Πολλοί εκφράζουν την κακοπιστία τους όταν οι καταγγελίες για περιστατικά βίας από στρατιώτες των ΗΠΑ δε φτάνουν στις ελληνικές αρχές αμφισβητώντας την ίδια την αξιοπιστία αυτών που προχωρούν στη δημοσιοποίηση όσων έχουν περάσει.
Όμως, η πραγματικότητα που αποτυπώνεται στα Χανιά εδώ και δεκαετίες δείχνει ότι και όσοι πολίτες επιλέγουν να καταγγείλουν και να προχωρήσουν σε μηνύσεις, δε βρίσκουν το δίκαιό τους, ταλαιπωρούνται και πολλές φορές βρίσκονται σε μία θέση να νοιώθουν απροστάτευτοι από την ιδια την πολιτεία που θα έπρεπε να διασφαλίζει την προστασία τους από εγκληματικές πράξεις. Έτσι, αποτυπώνεται στο κοινωνικό σύνολο των Χανίων ένας γενικότερος φόβος, η σιωπή γίνεται μία συνειδητή επιλογή, όπως και η έλλειψη πίστης ότι υπάρχει ελπίδα απόδοσης δικαιοσύνης, όταν απέναντι σε έναν Χανιώτη, βρίσκεται προσωπικό των στρατιωτικών βάσεων των ΗΠΑ στα Χανιά.
Αυτό αποτυπώνεται και στο έγγραφο που παρουσιάζουμε σήμερα.
Είναι η απόφαση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών στη μήνυση που κατέθεσαν οι γονείς της 14χρονης η οποία τον Μάρτη του 2022 ενώ βρισκόταν σε ξενοδοχείο και ο πατέρας της απουσίαζε, εισβάλλανε στο δωμάτιό της σπάζοντας την πόρτα – και ενώ αυτή βρισκόταν μέσα στο μπάνιο – 4 μεθυσμένοι Αμερικάνοι.
Οι γονείς της 14χρονης δεν επέλεξαν την σιωπή, ούτε αποδέχτηκαν κάποια χρηματική αποζημίωση, όπως συμβαίνει πολλές φορές σε παρόμοιες περιπτώσεις. Αντιθέτως, προχώρησαν σε καταγγελία, κάλεσαν την αστυνομία, κατάθεσαν μήνυση. Οι δράστες της εισβολής επαναλάμβαναν διαρκώς στην αστυνομία ότι είναι “υπήκοοι Ηνωμένων Πολιτειών“. Και τελικώς, αποδείχτηκε και στην πράξη ότι αυτή τους η ιδιότητά ως Αμερικάνοι πολίτες υπερισχύσε της δύναμης της Ελληνικής Δικαιοσύνης να αποδόσει δικαιοσύνη.
Στην απόφαση της Εισαγγελίας που παρουσιάζουμε αφού αναφέρονται οι λόγοι της έγκλησης και ποιοι εγκαλούνται αναλύεται ότι:
Σχετικά με τη “νομική φύση της ετεροδικίας”, η εισαγγελέας σημειώνει ότι “κατά την κρατούσα άποψη αυτή αποτελεί δικονομικό κώλυμα του οποίου η ύπαρξη εμποδίζει την ποινική δίωξη της πράξης και ειδικότερα, σύμφωνα με όσα έχουν εκτεθεί παραπάνω, αρνητική δικονομική προϋπόθεση, αφού για την έναρξη της ποινικής δίωξης απαιτείται η μη ύπαρξη αυτής…”
“Σε κάθε περίπτωση εφόσον υφίσταται ετεροδικία δεν επιτρέπεται η κίνηση της ποινικής δίωξης κατά τα ανωτέρω οριζόμενα“
Η Εισαγγελέας προσθέτει ότι κατατέθηκε αίτημα των ΗΠΑ για παραίτηση των Ελληνικών αρχών από την ποινική δίωξη, με την Ελλάδα να παραιτείται από το δικαίωμά της, τηρώντας “τα οριζόμενα στο άρθρο 4 της Συνολικής Τεχνικής Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής“.
Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται ότι:
Όπως προκύπτει από το από 18-5-2022 έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών της Αμερικής, αλλά και το από 20-5-2022 έγγραφο του Υπουργείου Δικαιοσύνης της Ελλάδας, υφίσταται αίτημα των Η.Π.Α. για παραίτηση των Ελληνικών Αρχών από την ποινική δικαιοδοσία ως προς την παρούσα υπόθεση σε βάρος των δύο εγκαλούμενων, σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 4 της Συνολικής Τεχνικής Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ν. 3108/2003), ενώ η Ελλάδα δεν άσκησε το πρωταρχικό της δικαίωμα εντός 45 ημερών από το ως άνω αίτημα και ως εκ τούτου, η παραίτηση από την πλευρά των Ελληνικών Αρχών θεωρείται παρασχεθείσα. Ως εκ τούτου και κατά τα παραπάνω οριζόμενα, υφίσταται για τους εγκαλούμενους, Αμερικανούς στρατιωτικούς του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, το προνόμιο της ετεροδικίας κατ’ άρθρ. 2 περ. γ’ του ΚΠΔ.
Για την ενημέρωση των αναγνωστών αφήνουμε εδώ όσα αποτυπώνονται στο άρθρο 4 της Συνολικής Τεχνικής Συμφωνίας μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ν. 3108/2003) στο οποίο κάνει και αναφορά η Εισαγγελέας:
1. Η Ελληνική Δημοκρατία αναγνωρίζει την ιδιαίτερη σημασία της ασκήσεως πειθαρχικού ελέγχου από τις στρατιωτικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών στα μέλη της δυνάμεως και την επίδραση που έχει ο έλεγχος αυτός στην επιχειρησιακή ετοιμότητα. Οι αρμόδιες Ελληνικές αρχές, συμφώνως προς τις διατάξεις του Άρθρου 7, παράγραφος 3(γ) της NATO SOFA και της MDCA θα εξετάζουν ταχέως και συμπαθώς την παραίτηση από το πρωταρχικό τους δικαίωμα για την άσκηση ποινικής δικαιοδοσίας. Κατόπιν αιτήματος των στρατιωτικών αρχών των Ηνωμένων Πολιτειών, η παραίτηση θα παρέχεται πλην των περιπτώσεων ιδιαίτερης σημασίας για τις Ελληνικές αρχές. Σε κάθε περίπτωση η παραίτηση θα θεωρείται παρασχεθείσα, εάν, εντός 45 ημερών από την ημερομηνία κατά την οποία ελήφθη το αίτημα από τη Μικτή Επιτροπή, η αρμόδια Ελληνική αρχή δεν έχει γνωστοποιήσει στις στρατιωτικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών ότι το αίτημα απερρίφθη, ή δεν έχει ζητήσει διευ-κρινίσεις επί του αιτήματος. Στην τελευταία περίπτωση αναστέλλεται η 45θήμερη προθεσμία, μέχρις ότου αποσταλούν οι διευκρινίσεις δια της ιδίας οδού, όπως και το αίτημα παραιτήσεως από τη δικαιοδοσία.
2. Προκειμένου να δοθεί στις δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών μία εύλογη ευκαιρία να υποβάλουν αίτημα περί παραιτήσεως από την ποινική δικαιοδοσία, ο Εισαγγελέας, στον οποίο παρεπέμφθη κατά πρώτον η υπόθεση, θα απόσχει από την παραπομπή του κατηγορουμένου σε ποινική δίκη, μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας που προβλέπεται στο παρόν Άρθρο. Μέχρι την ολοκλήρωση της προαναφερθείσας διαδικασίας, ο χρόνος παραγραφής του σχετικού αδικήματος αναστέλλεται.
Κατόπιν όλων αυτών, η Εισαγγελέας καταλήγει ότι οι κατηγορούμενοι δε μπορούν να διωχθούν και θα πρέπει να απαλλαχθούν και από τα δικαστικά έξοδα:
“…με βάση τα ανωτέρω η υπό κρίση έγκληση θα πρέπει να απορριφθεί ως αστήρικτη στο Νόμο σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 51 55 2 και 3 ΚΠΔ λόγω του υφιστάμενου δικονομικού κωλύματος.
Τέλος, πρέπει να απαλλαγούν οι εγκαλούντες των δικαστικών εξόδων καθ’ όσον δεν συντρέχει εν προκειμένω, κάποια από τις προϋποθέσεις που αναφέρονται στο άρθρο 580 παρ. 4 Κ.Π.Δ.”
Κάποιοι λένε ότι το πρόβλημα στα Χανιά είναι ότι οι πολίτες που πέφτουν θύματα τέτοιων συμπεριφορών δεν προβαίνουν σε επίσημες καταγγελίες. Μάλιστα, φτάνουν στο σημείο να αμφισβητούν ακόμη και αν αυτές οι καταγγελίες είναι αληθινές. Όμως το πραγματικό πρόβλημα είναι διαφορετικό και πολύ βαθύτερο.
Είναι ότι έχει διαμορφωθεί ένα πλαίσιο – με τη συναίνεση της ελληνικής πολιτείας – όπου ο πολίτης των Χανίων γνωρίζει εκ των προτέρων ότι ακόμη και αν προβεί σε επίσημη καταγγελία, η καταγγελία του αυτή δε θα ληφθεί πρακτικά υπόψη. Δε θα έχει καμία βαρύτητα. Και δίχως να λαμβάνεται υπόψη, δεν μπορεί να ελπίζει στην απόδοση της όποιας Δικαιοσύνης.
Μέσα από τις υποθέσεις όπως αυτή που παρουσιάσαμε παραπάνω, ο πολίτης στα Χανιά εκπαιδεύεται να γνωρίζει ότι αν προσπαθήσει να βρει το δίκαιό του, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να ταλαιπωρηθεί, να βρεθεί στο επίκεντρο μίας συζήτησης που ίσως δεν το επιθυμεί, θα αισθανθεί αδύναμος και στοχοποιημένος από πανίσχυρα συμφέροντα από τα οποία το ελληνικό κράτος δεν επιθυμεί να τον προστατέψει.
Κι έτσι, λιγοστεύουν οι επίσημες καταγγελίες… Οι πολίτες επιλέγουν τη σιωπή.
Το ειδικό καθεστώς ατιμωρησίας οδηγεί ένα ολοένα και αυξανόμενο αριθμό συμπολιτών μας είτε στη σιωπηλή αποδοχή όσων τριτοκοσμικών συμβαίνουν ως μία κανονικότητα είτε να θεωρούν ότι αν επιθυμούν να βρουν το δίκιο τους, ο μόνος πραγματικός τρόπος για να το βρουν δεν είναι μέσω κάποιας επίσημης καταγγελίας αλλά της αυτοδικίας. Η Ελληνική Δικαιοσύνη φανερώνεται αδύναμη και ανίκανη να επιβάλλει το Δίκαιο.
Με ευθύνη της ελληνικής πολιτείας αλλά και των τοπικών αρχών που δεν κάνουν τα αυτονόητα για να προστατέψουν τη δημοκρατική λειτουργία.