Θα θέλαμε να μην υπήρχαν λόγοι που θα έπρεπε να σταματήσουν την ομαλή λειτουργία της σχολικής χρονιάς. Αλλά την ΟΜΑΛΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ! Πως θα είναι όμως ομαλή;Οι κρατικοί πόροι για την παιδεία, είναι οι μικρότεροι των τελευταίων χρόνων με προοπτική να περικοπούν ακόμη περισσότερο. Ακόμα και στο μεγάλο κύμα καταλήψεων το 1998 την εποχή “Αρσένη”, η παιδεία ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα απ’ ότι σήμερα.
Οι αναγκαστικές απολύσεις εκπαιδευτικών και το κλείσιμο πολλών σχολικών μονάδων, οδηγούν σε χάσιμο ή υποβάθμιση ειδικοτήτων (πληροφορική). Ακόμη στα σχολικά τμήματα θα αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών, με αποτέλεσμα να γίνει ποιο δύσκολη η διδασκαλία.
Από την μείωση 60% για την λειτουργία των σχολείων θα γίνει αδύνατη η “λειτουργία τους” έτσι κι αλλιώς.
Οι Εισαγωγές στις ανώτερες και ανώτατες εκπαιδευτικές βαθμίδες θα γίνουν ποιο εξαντλητικές, λόγω του υπολογισμού της βαθμολογίας σε όλες τις τάξεις του λυκείου.
Πολλά Πανεπιστήμια (Αθηνών, Ρεθύμνου, Χανίων) αναστέλλουν την λειτουργία τους γιατί με τις μειώσεις του προσωπικού, αδυνατούν να λειτουργήσουν. Αναρωτιόμαστε αν μέχρι να τελειώσουμε το λύκειο θα βρούμε κάποιο ανοιχτό Πανεπιστήμιο.
Ακόμα και αν σταθούμε τυχεροί με αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα να τελειώσουμε κάποιο Α.Ε.Ι ή Τ.Ε.Ι, η τύχη μας είναι να βρεθούμε στις ουρές του ΟΑΕΔ, για να βρούμε κάποια θέση εργασίας με μισθό πείνας και εύκολη απόλυση. Ή θα σκεφτούμε την μετανάστευση.
Ήδη πολλοί από εμάς βλέπουμε τους γονείς μας κατηφείς να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα αυξημένα οικογενειακά βάρη.
Ζητάμε δημόσια δωρεάν παιδεία. Ένα σχολείο δημιουργικό και φιλικό στους μαθητές. Αν οι υπεύθυνοι που αποφασίζουν, δεν μπορούν να το δημιουργήσουν ας κοιτάξουν πως λειτουργούν τα σχολεία σε χώρες που έχουν καταλάβει την αξία της παιδείας.
Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ (οι δικοί μας μαθητές στις τελευταίες), γιορτάζουν όταν μετά από δύο μήνες διακοπών βρίσκονται ξανά με συμμαθητές, δασκάλους και φίλους στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους.
Ας προσπαθήσουμε να παραθέσουμε τις διαφορές του ελληνικού και του φιλανδικού σχολείου :
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα.
Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: “να βγει όπως-όπως η ύλη”, αποστηθισμένη βεβαίως.
Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν, όχι να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα επειδή δεν έγραψαν καλό βαθμό αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι ότι η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση.
Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα για κάθε είδος τεστ που γράφουν. Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση.
Τα ελληνόπουλα τρέχουμε από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που μας μένει μετά, είναι να καθίσουμε εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να μας πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων.
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάμε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουμε δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και χωρίς πολύ όρεξη και για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουμε κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούμε. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση. Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30% , ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη.
Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία; «υπάρχουν βουλευτές που πληρώνουν δίδακτρα για τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία ! Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες.
Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους.
Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: “είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή”. Εμείς είμαστε μεγάλη;
Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά στη χώρα μας, στο σημαντικότερο τομέα όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα;
Θέλουμε ένα δημιουργικό και ανεξάρτητο σχολείο που θα επενδύει στην κριτική ικανότητα και στη ανάπτυξη της σκέψης και όχι στην στείρα αποστήθιση. Χωρίς να είναι αναγκασμένοι οι γονείς μας να πληρώνουν φροντιστήρια.
Θέλουμε πίσω τα όνειρά μας που τα τελευταία 4 χρόνια έχετε φροντίσει να τα μηδενίσετε.
