Του Βαγγέλη Πάλλα *
Η αστική εξουσία πάντα περιθάλπει τους άξιους «υπηρέτες». Όταν μιλάμε για Ελλάδα, μιλάμε για τους Έλληνες. Τους Έλληνες που φτιάχνουν και τους Έλληνες που χαλάνε.
Σε αυτή τη γωνία του κόσμου υπάρχουν δύο Ελλάδες. Υπάρχει η Ελλάδα της αστικής τάξης και των υποτακτικών τους. Υπάρχει η Ελλάδα των τηλεσκουπιδιών και της διαπλοκής. Υπάρχει η Ελλάδα των ολιγαρχών και των αφεντικών τους. Υπάρχει ακόμη η Ελλάδα των μαυραγοριτών, των τοκογλύφων και του κάθε φασίστα που κάνει πλιάτσικο στον πόνο και στα όνειρα του κάθε κυνηγημένου ανθρώπου.
Η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα. Από την μια το οικονομικό αδιέξοδο, από την άλλη η προσφυγική κρίση.
Οι υπαίτιοι και των δύο δεινών είναι τα ίδια πρόσωπα και το ίδιο σύστημα. Είναι αυτοί που δημιουργούν πολέμους και διασκορπίζουν με την βία τους ανθρώπους στην άλλη άκρη του κόσμου. Είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που κερδοσκοπεί πατώντας πάνω σε πτώματα. Είναι οι ίδιοι που όντας χορτάτοι μας μιλάνε για λιτότητα.
… Αυτούς δεν τους αντέχω.. Τους έχω βαρεθεί. Πόσο δύσκολο είναι να σέβονται το διαφορετικό, πόσο δύσκολο είναι να υπερασπίζονται τον αδύναμο.
Έχουμε συνηθίσει να δημιουργούμε εύκολα ήρωες και να αναθεματίζουμε εύκολα αυτούς που νομίζουμε ότι φταίνε. Περιμένουμε από τους άλλους θαύματα. Έτσι μάθαμε στο Σχολείο. Μόνο που στη ζωή δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Στην Ελλάδα το φεγγαράκι δεν είναι λαμπρό, δεν φέγγει και η λίστα Λαγκάρντ χάνεται στη νύχτα…
Η Ελλάδα είναι εκεί που οι μίζες της SIEMENS και της NOVARTIS καθορίζουν την μοίρα μας και οι δικαστές έχουν μεζούρα δικαιοσύνης.
Στην πατρίδα μας και οι ζαρντινιέρες είναι φτιαγμένες από σιδερογροθιές, γκλομπς, δακρυγόνα και αρβύλες μπάτσων.
Στην Ελλάδα το ξέπλυμα χρήματος γίνεται σε χώρο ιερό από κληρικούς λογιστές.
Στην Ελλάδα οι τσιγγάνοι δεν είναι άχρηστοι… Κάνουν τα μικρά παιδιά να τρώνε το φαί τους. Ενώ μερίμνησε «ανάλογα» για τα 500 παιδιά των φαναριών
Ορκίζομαι πως στην πατρίδα μου, λόγω οικονομικής κρίσης, κλείνουν νοσοκομεία και σχολεία, απολύονται εκπαιδευτικοί και γιατροί αλλά οι εκκλησίες και το παπαδαριό παραμένουν στη θέση τους.
Ορκίζομαι πως στην πατρίδα μου η αυγή είναι πάντα χρυσή και πως οι σφαίρες του προστάτη πολιτών φυτεύονται στα κορμιά 15χρονων παιδιών.
Ορκίζομαι πως στην πατρίδα μου, τα μαχαίρια των ναζί σκίζουν στα δύο τις καρδιές των ελεύθερων ανθρώπων..
Όλους αυτούς τους έχω βαρεθεί… έλεος
Υπάρχει όμως και μια άλλη Ελλάδα. Αυτή που ξέρει καλά από φυλακές, εξορίες, πολέμους και προσφυγιά. Αυτή που ξέρει καλά από ξενιτιά. Αυτή που ξέρει να δίνει χωρίς να παίρνει. Αυτή που δεν μπορεί να περιμένει τίποτε πλέον από τους ξετσίπωτους κρατιστές, τους επαγγελματίες ψεύτες. Αυτή η Ελλάδα που ξέρει πως σήμερα ΕΣΥ αύριο ΕΓΩ.
Είναι η Ελλάδα που αντιστέκεται στα μνημόνια και που βλέπει τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη. Που δεν διαχωρίζει τον ανθρώπινο πόνο με βάση το χρώμα του δέρματος ή τη θρησκεία. Τα δάκρυα έχουν όλα το ίδιο χρώμα.
Η αξιοπρέπεια και η μαγκιά είναι να βοηθάς τον αδύναμο να σταθεί στα πόδια του, να συνεχίσει την ζωή του. Όχι να πατάς πάνω σε πτώματα για να ευτυχείς εσύ ο ίδιος ή να ικανοποιείς την αρρώστια σου και να ταΐζεις το ψέμα σου.
Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν η ελπίδα να σβήσει. Γιατί τότε θα έχουν νικήσει ολοκληρωτικά. Όσο όμως υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που να ελπίζει και να θέλει μια άλλη κοινωνία, αυτά τα τέρατα δεν ησυχάζουν. Γι’αυτό και μας σκοτώνουν. Μας φοβούνται ακόμη και τώρα…
Η μια Ελλάδα μπορεί να ελπίζει σε μια καλύτερη κοινωνία. Η άλλη όχι. Η Ελλάδα έχει χώρο για όλους, εκτός της διαφορετικότητας και της ελευθερίας. Η πατρίδα μου είναι και πατρίδα του Κοσκωτά, του Λαυρεντιάδη, του Άκη, του Παπαντωνίου, του κομιστή, αλλά και του Πρετεντέρη, του Αυτιά, του Μπογδάνου, του …
Κάποιοι άλλοι, κάθε άλλο παρά ήρωες, μέσα σε αντιξοότητες, με όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, με εφόδια που αποκτούν μέσα στην καθημερινότητα, βρίσκονται διαρκώς σε μικρά και μεγάλα σταυροδρόμια. Πρέπει να εκτιμήσουν, να αποφασίσουν, να διαλέξουν. Σαν άνθρωποι ταλαντεύονται. Και ανταμώνουν με εκείνους, που ξεχερσώνουν το δρόμο, που οδηγεί στο αύριο.
Καληνύχτα Ελλάδα..Στην Τούμπα, Αλκαζάρ, και Καλογρέζα… τα όνειρα μπορούν τουλάχιστον να είναι γλυκά…
* Ο δημοσιογράφος Βαγγέλης Πάλλας γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έμαθε να διαβάζει, να γράφει, να σκέφτεται, να μιλά, να αντιδρά και με αυτά τα όπλα να πορεύεται στη ζωή. Είναι δημοσιογράφος μέλος των A.E.J. και I.F.J.. Ασχολείται κυρίως με κοινωνικά και πολιτικά θέματα, παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις και συγκεντρώνει ειδήσεις για ιστορικά θέματα – μνήμης, μειονότητες, ανθρώπινα δικαιώματα, περιβάλλον, ιατρικά θέματα. Είναι μέλος του ΑΚΕΛ Ελλάδος. Email: pallas.eu@gmail.com
