Εντύπωση προκάλεσε η 2η θέση που κατέκτησε το Ισραήλ στον διαγωνισμό της Eurovision λόγω της νίκης στην ψήφο του κοινού όμως δε θα έπρεπε. Πέρα από τα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας για ουσιαστική παρέμβαση της κυβέρνησης του Ισραήλ με χρηματοδότηση μεγάλης διαφημιστικής καμπάνιας σε παγκόσμιο επίπεδο υπάρχει και μία αναντίρρητη πραγματικότητα. Στην Ευρώπη πλέον υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού που θα υποστηρίξει πάση θυσία του Ισραήλ, με φανατισμό. Πρόκειται για ανθρώπους που ταυτίζονται πολιτικά με την ακροδεξιά.
Η σύγχρονη εποχή μας δεν είναι η πρώτη που βλέπουμε αντισημίτες να υποστηρίζουν τον Σιωνισμό. Από τότε που γεννήθηκε το εβραϊκό εθνικιστικό κίνημα στην Ευρώπη τον δέκατο ένατο αιώνα, μια μειοψηφία Ευρωπαίων αντισημιτών υπερασπίστηκε τους εβραϊκούς οικισμούς στην Παλαιστίνη. Πράγματι, ένας από τους λόγους για τους οποίους ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών Άρθουρ Μπάλφουρ πίεσε για την υποστήριξη του σιωνιστικού κινήματος από τη βρετανική κυβέρνηση στη Διακήρυξη Μπάλφουρ του 1917 ήταν να απαλλαγεί το βρετανικό έδαφος από τους Εβραίους.
Έναν αιώνα αργότερα, και μετά τη φρίκη του Ολοκαυτώματος, η επίδειξη υποστήριξης προς το Ισραήλ έχει γίνει ένας τρόπος για να γίνει και πάλι κοινωνικά αποδεκτός ο δεξιός λαϊκισμός. Το κόμμα του Εθνικού Συναγερμού της Μαρίν Λεπέν (πρώην Εθνικό Μέτωπο) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το ίδιο ισχύει και με το Γερμανικό AfD που εμφανίστηκε στη σκηνή της Γερμανίας το 2013, τοποθετώντας τον εαυτό του ως ένα ευρωσκεπτικιστικό κίνημα που γρήγορα κινήθηκε προς την άκρα δεξιά.
Το AfD, επίσης, ήταν πρόθυμο να δώσει ένα λίφτινγκ στη δεξιά πολιτική. Μέχρι τότε, το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα (NPD) – ένα κατάλοιπο της ναζιστικής εποχής – εκπροσωπούσε την άκρα δεξιά, αλλά το AfD υποσχόταν να είναι το μέλλον, πράγμα που σήμαινε μια ρήξη με τον ανοιχτό αντισημιτισμό που χαρακτήριζε πάντα το NPD. Η πρώην επικεφαλής του AfD Frauke Petry ταξίδεψε στο Τελ Αβίβ στις αρχές του 2016 και παραχώρησε αποκλειστική συνέντευξη στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth – μια ευκαιρία να μιλήσει κατά του αντισημιτισμού και της κριτικής στο Ισραήλ, ενισχύοντας παράλληλα τα διαπιστευτήριά της στην πατρίδα της.
Αλλά η προσέγγιση με το Ισραήλ δεν είναι απλώς ένα μέσο για την ανανέωση της δεξιάς πολιτικής στην Ευρώπη. Αν η ευρωπαϊκή ακροδεξιά χαίρεται για το Ισραήλ, αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι, ως εθνομηδενιστικό κράτος, το Ισραήλ παρέχει ένα είδος μοντέλου σε μια Ευρώπη που πασχίζει να βρει συναίνεση για το πώς να αντιμετωπίσει τα δικά της σύνορα.
Επιπλέον, για πολλούς στην ακροδεξιά, υπάρχει μια αίσθηση αλληλεγγύης με το Ισραήλ, το οποίο στο ακροδεξιό φαντασιακό είναι μια χώρα με την οποία πλέον μοιράζονται μια ιουδαιοχριστιανική κληρονομιά. Αυτή η κληρονομιά πρέπει να υπερασπιστεί με κάθε κόστος, όπως αρέσκονται να μας υπενθυμίζουν προσωπικότητες όπως ο Nigel Farage. “Ήμασταν αδύναμοι. Η χώρα μου είναι μια ιουδαιοχριστιανική χώρα”, δήλωσε ο Farage στον παρουσιαστή του τοκ σόου Sean Hannity το 2014. “Πρέπει λοιπόν να αρχίσουμε πραγματικά να υπερασπιζόμαστε τις αξίες μας”.
Καθώς τα λαϊκιστικά ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη αγωνίζονται να μιλήσουν σε ένα ανομοιογενές εκλογικό σώμα, το Ισραήλ φαίνεται να τα έχει όλα: ένα έθνος για έναν λαό μιας πίστης, με μια αδιαπραγμάτευτη και ασυμβίβαστη θέση απέναντι στον παλαιστινιακό μουσουλμανικό πληθυσμό του. Στο ευρωπαϊκό δεξιό φαντασιακό, το γεγονός ότι το Ισραήλ φιλοξενεί χιλιάδες Εβραίους της Αιθιοπίας ή ότι οι Παλαιστίνιοι χριστιανικής πίστης αντιμετωπίζουν καθημερινά τις συνέπειες του ισραηλινού εποικιστικού-αποικιοκρατικού καθεστώτος δεν καταγράφεται. Αντιθέτως, το Ισραήλ ειδικότερα και οι Εβραίοι γενικά, αντιμετωπίζονται ως μονοδιάστατες οντότητες. Αυτό, φυσικά, είναι μια προβολή των ακροδεξιών ονειροπολήσεων.
Μέρος αυτής της αντίληψης είναι η θεώρηση του Ισραήλ ως ένα άκρως στρατιωτικοποιημένο προπύργιο ενάντια στο Ισλάμ.
Ο Geert Wilders του ολλανδικού ακροδεξιού Κόμματος για την Ελευθερία (PVV) κάποτε αποκάλεσε το Ισραήλ “καναρίνι στο ανθρακωρυχείο” και “την πρώτη γραμμή άμυνας της Δύσης ενάντια στο Ισλάμ”, συνδέοντας ρητά την ισλαμοφοβία της Δεξιάς με τον αυξανόμενο φιλοσημιτισμό της.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Rogers Brubaker, σε αυτό το πλαίσιο, οι Εβραίοι είναι τα “υποδειγματικά θύματα της απειλής του Ισλάμ”, καθιστώντας την υποστήριξη του Ισραήλ εξαρτημένη από τον φαινομενικά κοινό αγώνα κατά των μουσουλμανικών πληθυσμών που απειλούν να “εισβάλλουν” στην Ευρώπη.
Στον απόηχο της ευρωπαϊκής προσφυγικής κρίσης, τα δεξιά κόμματα χρησιμοποίησαν σκόπιμα την πολιτική αβεβαιότητα και την οικονομική ανησυχία στην πατρίδα τους για να ενισχύσουν την ισλαμοφοβική ρητορική τους. Ακριβώς όπως το Ισραήλ, ισχυρίζονται, η Ευρώπη βρίσκεται στα πρόθυρα της απορρόφησης από μια εισβολή μουσουλμανικής δύναμης. Και, όπως ακριβώς και στο Ισραήλ, χρειάζεται μια δεξιά κυβέρνηση για να προστατεύσει τους Εβραίους.
Σε αυτό το πλαίσιο, σε ένα εξαιρετικά πολωμένο περιβάλλον, πολλοί σπεύδουν και μέσω της ψήφος τους στη Eurovision να υποστηρίξουν όχι ένα τραγούδι που τους αρέσει αλλά το κράτος του Ισραήλ και τις βαναυσότητες που διεξάγει στη Γάζα. Υποστηρίζουν, εν τέλει, τον πόλεμο εις βάρος όχι ενός αδύναμου λαού, αλλά των μουσουλμάνων, που αναγνωρίζονται από ένα ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού που τείνει προς την ακροδεξιά, ως κίνδυνος. Το Ισραήλ, για αυτούς, κάνει …θεάρεστο έργο.
Εμείς τώρα φανταζόμαστε έναν διαγωνισμό της Eurovision στον οποίο δε θα συμμετείχαν αυτοί που διεξάγουν τον φρικτό πόλεμο αλλά αυτοί που βιώνουν την κτηνωδία. Φανταζόμαστε ένα διαγωνισμό όπου η Παλαιστίνη συμμετέχει και έχει δικαίωμα και αυτή να μιλήσει για τους πόθους του λαού της και τα πάθη της.
Και σκεφτόμαστε ότι αν επιτρεπόταν στην Παλαιστίνη να συμμετάσχει, όπως επιτρέπεται στο Ισραήλ, τότε ανεξαρτήτως της ποιότητας του τραγουδιού που θα έστελνε η Παλαιστίνη, θα μπορούσε να κερδίσει τον διαγωνισμό. Άνθρωποι που δεν παρακολούθησαν ποτε τον διαγωνισμό, τώρα θα τον έβλεπαν, πολλοί παραπάνω θα έσπευσαν να ψηφίσουν. Γιατί η ψήφος τους, μία νίκη της Παλαιστίνης, θα έμοιαζε σα μία νίκη της αντίστασης στο καθεστώς απαρτχάιντ που έχει επιβάλλει το Ισραήλ.
Όμως, αυτό είναι κάτι το οποίο ποτέ δε θα επιτρέψει η Eurovision…
