Δεν ξέρουμε τι σκεφτόταν στην Ουκρανική κυβέρνηση αποφασίζοντας να συμπεριλάβουν μαχητές του τάγματος Αζόφ να μιλήσουν μαζί με τον Ζελένσκι. Ίσως περίμεναν ότι δίνοντας το βήμα σε Έλληνα ομογενή (που δε μιλούσε ελληνικά) μαχητή του Τάγματος Αζόφ θα “ξέπλεναν” το Τάγμα από τις κατηγορίες περί ναζισμού, όμως τελικά γύρισε μπούμερανγκ.
Αυτό που αποτυπώθηκε στο μυαλό των περισσότερων Ελλήνων βλέποντας αυτές τις εικόνες ήταν το αφήγημα Πούτιν, περί βαθιάς διείσδυσης νεοναζιστών στο Ουκρανικό κράτος, που θέτει σε κίνδυνο την ύπαρξη του Ρωσόφωνου πληθυσμού. Γιατί, τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς όταν ο πρωθυπουργός μιας χώρας που δέχεται πόλεμο αποφασίζει να πάρει μαζί του ως εκπρόσωπο αυτών που αντιστέκονται στην εισβολή μέλος ναζιστικού τάγματος; Άλλοι στην Ουκρανία δεν αντιστέκονται; Δεν υπάρχουν δημοκράτες Ουκρανοί να αντιστέκονται; Δεν υπάρχουν απλοί άνθρωποι που πήραν τα όπλα; Δε μπορούσε ο Ζελένσκι να φέρει έναν τέτοιο άνθρωποι να μιλήσει στην ελληνική Βουλή; Έπρεπε να φέρει τους ναζί;
Βεβαίως, υπάρχουν και αυτοί που δεν βρήκαν τίποτα προβληματικό σε όλα αυτά, που αποδέχονται ότι οι του Αζόφ δεν είναι μέλη σε νεοναζιστικό τάγμα, ότι όλα αυτά είναι Ρώσικη προπαγάνδα, παρά τα χιλιάδες δημοσιεύματα, τα ντοκιμαντέρ, τις μαρτυρίες. Αλλά και επί Χρυσής Αυγής υπήρχαν αυτοί που έλεγαν ότι δεν ήταν φασίστες αλλά άνθρωποι που αγαπάνε με πάθος την πατρίδα, πατριώτες που περνάνε τις γιαγιάδες από τον δρόμο, εκπρόσωποι του λαού οδηγώντας το περιθωριακό νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή.
Προφανώς αυτος ο πόλεμος δεν είναι άσπρο ή μαύρο, δεν είναι Ρώσοι και Ουκρανοί, υπάρχουν πολλές αποχρώσεις, πολλοί άλλοι παίκτες, υπάρχει το ΝΑΤΟ, η CIA που εκπαίδευσε τους Αζόφ, οι ΗΠΑ που εξοπλίζουν, η Ευρωπαϊκή Ένωση και στο βάθος υπάρχει η Κίνα που μπορεί να είναι ο πραγματικός στόχος του πολέμου. Είναι ένας πόλεμος με βάθος πολλών ετών και ιστορικό υπόβαθρο σε μια χώρα που κάθε άλλο παρά πρότυπο ήταν.
Η εισβολή είναι εισβολή. Στην Ουκρανία ή στην Κύπρο, όποια κι αν είναι η αφορμή είναι εισβολη. Όμως το γεγονός της εισβολής δε θα μας κάνει να κλείσουμε τα μάτια σε όλα όσα άλλα βλέπουμε. Όπως είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια ο πρόεδρος Ζελένσκι να δίνει τον λόγο εντός της Ελληνικής Βουλής σε νεοναζί.