Του Αντώνη Βγόντζα
Παραήσαν ατυχείς οι περισσότερες δηλώσεις πολιτικών στελεχών μετά την αυτοκτονία του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού, την περασμένη Τετάρτη, στην πλατεία Συντάγματος. 
Μπροστά στο ασάλευτο Μέγαρο της Βουλής. Πρέπει να σταθούμε με σεβασμό ενώπιον της απόφασης ενός συμπολίτη μας να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή, προτού καν το αποφασίσει η Θεία Φύση. Και να αναγνωρίσουμε τα κίνητρα και το νόημα, που εκείνος ήθελε να προσδώσει σε μια κορυφαία για τον ίδιο πράξη.
Εμείς, «αγανακτισμένοι» ή μη, οπωσδήποτε, όμως, πολίτες που ασφυκτιούμε από την παρούσα κατάσταση της χώρας και αγωνιούμε για το αύριο και το μέλλον της, έχουμε το δικαίωμα να αναζητήσουμε το βαθύτερο και αντικειμενικό νόημα μίας τραγικής εξόδου από τη ζωή, με όλα τα ειδικά χαρακτηριστικά της.
Δεν συμμερίστηκα ποτέ τις μούντζες προς το κτίριο, που στεγάζει τον θεμελιώδη δημοκρατικό θεσμό. Ούτε τους προπηλακισμούς, των εθνικών αντιπροσώπων με τυφλά επιχειρήματα και χτυπήματα. Οπουδήποτε, έστω και σε μια απλή ή τυχαία συνάντηση ή θέασή τους.
Από την άλλη, η υπέρτατη θυσία ενός πολίτη στην Πλατεία, που ταυτίζεται με το βασικό νόμο οργάνωσης και λειτουργίας της πολιτείας και των θεσμών της, απέναντι από το Κοινοβούλιο, επιτρέπει και σχεδόν επιβάλλει στους συμπολίτες μας το συνειρμό ότι εκεί βρίσκεται η φωλεά της κακοδαιμονίας της σημερινής κρίσης. Και οι δεκάδες των άσχετων τροπολογιών, ρουσφετολογικού, κυρίως, περιεχομένου, επιβεβαιώνει αυτόν τον συνειρμό. Το δυστύχημα; Οι βουλευτικές τροπολογίες προέρχονται από όλους, σχεδόν, τους πολιτικούς χώρους.
Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι ιστορικές περίοδοι των μεγάλων κωδικοποιήσεων. Εκείνες γεννήθηκαν στο μεγάλο πέρασμα από τη Φεουδαρχία στην αστική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας. Όσες κοινωνικές και ιδεολογικές μεταβολές και αν έχουν μεσολαβήσει, στα τελευταία διακόσια χρόνια, η ανάγκη θεσμικής τιθάσευσής τους και στήριξής τους, δεν προϋποθέτει ριζοσπαστικές αντικαταστάσεις στο σύνολο της νομοθεσίας. Με τροποποιήσεις υφιστάμενων νόμων ή διατάξεων ή με συμπληρώσεις έχουν επιχειρηθεί τομές και έχει επιτευχθεί σημαντική πρόοδος στο κανονιστικό πλαίσιο μιας ζωής που διαρκώς αλλάζει και μεταβάλλεται. Με τροπολογίες, λοιπόν, προχωρήσαμε, προς τα μπρος. Εδώ και διακόσια χρόνια. Και δεν είναι, εξ ορισμού, αμαρτωλές ή αντιδημοκρατικές.
Με αιφνιδιαστικές, όμως, και κυρίως «νυχτερινές», τροπολογίες έχουν υφαρπάξει τη συναίνεση του Κοινοβουλίου για αυθαίρετες πολιτικές αποφάσεις. Με τροπολογίες, άσχετες προς το περιεχόμενο των νομοσχεδίων, έχουν αποκτήσει τυπική νομιμότητα φωτογραφικές ρυθμίσεις εξυπηρέτησης μη δημοφιλών, και, κατά τεκμήριο, ιδιοτελών συμφερόντων. Με τροπολογίες προσπαθούν να εκμαιεύσουν αθέμιτα την ικανοποίηση της προσωπικής τους πελατείας. Τις περιφέρουν, μάλιστα, επιδεικτικά ενώπιον του προσωπικού τους κοινού. Ακόμα και αν δεν είναι σίγουροι ότι θα τις καλύψουν με το φτωχό ένδυμα της προσχηματικής και υποκριτικής νομοθετικής νομιμοποίησής τους.
Αν ο συμπολίτης μας αυτοκτόνησε κάτω από το βάρος των συνολικών και προσωπικών προβλημάτων του, δεν είναι λίγοι οι κοινοβουλευτικοί, που με την καθημερινή τους συμπεριφορά, τροχίζουν το δέντρο της ελπίδας ότι η Βουλή των Ελλήνων μπορεί να αποτελέσει την θεσμική αφετηρία δημιουργίας και γραφής ενός νέου ιστορικού κεφαλαίου για τον τόπο μας.
Εφημερίδα Πρώτο Θέμα, Κυριακή 8.4.2012