Αναδημοσιεύουμε σχόλιο του δημοσιογράφου Γιάννη Ανδρουλιδάκη, στον λογαριασμό του στο Facebook, σχετικά με την αγόρευση της εισαγγελέως έδρας Αριστοτελίας Δόγκα στη δίκη για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη.
«Ακολουθεί αντιδημοφιλές ποστ, με μία μέρα καθυστέρηση για να κάτσει λίγο η φασαρία, και ρίξτε με στην πυρά.
Η αγόρευση της εισαγγελέως στη δίκη για τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη προκάλεσε μια γενική ανακούφιση. Πρώτον, γιατί με όσα έχουμε δει από προτάσεις εισαγγελέων πολύ πρόσφατα υπήρχε ένας εύλογος φόβος και δεύτερον γιατί -ως ένα βαθμό- πολλοί άνθρωποι, ενδεχομένως κυρίως γυναίκες αλλά και άνδρες, διάβασαν πράγματα που θα ήθελαν να έχουν πει και οι ίδιες/οι, ειδικά δεδομένης της χυδαιότητας την οποία επέδειξαν κατά τη διαδικασία οι δύο κατηγορούμενοι (ειδικά ο Κούκουρας) και το περιβάλλον τους.
Ισχυρίζομαι όμως ότι εδώ σταματούν τα καλά νέα. Η αγόρευση ενός εισαγγελέα σε μία δίκη, δεν είναι η τοποθέτηση ενός δημοσίου προσώπου το οποίο προσπαθεί να συμπυκνώσει κοινά σε πολλούς ανθρώπους συναισθήματα. Είναι η τοποθέτηση ενός ανθρώπου που φέρει εξουσία και κρίνεται για τον τρόπο που τη διαχειρίζεται και το κατά πόσο την υπερβαίνει. Αν οι εισαγγελείς δίκαζαν με βάση το υπερτιμημένο «κοινό περί δικαίου αίσθημα», οι προτάσεις τους θα περιελάμβαναν λιντσαρίσματα, κρεμάλες, παραβιάσεις δικαιωμάτων κ.ά. -αυτά ζητάει συχνά ο κόσμος, και αυτά με μεγάλη προσπάθεια έχουν όσο είναι δυνατόν εξοβελιστεί από το ήδη αντιδραστικό ποινικό σύστημα.
Ένας εισαγγελέας που ξεφεύγει από την αποδεικτική διαδικασία και προχωρά σε εκτεταμένες αναφορές στο θυμικό και τις απόψεις του είναι κάτι που μου δημιουργεί μεγάλη ανησυχία -ακόμα κι αν η γνώμη μου για τα δύο καθάρματα που δικάζονται είναι ίδια και χειρότερη (αλλά εγώ δεν είμαι εισαγγελέας). Φανταστείτε σε μια οποιαδήποτε άλλη υπόθεση, αμφισβητούμενη ή πολιτική, έναν εισαγγελέα που θα έλεγε ότι: (α) είχε ουσιαστικά αποφασίσει για την υπόθεση πριν την αναλάβει γιατί τον τάραξε, (β) ευχόταν και είχε «διαίσθηση» ότι θα αναλάβει την υπόθεση, (γ) είχε συνδέσει τη ζωή του για πάντα με το θύμα και ήθελε να το αποκαταστήσει, (δ) καλούσε τους συγγενείς του θύματος να μη συγχωρέσουν ποτέ τους κατηγορούμενους και (ε) στο τέλος της δίκης, δεχόταν συγκινημένος ανθοδέσμες και αγκαλιές από τη μία πλευρά των διαδίκων.
Σας εκλιπαρώ, κάντε τα εικόνα όλα αυτά, σε μια δίκη στην οποία δεν δικάζονται δύο ελεεινοί χυδαίοι βιαστές, αλλά κάποιος για τον οποίον υπάρχουν αμφιβολίες αν είναι ένοχος. Και μετά σκεφθείτε ότι ο σεβασμός στο δικαίωμα του δεύτερου για μια δίκαιη και ουδέτερη δίκη είτε θα είναι καθολικός είτε δεν θα υπάρχει καθόλου.
Η εισαγγελέας της δίκης των δολοφόνων της Τοπαλούδη δεν έκανε μία φεμινιστική ή αντιπατριαρχική αγόρευση. Σε μία τέτοια δεν θα είχε χώρο καμία αναφορά σε «αφίλητες παρθένες» -λες και η Τοπαλούδη αποκτούσε το δικαίωμα να πει «όχι» ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή, επειδή συνήθιζε να το κάνει και παλιά και όχι γιατί η άρνησή της ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμή αρκούσε. Είναι η αγόρευση μιας εισαγγελέως που θέλει με την αγόρευσή της να αποδώσει δικαιοσύνη, πέρα από τον ρόλο του ουδέτερου κριτή.
Ελπίζω ότι ο Κούκουρας και ο Λουτσάι θα καταδικαστούν όπως πρέπει για το σεξιστικό τους έγκλημα. Ελπίζω επίσης ότι ο πατέρας του Κούκουρα και το περιβάλλον του θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη και θα καταδικαστούν για τις άθλιες προσπάθειές τους να συγκαλύψουν το έγκλημα, να καταστρέψουν πειστήρια και να συκοφαντήσουν τη δολοφονημένη Ελένη (και ως προς αυτό, η εισαγγελέας δείχνει να πράττει τα δέοντα). Ελπίζω όμως επίσης, ότι θα είμαστε σε θέση σύντομα να υποστηρίζουμε ότι η απόδοση της δικαιοσύνης και ο σεβασμός στο δικαίωμα του θύματος, περνά μέσα από τον σεβασμό των δικαιωμάτων του θύτη και των συνηγόρων του. Αλλιώς, η υπέρβαση εξουσίας που προκαλείται θα γυρίσει με δύναμη πίσω στα πρόσωπα των θυμάτων.
Αυτό που χρειάζεται είναι δικαιοσύνη για την Ελένη, όχι δικαιοσύνη για το κοινό.»