γιατρών και 3 νοσηλευτών δεν πιάνει “μία” μπροστά στο εκδικητικό πάθος ενός φύλακα και την καχυποψία των δικαστών. Μην κάνετε την ιατρική που γράφουν τα βιβλία. Καλύτερα θα τα πάτε με την ιατρική των τηλεοπτικών παραθύρων και του καφενείου.Και κυρίως:Πίνετε, πίνετε, πίνετε! Από τους πιο μικρούς στους πιο μεγάλους. Στην υγειά μας! Το αλκοόλ δεν είναι δηλητήριο, δεν μπορεί να σκοτώσει. Μόνο οι γιατροί σκοτώνουν!
Τραγικό Συμπέρασμα:Το περιστατικό αυτό μας συγκλόνισε και σημάδεψε όσους γιατρούς και νοσηλευτές ενεπλάκησαν σε αυτό, όχι γιατί συρθήκαμε στα δικαστήρια αλλά γιατί χάθηκε ένα κορίτσι 16 ετών μέσα στα χέρια μας. Αυτός ο θάνατος αποτελεί μία τραγωδία, όχι μόνο για το συγγενικό, φιλικό περιβάλλον, όχι μόνο για τους εργαζόμενους στο νοσοκομείο που το έζησαν από κοντά, αλλά και για όλους όσους θέλησαν να καταλάβουν ότι οι λόγοι που την οδήγησαν στο θάνατο δεν είναι ιατρικοί. Η ιατρική δεν μπορεί να κάνει τα πάντα, δεν μπορεί να εξουδετερώσει όλα τα δηλητήρια, ούτε να θεραπεύσει κάθε πληγή.
Οι γιατροί δεν είναι θεοί, είναι μέσοι άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν όσο καλύτερα μπορούν τη δουλειά που διάλεξαν για να βοηθούν τους συνανθρώπους τους, σε ένα σύστημα υγείας που βάλλεται από παντού. Οι δικαστικοί λειτουργοί, μένοντας αυστηρά προσηλωμένοι στην μοναχική πορεία του δικαστή, είναι αναγκαίο να αφουγκράζονται την “περιρρέουσα ατμόσφαιρα”, όπως αυτή διαμορφώνεται από τη στάση και τη θέση των σκεπτόμενων και νοημόνων ανθρώπων. Ταυτόχρονα όμως, πρέπει να μένουν ανεπηρέαστοι από τις κρατούσες αντιλήψεις μιας “υποκριτικής” κοινωνίας, η οποία ανέχεται και ορισμένες φορές επιβραβεύει τη χρήση του αλκοόλ από τους ανηλίκους και απαξιώνει ένα Δημόσιο Σύστημα Υγείας, όταν αυτό δεν μπορεί να της προσφέρει “άλλοθι”.
Ο λόγος που πέθανε ένα κορίτσι στην πιο γλυκιά του ηλικία είναι πολύ πιο τρομακτικός από ένα “ιατρικό λάθος”. Έκανε “κόντρες” με ένα φίλο του για το ποιος θα πιεί πιο πολύ. Με την ίδια αθωότητα που θα έλεγε “έλα να παραβγούμε στο τρέξιμο”. Γιατί δεν ήξερε ότι το ποτό είναι δηλητήριο για ένα έφηβο 16 ετών και μπορεί να σκοτώσει. Γιατί δεν ήξερε ότι δεν υπάρχει αντίδοτο. Γιατί είχε μάθει ότι είναι φυσικό να πίνουν οι έφηβοι, στις οικογενειακές γιορτές, στις εξόδους, στα πάρτυ. Όλοι πίνουν και δεν πεθαίνουν.Και αυτό της το μάθαμε εμείς ως κοινωνία…”
