Την 6η τελετή απονομής των Βραβείων «Ευπρέπεια» πραγματοποίησε ο Σύνδεσμος Ανταποκριτών Διεθνών ΜΜΕ Ελλάδος (IPU) την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2024, στο Γραφείο Ενημέρωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα.

Ο Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος αλλά και η 93χρονη Ιωάννα Κανδαράκη μεταξύ των βραβευθέντων

Μεταξύ των τιμώμενων προσώπων, το Βραβείο Ανταποκριτών «Ευπρέπεια 2024» απονεμήθηκε στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου κ.κ. Αμφιλόχιο, σε αναγνώριση της θαρραλέας και ευπρεπούς στάσης του, καθώς και της τεκμηριωμένης ομιλίας του ενώπιον του Προέδρου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας κ. Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, κατά την επίσκεψή του στη μαρτυρική Κάντανο στις 31 Οκτωβρίου 2024.

Με το Ειδικό Βραβείο Ανταποκριτών «Ευπρέπεια 2024» τιμήθηκε, μεταξύ άλλων, η 93χρονη Ιωάννα Κανδαράκη από την Κάντανο, η οποία εξέφρασε τις αντιδράσεις της για τη στάση της Γερμανίας στο ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων, κατά την επίσκεψη του Γερμανού Προέδρου.

Ευθ. Τσικνής: Κανείς εκπρόσωπος της Εκκλησίας δεν ύψωσε το ανάστημα όπως έπραξε ο Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου κ.κ. Αμφιλόχιος

Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Ανταποκριτών Διεθνών ΜΜΕ Ελλάδος κ. Ευθύμιος Τσικνής, προλογίζοντας τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κισσάμου και Σελίνου κ.κ. Αμφιλόχιο, είπε:

«Ως Ανταποκριτής σε γερμανικά περιοδικά, κάλυψα τις επισκέψεις τριών Γερμανών Προέδρων και σε μαρτυρικούς τόπους της πατρίδας μας:

• Τον Ιούλιο του 1997, στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με τον Ρίχαρντ φον Βαϊτσεκερ.
• Τον Μάρτιο του 2000 στα Καλάβρυτα με τον Γιοχάνες Ράου.
• Και τον Μάρτιο του 2014 στις Λιγγιάδες της Ηπείρου με τον Γιοαχίμ Γκάουκ.

Και στις τρεις αυτές επισκέψεις, ΚΑΝΕΙΣ εκπρόσωπος της Εκκλησίας μας δεν ύψωσε το ανάστημα της Ελληνικής Ψυχής, όπως έπραξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου κ.κ. Αμφιλόχιος, στην πρόσφατη επίσκεψη του Γερμανού Προέδρου Φρανκ  Βάλτερ Σταϊνμάγιερ στην Μαρτυρική Κάνδανο.

Ο ευπρεπής και αιχμηρός λόγος, που από στήθους ειπώθηκε και διασώθηκε στην εφημερίδα «Αγώνας Κρήτης», από τον κ. Αγγελάκη, συγκλόνισε ΟΛΟΥΣ μας.

Σεβασμιώτατε, σας ευχαριστώ θερμά και εκ μέρους του Ιστορικού Φωτογραφικού Αρχείου Νεώτερης Ελλάδος, που από το 2000, παρουσία του τ. Προέδρου της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλου στο Ζάππειο, έχει διοργανώσει περισσότερες από 20 εκθέσεις σε όλη την Ελλάδα για τις «Θυσίες της Ελλάδος στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο», διανέμοντας δωρεάν 400.000 έντυπα και το Υπουργείο Παιδείας να προτρέπει τους μαθητές στην επίσκεψή τους».

Η Ιωάννα Κανδαράκη με αφορμή την βράβευσή της έδωσε στη δημοσιότητα το εξής κείμενο:

«Ονομάζομαι Ιωάννα Εμμανουήλ Κανδαράκη, το γένος Νταμηλάκη. Γεννήθηκα στις 26 Ιουνίου το 1931 στην ιστορική και μαρτυρική Κάντανο Χανίων. Οι γονείς μου ήταν ο Εμμανουήλ Νταμηλάκης, έφεδρος λοχαγός του Ελληνικού Στρατού, ο οποίος κατά τη διάρκεια του Αλβα νικού Πολέμου τραυματίστηκε και τιμήθηκε με το Χρυσόν Αριστείον (Χρυσός Σταυρός) και η Αικατερίνη Νταμηλάκη-Κοντορίνη, μια σπουδαία γυναίκα, αφοσιωμένη σύζυγος και μητέρα.

Οι γονείς μου παντρεύτηκαν το 1930 και δημιούργησαν μια ευτυχισμένη οικογένεια με πέντε παιδιά, τέσσερις κόρες και έναν γιο. Είμαι η μεγαλύτερη από τα αδέλφια μου και έχουμε την ευλογία να είμαστε όλοι εν ζωή. Τα παιδικά μου χρόνια μέχρι την ηλικία των εννέα ετών ήταν ξέγνοιαστα και ευτυχισμένα. Η οικογένειά μου ήταν οικονομικά ευκατάστατη και ‘μεις ως παιδιά βιώναμε την θαλπωρή και την αγάπη.

Ο πατέρας μου διατηρούσε μεγάλο εμπορικό κατάστημα και δραστηριοποιούνταν επίσης στο εμπόριο λαδιού. Τα πρώτα σχολικά μου χρόνια ήταν γεμάτα ενθουσιασμό, καθώς ανακάλυπτα τον μαγικό κόσμο της γνώσης, που τόσο λάτρευα.

Δυστυχώς, όλα άλλαξαν όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Ήμουν μόλις εννέα ετών, όταν η ζωή μου, όπως και η ζωή της οικογένειάς μου και ολόκληρου του χωριού μας, βυθίστηκε στη δίνη του πολέμου. Η Κάντανος, με την ιστορία και την ομορφιά της, υπέστη σκληρές δοκιμασίες ως τιμωρία για την αντίσταση που προέβαλε απέναντι στον Γερμανό κατακτητή.

Οι μνήμες της καταστροφής του τόπου μας παραμένουν ανεξίτηλες. Θυμάμαι έντονα τη φρίκη που ζήσαμε κατά τη διάρκεια των τριών επιθέσεων που κατέληξαν στην ολική καταστροφή του χωριού μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον εκκωφαντικό ήχο της γερμανικής μπότας στους δρόμους, τον τρόμο που μας προκαλούσε η παρουσία τους και την απόγνωση που έφερνε στην ψυχή μας.Στις 3 Ιουνίου 1941, ο ουρανός σκοτείνιασε από τους καπνούς.

Οι φλόγες κατέστρεφαν σπίτια, αποθήκες και ζώα, δημιουργώντας έναν αποπνικτικό αέρα και με έντονη τη μυρωδιά καμένης σάρκας. Οι εκρήξεις των όπλων και οι βροχές των σφαιρών δεν άφηναν περιθώρια για σωτηρία. Την ημέρα της καταστροφής κρυφτήκαμε σε ένα χωράφι με σιτάρια και πιπιλίζαμε το σιτάρι μαζί με τα δάκρυά μας για να καλύψουμε την πείνα και τη δίψα μας.

Ο πατέρας μου, ως έφεδρος αξιωματικός, βρισκόταν στο στόχαστρο των κατακτητών και εγώ ανέλαβα τον ρόλο του βοηθού του παρά την μικρή μου ηλικία, καθώς δεν είχαμε άλλη επιλογή. Με κίνδυνο της ζωής μου, μετέφερα πληροφορίες, όπλα, ασυρμάτους, ραδιόφωνα παραπλανώντας τους Γερμανούς. Στην διάρκεια της Κατοχής, παρά τις αντίξοες συνθήκες, κατάφερα να ολοκληρώσω το Δημοτικό Σχολείο. Με περιορισμένα μέσα – ένα κομμάτι κάρβουνο αντί για μολύβι και μια λεία πέτρα ως τετράδιο και τα πόδια μας ως θρανίο – παρακολουθούσα μαθήματα σε μια εκκλησία που δεν είχε καταστραφεί.

Η υγεία μας ήταν πάρα πολύ εύθραυστη. Καθώς κατάλληλη ένδυση και υπόδηση δεν υπήρχε, είχαμε υποστεί κρυοπαγήματα πρώτου βαθμού και ήμασταν υποσιτισμένοι. Ωστόσο, μέσα στη δίνη της κατοχής κατάφερα να αποφοιτήσω από το Δημοτικό Σχολείο. Το 1944, οι γονείς μου αποφάσισαν να με στείλουν στην Παλαιόχωρα για να συνεχίσω το σχολείο. Παρά τις δυσκολίες, καθώς έπρεπε να διανύω καθημερινά 20 χιλιόμετρα με τα πόδια, κατάφερα να εισαχθώ στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου και να ολοκληρώσω τη φοίτησή μου στο οκτατάξιο Γυμνάσιο με άριστα.

Ωστόσο, οι οικονομικές δυσκολίες της οικογένειάς μου μετά την Κατοχή με ανάγκασαν να διακόψω την πορεία μου στη γνώση, ώστε να βοηθήσω την οικογένειά μας να ορθοποδήσει. Παρ’ όλα αυτά, η αγάπη μου για τη μόρφωση παρέμεινε και παραμένει άσβεστη. Λίγα χρόνια αργότερα, παντρεύτηκα τον αγαπημένο μου Γιάννη και δημιουργήσαμε τη δική μας οικογένεια, αποκτώντας δύο κόρες, την Αγγελική και την Ελένη. Παρά τα σημάδια της Κατοχής που παρέμεναν ζωντανά και τις πληγές που δεν είχαν επουλωθεί, με πολλή δουλειά, αγάπη και αφοσίωση καταφέραμε να χτίσουμε το μέλλον μας. Οι κόρες μας μάς χάρισαν πέντε εγγόνια και πέντε δισέγγονα, για τα οποία είμαι υπερήφανη. Δυστυχώς, ο αγαπημένος μου σύζυγος δεν πρόλαβε να απολαύσει τη χαρά της οικογένειάς μας, καθώς έφυγε αιφνίδια από τη ζωή στις 8 Σεπτεμβρίου 1994.

Από τότε, ζω με την αγάπη των παιδιών και των εγγονιών μου, παραμένοντας ενεργή και εργαζόμενη στην περιουσία μας μέχρι και σήμερα, καθώς το κράτος με τίμησε με τη σύνταξη του αντιστασιακού παρέχοντάς μου το μηνιαίο ποσό των 66 ευρώ. Παρόλη την πάροδο του χρόνου δεν μπορώ να ξεχάσω την καταστροφή του τόπου μου. Οι μνήμες αυτές χαράχτηκαν ανεξίτηλα στο μυαλό και στην ψυχή μου και δεν θα σταματήσω να αγωνίζομαι για τη δικαίωσή μας. Διεκδικούμε το δίκαιο και όσα μας αφαιρέθηκαν. Εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ κατακτητές, μόνο αμυνθήκαμε στον κατακτητή. Αγωνιστήκαμε για τηνπατρίδα, την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας. Και αυτός ο αγώνας θα συνεχίσει να μας εμπνέει! Δεν θα μπορέσει ποτέ καμία μαρτυρία και αφήγηση ή μελάνι να αποτυπώσει τη φρίκη του πολέμου.

Μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μου, θα θυμάμαι και θα θρηνώ τις μέρες που ζήσαμε.”