Όσο κράτησε η εστίαση και οι χώροι πολιτισμού έμειναν κλειστοί, η οικονομική ζημιά των καλλιτεχνών αυξήθηκε.
Ο Κρητικός καλλιτέχνης Αντώνης Μαρτσάκης αποκάλυψε στην εκπομπή Live με την Αντιγόνη, πως δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που δεν αντέχουν πλέον οικονομικά και προκειμένου να ζήσουν τις οικογένειες τους αλλάζουν επάγγελμα.
Ο κ. Μαρτσάκης ανέφερε πως όπως όλος ο κόσμος περιμένει το καλοκαίρι για διάφορους λόγους έτσι και οι καλλιτέχνες περιμένουν αυτή την εποχή καθώς κάθε μέρα γίνονται πράγματα. «Γάμοι, βαφτίσεις, πανηγύρια. Δυστυχώς βιώνουμε ένα δεύτερο άσχημο καλοκαίρι, ούτε σαν πέρσι φαίνεται να είναι το φετινό, γιατί περιμέναμε να ανοίξουμε αντίστροφα. Τουλάχιστον είδαμε ο ένας τον άλλο σε κάποια γλέντια, σε κάποια μαγαζιά. Περιμέναμε όσο περνάει ο καιρός να ανοίγει ο αριθμός των καλεσμένων. Μιλάμε πλέον για βιοποριστικό θέμα. Συνάδελφοι μου έχουν αλλάξει επάγγελμα και είναι πολύ δυσάρεστο».
Σύμφωνα με τον κ. Μαρτσάκη, πρόκειται για μουσικούς που ζούσαν καθαρά από αυτό. «Μετά την απαγόρευση, ξεκίνησαν όλες οι υποχρεώσεις κανονικά και πρέπει να ανταποκρινόμαστε παρόλο που δεν έχουμε δουλειά και απευθύνομαι στα πάντα. Από μια υποχρέωση που πρέπει να παραβρεθούμε μέχρι το οτιδήποτε».
Πρόσθεσε δε, πως οι περισσότεροι μουσικοί εν ενεργεία βρίσκονται στο πιο κρίσιμο σημείο της καριέρας τους. «Πρέπει να φυλάξουν δυνάμεις για τα επόμενα χρόνια κάτι που προφανώς δεν γίνεται. Υπάρχουν συνάδελφοι που είναι μεγαλύτερης ηλικίας και λένε θα παίξω για πέντε χρόνια ακόμη, υπάρχουν άλλοι που ξεκίνησαν μικροί και κόπηκαν τα φτερά τους. Αν τα βάλουμε σε μια σειρά, η παράδοση, ο χορός και το τραγούδι έχουν παγώσει. Δύο χρόνια τώρα. Υπάρχει μια γενιά που δεν μας ξέρει και μια γενιά που θα μας ξεχάσει».
Μάλιστα, τόνισε πως πολλοί συνάδελφοι του δεν έχουν όρεξη. «Μπορεί να ξεκινήσουν τα γλέντια και να διστάζουν κάποιοι να πάνε στη δουλειά τους».
Τέλος, αναφέρθηκε και στα ριζίτικα τραγούδια και τις ρίμες από την Κρήτη που ηχογραφούνται για πρώτη φορά μετά από 200 χρόνια, από βιωματικούς τραγουδιστές από κάθε περιοχή, λέγοντας πως αυτή η σκέψη ξεκίνησε από έναν φίλο του που έχει δική του επιχείρηση στα Χανιά, γυρίζοντας από … ένα ταξίδι.
«Τον περασμένο Οκτώβρη μου είπε να γράψω ένα τραγούδι για τα 200 χρόνια. Ξεκίνησα να μαζεύω να φτιάξω ένα CD με ριζίτικα, να ψάχνω χειρόγραφα από βιβλιοθήκες από τη δική μου συλλογή, να παίρνω λαογράφους τηλέφωνο ανάλογα με την περιοχή και να συλλέγω τραγούδια. Αποφάσισα να βγάλω ένα βιβλίο και να συμπεριλάβω τα τραγούδια να μείνουν και να ερμηνευτούν τα 16 από τα 60. Θεώρησα σωστό ότι για να εκφραστεί σωστά το κάθε τραγούδι, να το τραγουδήσουν άνθρωποι από τον τόπο τους. Πραγματικά έδωσαν την ψυχή τους και θέλω να τους ευχαριστήσω. Με τη συνδρομή του ξαδέρφου μου βγήκε αυτή η δουλειά, διότι χορηγήθηκε από εκείνον και έτσι έφτασε στα χέρια των πολιτών. Αυτή η δουλειά υμνεί τους ανθρώπους που θυσιάστηκαν για εμάς».