Γράφειο ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης, Γεωπόνος -Συγγραφέας
Σ’αγκάλιασαν οι ουρανοί δύο χιλιάδες χρόνια πριν, κι έμεινε σε μας από τη μακρινή-την κοντινή εκείνη εποχή η διδαχή Σου και η ανάμνηση των θείων Σου παθών, θυσία κάθαρσης του ανθρωπίσιου γένους από το προαιώνιο αμάρτημα…
Και όμως:
Αν ξαναγεννηθείς Χριστέ, δε θα’βρεις ίδιο το τότε το αλλοτινό, με το σημερινό το τώρα: Μάγοι στην εποχή μας δεν υπάρχουν, εστέρεψε το «λάλον ύδωρ» στις Γραφές, μολύνθηκαν και μεταλλάχτηκαν τα κρίνα…Μα κι αν κατέβει χαμηλά για δεύτερη φορά το ίδιο τ’άστρο, θα’βρει τη θεοδιάλεχτη σπηλιά να τη φυλάνε στρατιώτες σιδερόφραχτοι. Κι αν σκέπασαν οι χρονοθίνες τη σκόνη του Ηρώδη, μάθε πως έχει αβγατίσει η σπορά του, μιας και βρυάζουνε στο θεοβάδιστο αλλοτινό Σου τόπο λογιών-λογιών φτυστοί νέο-Ηρώδες, που’χουνε τρόπο σύγχρονο όσο και δολερό μα και περίτεχνο να βρουν τη φάτνη Σου Χριστέ, όπου κι αν είναι…
Αν ξαναγεννηθείς Χριστέ, θα δεις την Πόλη που αγάπησες, την Πόλη που σε δέχτηκε, την Πόλη που σε δάκρυσε, να τη γκρεμίζουν και να τη ματώνουν μίση και μισαλλοδοξίες ανθρωπίσιες και δικαιώνουν καθημερινά τη ρύση Σου την τόση μακρινή-και κοντινή πως «…Πέτρα δεν θ’απομείνει εις την πέτρα, πολλές φορές!…» Κι αν πρέπει ή αν το θελήσεις ν’ακούσεις πάλι «ωσαννά» στον ίδιο τόπο, μάθε πως δεν υπάρχει πια ο «πώλος όνου». Μα σίγουρα, καθώς το συνηθίζουν οι ανθρώποι, θα Σου προσφέρει κάποιος από τους χρυσοστόλιστους, τους χρυσομητροφόρους ή τους τιαροσκέπαστους τους «εκπροσώπους» Σου εκείνη την αστραφτερή του λιμουζίνα… Στα σίγουρα Χριστέ θ’αναφωνήσεις: “O tempora o mores”! Δεν θα στο επιτρέψει της ταπεινότητάς Σου η μεγαλοσύνη να τη δεχτείς!….
Αν ξαναγεννηθείς Χριστέ, κι ως είναι φυσικό κι αναμενόμενο θέλεις να μπεις στον Οίκο Σου, στα σίγουρα ξανά θα πιάσεις το φραγγέλιο και η άγια δεξιά «ευλογοδότρα χείρα», θα κουραστεί….
Κι αν το θελήσεις για να δεις τη σύγχρονη δομή της ανθρωπίσιας κοινωνίας, της κοινωνίας που για χάρη της ανέβηκες το Γολγοθά σ’άλλους καιρούς, το θείο δάκρυ Σου στα σίγουρα ροδόσταμο θα ξαναγίνει στο ήσκιο μιας ελιάς, καθώς:
- Οι νεο-Φαρισαίοι, οι Τελώνες, φτυστά αντίγραφα της ίδιας της αρχέγονης σποράς της εποχής Σου, πλήθυναν…
- `Εγινε ο Μαμωνάς Nεο-θεός και σβήνει ο απόηχος των λόγων Σου στ’ανθρωπολάγνο του χρυσοκουδούνισμα…
- Οι όπου γης οι φτωχοί Λάζαροι που έρπουν να κορέσουνε την πείνα τους από τα ψίχουλα στα δείπνα των όπου γης νεόπλουτων, επλήθυναν…
- Ο φθόνος, η διαβολή, η αδικία, όλο και καταπνίγουν την αγάπη…
- Μετριούνται εις τα δάχτυλα εκείνοι που χαρίζουν τον ένα τους χιτώνα, καθώς εδίδαξες…
- Κάποιοι το έχουν σύστημα να εμπορεύονται την πίστη εκείνων των «…μακάριων, των μη ιδόντων –των ήλων τον τύπο- μα πιστευσάντων…»…
- Ο κόκκινος, ο μαύρος, ο λευκός, ο κίτρινος γιος της Αγάπης σταυρώνεται καθημερνά στο Γολγοθά του αιματόθρεφτου αρχέγονου θεού, του `Αρη, στ’όνομα της γαστέρας των όποιων θεωρούνται δυνατοί με τα ανθρώπινα σταθμά και τα μετράδια…
- Λεπροί στην εποχή μας δεν υπάρχουν. Υπάρχουν αναρίθμητοι τυφλοί, χωλοί κι ανήμποροι και πόρνες, μα δεν υπάρχει πια νερό στου Σιλωάμ την κολυμπήθρα. Τηστέρεψαν, τηγιόμισαν μ’αδιαφορία οινεο-ανθρώποι…
- Κι αυτή η πλάση που την έφτιαξε σ’έξη χρονοστιγμές ο Επουράνιος και την επότισε μ’αγάπη, σε μια και μόνο ανθρώπινη ημέρα θα χαθεί κατά που λένε, σαν την ποτίζει ολοκαιρίς με δηλητήρια κάθε λογής, το μόνο κατ’εικόνα (όχι κατά τα έργα) δημιούργημά Του…
Κι Εσύ, η ανθρωποενσάρκωτη Αγάπη, σαν δεις και σαν βιώσεις όλα αυτά και άλλα τόσα, θα πεις ξανά «`Αφες αυτοίς!…» Θα δεις ξανά στην υστεριά στις απαλάμες Σου και στ’ακροπόδαρα, τα ίχνη των καρφιών να ζωντανεύουν…Μόνο που τούτη τη φορά δεν θα δυσκολευτεί ο όποιος δικαστής Νέο-Πιλάτος κάποιο να’βρει να αθωώσει, καθώς έχει γεμίσει Βαραββάδες, ο σύγχρονος μας τόπος…
Αν ξαναγεννηθείς Χριστέ, εμείς, ανάξιοι για Πέτρος, Ιωάννης, Ματθαίος ή Ζακχαίος, θα καρτερούμε στη μεταλλαγμένη τη μουριά, το διάβα Σου!.
Αν ξαναγεννηθείς Χριστέ…