Η υπόθεση της διεκδίκησης περιουσιών στην Κρήτη από Τουρκοκρητικούς μέσω της κινητοποίησης 100 τούρκικων ΜΚΟ, με τη στήριξη πάντα του Τουρκικού κράτους, δεν είναι καινούργια υπόθεση. Επανέρχεται στο προσκήνιο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όμως πρώτη φορά με τέτοια ένταση. Προφανώς, όχι τυχαία. Η διεκδίκηση εντάσσεται στο πλαίσιο μίας στρατηγικής της Τουρκίας που έχει ως στόχο την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Sabah, ο πρόεδρος της Ένωσης Τούρκων Παγκόσμιας Αλληλεγγύης, Halid Kanak ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε ότι θα απαιτήσουν οργανωμένα “τη γη που κατασχέθηκε στο νησί”. Όπως αναφέρει “οι Τούρκοι πολίτες απομακρύνθηκαν όταν η Κρήτη ήταν τουρκική γη… και οι περισσότεροι από αυτούς καταστράφηκαν οικονομικά”.
Μάλιστα, φτάνει στο σημείο να πει ότι:
“Εάν κάποιο έθνος υπέστη “γενοκτονία” μέσω της υφαρπαγής της γης αυτό ήταν το Οθωμανικό έθνος δηλαδή το τουρκικό έθνος”.
Κατ’ αρχάς, μία παρατήρηση. Ο κ. Κανάκ δε μιλά για Τουρκοκρητικούς που επιθυμούν να επιστρέψουν στην Κρήτη αλλά για Τούρκους πολίτες που απομακρύνθηκαν από την Κρήτη. Κι αυτό έχει τη σημασία του.
Γιατί οι Κρητικοί που αλλαξοπιστούσαν, ήταν αποδεκτό από όλους ότι δεν αλλάζαν απλά πίστη αλλά “τουρκεύανε”.
Ας πάμε όμως από την αρχή. Η κατάκτηση της Κρήτης πραγματοποιήθηκε μετά από 24 χρόνια μαχών εκ των οποίων τα 21 δόθηκαν στο Ηράκλειο, στην πολιορκία του Χάνδακα. Οι απώλειες ζωών Τούρκων στρατιωτών αυτή την περίοδο έφτασε τις 117.000 ενώ άλλοι 30.000 Κρητικοί και Βενετοί στρατιώτες πέθαναν προασπίζοντας το νησί. Φρικτές ήταν και οι απώλειες σε άμαχο πληθυσμό αφού μέχρι το 1669 εξεπέρασαν τους 70.000 νεκρούς.
Απίστευτη καταστροφή ακολούθησε την κατάκτηση. Εκκλησίες λεηλατήθηκαν ενώ άλλες μετατράπηκαν σε τζαμιά. Ακόμα και δρόμοι και σπίτια υπέκυψαν στην καταστροφική μανία του κατακτητή.
Χαρακτηριστικό είναι ότι από τους 500.000 κατοίκους που είχε το νησί πριν τον πόλεμο, μετά τον πόλεμο ο πληθυσμός είχε περιοριστεί στις 50.000. Χιλιάδες φυλακίστηκαν, πολλοί έφυγαν για άλλα νησιά, άλλοι κατέφυγαν στα βουνά.
Η κατάκτηση της Κρήτης επέφερε ένα νέο μεσαίωνα στο νησί. Για δύο σχεδόν αιώνες η Κρήτη βυθίστηκε στο σκοτάδι.
Η Κρήτη ήταν η χειρότερα κυβερνούμενη επαρχία της ακμάζουσας τότε Οθωμανικής Αυτοκρατίας.
Στους Κρητικούς επιβλήθηκαν φόροι πολύ ψηλότεροι από ότι σε άλλες περιοχές της Τουρκικής αυτοκρατορίας και υποβάλλονταν σε σκληρές αγγαρείες. Ορισμένοι από τους αγρότες έγιναν δουλοπάροικοι και η ιδιωτική ιδιοκτησία κατασχέθηκε.
Ποιοι γλίτωσαν απ’ όλη αυτή την καταστροφή; Μα αυτοί που αλλαξοπίστησαν. Η αλλαγή πίστης επέφερε προνόμια, χαμηλότερη φορολόγηση, περιουσίες. Πολλοί αλλαξοπιστήσανε και γίνανε οι νέοι δυνάστες των σκλαβωμένων. Το να γίνεις μουσουλμάνος, σήμαινε ότι γινόσουν Τούρκος. Γι’ αυτό και όσοι αλλαξοπιστούσαν φερόντουσαν πιο σκληρά και από τους Τούρκους.
Ακόμη και οι Τούρκοι της ηπειρωτικής Ελλάδας θεωρούσαν τους εξωμότες της Κρήτης άγριους, μέθυσους, αιρετικούς και ληστές λόγω της καταπίεσης που επέβαλαν στους πρώην ομόθρησκούς τους.
Όμως, και οι ίδιοι οι Τουρκοκρητικοί δεν αντιλαμβανόντουσαν τους εαυτούς τους ως Έλληνες. Όταν τους ρωτούσαν αν είναι Έλληνες ή Τούρκοι απαντούσαν Τούρκοι. Βεβαίως, όταν έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών, οι Τούρκοι τους αντιμετώπιζαν ως μη Τούρκους, αλλά ως εξωμότες και “σπορά των άπιστων”.
Μετά τον 18ο αιώνα πλήθαιναν και οι γάμοι μεταξύ Τουρκοκρητικών με Τούρκους από την ανατολία. Μιλούσαν μεν την Κρητική διάλεκτο και είχαν πολλά έθιμα που είχαν και οι Κρητικοί, όμως ταυτίζονταν και επιθυμούσαν την ένωση με την Τουρκία.
Ο αγώνας για την ελευθερία ήταν αγώνας ενάντια σε ένα φρικτό δυνάστη από έναν λαό που ζούσε σε συνθήκες σκλαβιάς. Οι πολλαπλές εξεγέρσεις είχαν και χαρακτήρα ταξικό αφού η πλειοψηφία των Χριστιανών ήταν φτωχοί και καταπιεσμένοι, καταδικασμένοι σε μία ζωή ανέχειας επειδή δεν επέλεξαν να τουρκέψουν.
Στους μεγάλους απελευθερωτικούς αγώνες οι Τουρκοκρητικοί δεν αγωνίστηκαν μαζί με τους Κρητικούς για την ελευθερία του νησιού από τον κατακτητή αλλά μαζί με τους Τούρκους για τη διατήρηση των προνομίων τους. Ο εκδιωγμός τους από το νησί δεν έγινε επειδή ήταν μουσουλμάνοι, αλλά επειδή το νησί απελευθερώθηκε από τον τούρκικο ζυγό και αυτοί αγωνίστηκαν μαζί με τους Τούρκους ως Τούρκοι.
Η στάση των μεγάλων δυνάμεων, και κυρίως της Αγγλίας, ήταν κατεξοχήν φιλοτουρκική σε όλες τις κρητικές επαναστάσεις της τελικής φάσης του Κρητικού Ζητήματος. Όμως μετά τις σφαγές της 25ης Αυγούστου 1898 οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αποφάσισαν να εκδιώξουν τους Τούρκους, καθώς δεν ανεχόταν άλλο τις σφαγές των Κρητικών η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ακόμη και η πιο συντηρητική.
Και βεβαίως μικρή σχέση έχει η μικρασιατική καταστροφή και η εθνοκάθαρση που πραγματοποιήθηκε εις βάρος των εκατομμυρίων που ζούσαν εκεί για αιώνες με αυτό που έγινε με τους Τουρκοκρητικούς. Οι κάτοικοι της Μικράς Ασίας δεν ήταν εκεί ως κατακτητές, εκδιώχθηκαν στα πλαίσια της δημιουργίας του Τουρκικού έθνους κράτους, όταν την ίδια περίοδο η Τουρκία προχωρούσε στη Γενοκτονία των Αρμένιων και των Πόντιων. Αυτά είναι τα γεγονότα και η ιστορική αλήθεια.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν κατέκτησε απλά την Κρήτη, για δύο αιώνες επέβαλλε ένα νέο Μεσαίωνα στο νησί. Δεν υπήρξε συνύπαρξη Κρητικών και Τούρκων, υπήρξε σχέση αφέντη και σκλάβου, με τους Κρητικούς που δεν αλλαξοπίστησαν να ζουν στην πλειοψηφία τους ως δουλοπάροικοι σε συνθήκες φτώχειας και εξευτελισμού. Οι Κρητικοί που αλλαξοπίστησαν δεν υπέστησαν κάποιο διωγμό γιατί πολέμησαν μαζί με τον κατακτητή ως Τούρκοι ενάντια στους Κρητικούς που αγωνίζονταν επί αιώνες για την ελευθερία τους.
Αν κάποιος υπέστη Γενοκτονία αυτός ήταν ο Κρητικός λαός.
Η Κρήτη δεν ήταν ποτέ “τούρκικη γη”, ήταν γη που κατακτήθηκε από τους Τούρκους, όπως η Κρήτη δεν ήταν “γερμανική γη” όταν το νησί κατακτήθηκε από τους Γερμανούς ναζί.
Και ως εκ τούτου, ουδείς Τούρκος πολίτης έχει δικαίωμα επί κρητικής γης.
Δεν είναι δυνατόν στα πλαίσια μίας νεφελώδους φιλίας των λαών να ισοπεδώνονται όλα, να ξεχνάμε την ίδια την ιστορία και να κάνουμε τα στραβά μάτια στον εθνικιστικό παροξυσμό της Τουρκίας που βρίσκεται σε έξαρση.