“Στον αέρα” βρίσκεται πλέον η λειτουργία του παραρτήματος Χανίων της ΕΛΕΠΑΠ εξαιτίας της άτυπης στάσης πληρωμών που έχουν κηρύξει τα ασφαλιστικά ταμεία στην καταβολή των νοσήλειων.
Οι 21 εργαζόμενοι της ΕΛΕΠΑΠ, οι οποίοι φροντίζουν 190 παιδιά με αναπηρία είναι απλήρωτοι εδώ και τέσσερις μήνες και το ίδρυμα λειτουργεί χάρη στην ευσυνειδησία και το φιλότιμο τους.
Χθες το πρωί το προσωπικό αποφάσισε να απέχει από την εργασία του και μαζί με τον Σύλλογο Γονέων πραγματοποίησε συγκέντρωση στον εξωτερικό χώρο του κτιρίου της ΕΛΕΠΑΠ.
Στο πλευρό εργαζομένων και γονέων βρέθηκαν το Εργατικό Κέντρο, το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ και ο Σύλλογος Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων.
Με επιστολή του, ο υπεύθυνος του παραρτήματος Χανίων της ΕΛΕΠΑΠ, Γιώργος Μανουσέλης, επισημαίνει ότι οι οφειλές από τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. οδηγούν το Ιδρυμα σε κλείσιμο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εργαζομένων, της διοίκησης, αλλά και της τοπικής κοινωνίας, που συμπαραστέκεται όσο μπορεί.
Αναλυτικά στην επιστολή του ο κ. Μανουσέλης αναφέρει:
«Η επιστολή αυτή αναφέρεται στην κατάσταση της ΕΛΕΠΑΠ Χανίων καθώς αυτή διέρχεται τις δυσκολότερες ημέρες της μέχρι σήμερα πορείας της.
Το παράρτημα Χανίων της ΕΛΕΠΑΠ έχει συμπληρώσει 32 χρόνια λειτουργίας στην πόλη μας. Εχει προσφέρει υπηρεσίες αποθεραπείας – αποκατάστασης σε περισσότερα από 1.300 παιδιά και σήμερα φιλοξενεί σε εβδομαδιαία βάση περισσότερα από 190.
Το μεγάλο ζήτημα που τίθεται αυτή τη στιγμή είναι, αν το Κέντρο θα καταφέρει να κλείσει και το 33 έτος λειτουργίας του. Το προσωπικό των 21 ατόμων εργάζεται απλήρωτο για τρεις μήνες ήδη, ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολο, αν και πότε θα γίνει δυνατό να λάβει τα δεδουλευμένα του ή έστω μέρος αυτών.
Οι εργαζόμενοι της ΕΛΕΠΑΠ, οι συνάδελφοί μου, εμφανίζονται κάθε πρωί και αναλαμβάνουν τα άκρως απαιτητικά καθήκοντά τους, όπως ακριβώς συνέβαινε και σε άλλες, σαφώς καλύτερες εποχές. Με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αγάπη που το κάνουν εδώ και χρόνια. Με τον ίδιο σκοπό, την προσφορά των καλύτερων δυνατών υπηρεσιών στα παιδιά και τις οικογένειές τους. Με κατανόηση και υπομονή, με τα ενοίκιά τους, τα φροντιστήρια των παιδιών τους και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους σε εκκρεμότητα. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν για όσο υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει, όμως, ελπίδα για την ΕΛΕΠΑΠ; Οι οφειλές των Ασφαλιστικών Ταμείων προς το Κέντρο, που εξακολουθούν να υπάρχουν από τον Ιούνιο του 2011 και μέχρι το τέλος της προηγούμενης χρονιάς, όπως και του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. για το μέχρι σήμερα διάστημα του 2012, επαρκούν για την καταβολή των μισθοδοσιών στο προσωπικό, αλλά και για να εξασφαλίσουν τη λειτουργία μας για το επόμενο χρονικό διάστημα. Θεωρητικά είμαστε ένας υγιής και εύρωστος οργανισμός. Πρακτικά είμαστε στα πρόθυρα του λουκέτου. Παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις της ΕΛΕΠΑΠ κεντρικά προς τον Ε.Ο.Π.Υ.Υ. δεν υπάρχει καμία ενημέρωση για το αν και πότε θα αποδεσμευτεί κάποιο ποσό για να αποδοθεί στο παράρτημα Χανίων. Κι όμως, η διοίκηση και το προσωπικό έχουν καταφέρει, χωρίς τους μόνους σταθερούς πόρους του Κέντρου, να καλύψουν οικονομικά το πρώτο επτάμηνο του 2012. Οι προσπάθειες που χρειάστηκαν γι? αυτό ήταν τεράστιες, όπως και η κινητοποίηση και ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας σε επίπεδο φορέων, επαγγελματιών και ιδιωτών. Οπως αποδεικνύεται δυστυχώς στην πράξη, αυτό δεν είναι αρκετό.
Πριν έναν χρόνο το προσωπικό της ΕΛΕΠΑΠ συμφώνησε να εργάζεται μία ώρα επιπλέον ανά ημέρα εθελοντικά, προκειμένου να αυξηθούν τα έσοδα από υπηρεσίες και να ανασάνει οικονομικά το παράρτημα στις δύσκολες εποχές που διέρχεται η χώρα. Οπως φαίνεται από τα παραπάνω, είναι πολύ αμφίβολο αν θα δούμε αυτή μας την κίνηση να αποδίδει καρπούς. Ξέρουμε ότι δεν γίνεται κάποια εξαίρεση για εμάς. Ο ίδιος παραλογισμός που επικρατεί σε όλο το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής του τόπου, ορίζει και αυτό που σήμερα συμβαίνει στην ΕΛΕΠΑΠ Χανίων. Πέρα, όμως, από το τι θα κάνουμε εμείς, αν χαθούν οι δουλειές μας, θέλουμε να ξέρουμε τι θα απαντήσει η επίσημη Πολιτεία στις οικογένειες των παιδιών που ξαφνικά θα βρεθούν χωρίς τις θεραπευτικές συνεδρίες που τόσο έχουν ανάγκη. Μην ξεχνάμε ότι στον Νομό μας δεν υπάρχει κρατικός φορέας για την αποκατάσταση παιδιών με αναπηρία και το κενό αυτό έχει καλύψει κατ? αποκλειστικότητα η ΕΛΕΠΑΠ την τελευταία τριακονταετία.
Δεν είμαστε κανενός είδους ήρωες και δεν επιτελούμε λειτούργημα, όπως συνηθίζεται να λέγεται ελαφρά τη καρδία σε περιπτώσεις σαν αυτή. Είμαστε επ? αμοιβή εργαζόμενοι και διεκδικούμε μόνο την αξιοπρέπεια να μπορούμε να ζούμε από το επάγγελμά μας. Δεν θέλουμε να ακούσουμε (εκ νέου) κενά λόγια από επίσημα χείλη περί της σημασίας του έργου που προσφέρουμε. Διεκδικούμε αυτό που δικαιούμαστε. Να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε, προσφέροντας παράλληλα με όλες μας τις δυνάμεις στα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ τη δυνατότητα να έχουν το δικό τους μέλλον.
Έχουμε κουραστεί να περιμένουμε τη λήψη της πρώτης, δεύτερης ή εκατοστής δόσης για να αποκτήσει κονδύλια ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. Η αποπληρωμή των οφειλών του είναι υποχρέωση και δεν συζητιέται ούτε τίθεται υπό διαπραγμάτευση. Ακόμη και τα όσα ακούγονται περί ‘κουρέματος’ της οφειλής, είναι αδιανόητα. Δεν είμαστε ομολογιούχοι, ούτε χρηματιστηριακή εταιρεία. Αναρωτιόμαστε όλοι ποιος ήταν ο λόγος δημιουργίας του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. και ποιο το νόημα της συζήτησης για τις θυσίες που πρέπει να γίνουν για τη βιωσιμότητά του, αν δεν εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα αυτών που έχει αναλάβει να εξυπηρετεί.
Η σωτηρία της χώρας είναι μεγάλη υπόθεση. Όμως, δεν υπάρχει χώρα χωρίς τους πολίτες της. Αν, λοιπόν, το σχέδιο αυτό δεν περιλαμβάνει εμάς και τις οικογένειες που μας εμπιστεύονται, θα θέλαμε να το γνωρίζουμε.
Έχουμε χρέος να ευχαριστήσουμε τους Χανιώτες, τους συνοδοιπόρους και συμμάχους μας, που σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες στέκονται αρωγοί των προσπαθειών μας, με τρόπο που τονίζει ότι η αλληλεγγύη και η ευαισθησία είναι δομικά χαρακτηριστικά της τοπικής κοινωνίας. Πρέπει επίσης, να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στη Δημοτική Αρχή, που κάνει παν το δυνατό για να μας στηρίξει, τη στιγμή μάλιστα που και οι δικές της δυνατότητες είναι περιορισμένες.
Επειδή οι καιροί είναι πονηροί, θέλω να διευκρινίσω το εξής: η επιστολή αυτή δεν έχει ως σκοπό την αύξηση της εισροής δωρεών. Οι δωρεές είναι απαραίτητες, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες ενός Κέντρου όπως η ΕΛΕΠΑΠ. Αν λείψουν οι σταθεροί πόροι από την παροχή υπηρεσιών, είναι βέβαιο ότι δεν θα τα καταφέρουμε.
Ξέρουμε επίσης, ότι ανάλογες καταστάσεις βιώνουν και τα άλλα δύο φιλανθρωπικού χαρακτήρα Κέντρα της πόλης, οι συνεργάτες μας στον τομέα των ΑΜΕΑ, το ΚΗΦΑΑΜΕΑ και το ΚΗΦΑΠ ‘Η Μεγαλόχαρη’. Ελπίζουμε να ξεπεράσουν τις δυσκολίες τους και να συνεχίσουν απρόσκοπτα την πορεία τους. Ποτέ δεν θα γίνουμε αντίπαλοι στο ‘κυνήγι της δωρεάς’. Είναι φίλοι και συνάδελφοι, πολύτιμο κεφάλαιο στην κοινωνική ζωή των Χανίων.
Όλα αυτά γράφονται αισιοδοξώντας ότι τελικά, με κάποιο τρόπο, θα επικρατήσει η λογική και η ΕΛΕΠΑΠ θα εξακολουθήσει να υπάρχει, υπηρετώντας με τις όποιες δυνατότητές της τους συμπολίτες μας. Γιατί μπορεί η ελπίδα να πεθαίνει τελευταία, αλλά αν κάποιος δεν κινηθεί προς τη σωστή κατεύθυνση, τελικά πεθαίνει κι αυτή».
Βαρδής Καλογεράκης.