Γράφει ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Ο Γιάννης Π. Καψής γεννήθηκε το 1929 στην Αθήνα από γονείς Μικρασιάτες. Υπηρέτησε πάνω απ πενήντα χρόνια στον χώρο της δημοσιογραφίας από διάφορες διευθυντικές θέσεις. Για οχτώ χρόνια υπήρξε υφυπουργός και αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών στις Κυβερνήσεις του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στην δεκαετία του 1980.Είναι συγγραφέας 15 βιβλίων διαφόρων κατηγοριών. Κατέχει το χάρισμα του λόγου, όσο κανείς και έτσι το πόνημα του διαβάζεται απνευστί, και μετ’ ευχαριστήσεως.
Περιγράφει την προσωπική του γνωριμία με το νεαρό καθηγητή και πολιτευτή Ανδρέα Γ. Παπανδρέου στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Την φιλία του με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και τις συμβουλές που έδινε στον πρόεδρο χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει το επάγγελμα του δημοσιογράφου και να γίνει «σύντροφος» (να ενταχθεί οργανικά στο κόμμα), τα «συντροφικά μαχαιρώματα» και τις υπονομεύσεις που επέστη μέσα στο κόμμα. Τον ρόλο των Αμερικανών στο Κυπριακό. Το ρόλο της C.I.A. και την εντολή δολοφονίας εναντίον του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου. Την δική του περιπέτεια στην ασφάλεια του καθεστώτος της χούντας. Την περιπέτεια της υγείας του Ανδρέα Γ. Παπανδρέου όπου έκανε τον διάσημο καρδιοχειρουργό Μακντί Γιακούμπ να εκμυστηρευτεί στον καθηγητή Δημήτρη Κρεμαστινό ότι: «ούτε ένα χοιροβοσκός της Σκωτίας δεν θα άφηνε τον εαυτό του, όχι ένας πρωθυπουργός». Περιγράφει τις σχέσεις τη Ελλάδας με την Τουρκία την οχταετία της δικής του υφυπουργίας, τις δικές του αρμοδιότητες και τους δικούς του λεπτούς χειρισμούς με την γείτονα χώρα χωρίς να εγκαταλείψει η Ελλάδα τα κυριαρχικά της δικαιώματα.
Ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου όταν ήταν αυτοεξόριστος για να μη κρατείται φυλακισμένος απ τους δικτάτορες έγραψε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο με τίτλο: «Η Δημοκρατία στο απόσπασμα». Εκεί ο Ανδρέας περιγράφει ότι: « Κατά τη διάρκεια της Ιουλιανής αποστασίας» του 1965 ο Χρήστος Λαμπράκης ιδιοκτήτης του «ΔΟΛ» είχε υπό την επιρροή του μια ομάδα 25 βουλευτών της «Ε.Κ.» όπου ήταν πρόεδρος ο πατέρας του Γ. Παπανδρέου. Αργότερα μετά την πτώση της χούντας και την έλευση του Ανδρέα στην Αθήνα, και την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, γράφει ο Γιάννης Καψής ότι προσπάθησε να συμφιλιώσει τους δυο άνδρες (σσ. Ο Γιάννης Καψής ήταν διευθυντής των «Νέων» ). Ο ίδιος όταν ανέλαβε υφυπουργός εξωτερικών και παραιτήθηκε από την θέση του άκουσε ορισμένους «συντρόφους» του να διαδίδουν ότι ήταν «εγκάθετος» του Λαμπράκη ενώ όπως λέει δεν εισέπραξε ουδεμία αποζημίωση από το συγκρότημα.
Τέλος ανήκοντας στο ιδεολογικό ρεύμα του «πατριωτικού ΠΑΣΟΚ» δεν συμπαθεί διόλου τους «εκσυγχρονιστές» του Κ. Σημίτη τον χειρισμό τους στην υπόθεση των Ιμίων και το : «Ευχαριστώ τους Αμερικανούς» του Κ. Σημίτη. Επικροτεί μάλιστα την διαδήλωση που διοργάνωσε ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ κ. Λαλιώτης αυτός ο μαλλιάς γραμματέας της παλαιάς Πασοκικής νεολαίας που « έγραφε ακαταλαβίστικα».
Κατά τη γνώμη μου (μη ιστορικού) αλλά απλού αναγνώστη, το βιβλίο του Γιάννη Καψή δεν περιέχει ιστορικά στοιχεία που δεν είναι ήδη δημοσιευμένα. Είναι όμως ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα της πολιτικής διαδρομής του Γ. Κ. την σχέση του με το Α. Π. και το τότε «ενωμένο και δυνατό ΠΑΣΟΚ».