Η Ελλάδα είναι μια περίεργη χώρα. Ο τραγουδιστής Νίκος Παπάζογλου αποτύπωσε αυτή την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της χώρας μας στο τραγούδι “Αχ Ελλάδα”.
Λέει ο τραγουδιστής:
“Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά”
Έτσι συνέβη και τα χρόνια της κρίσης στη χώρα μας. Η Ελλάδα έδιωξε εκατοντάδες χιλιάδες νέους αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους, τους πέταξε σα νόθους, για να κρεμιέται τώρα πάνω τους και να τους δοξάζει, επειδή έφυγαν. Ζουν στο Σικάγο μέσα στη Λευτεριά, και στην Αθήνα μέσα στη ξενιτιά…
Αποτυπώνεται αυτή η πραγματικότητα σε μία γενικότερη νοοτροπία που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία όπου έχει γίνει κοινά αποδεκτό ότι τα καλύτερα μυαλά έφυγαν στο εξωτερικό.
Και με ένα τρόπο, αυτή η νοοτροπία, επαληθεύει ότι όσοι μένουν Ελλάδα πάντα θα νοιώθουν σα να είναι στην ξενιτιά.
Γιατί στην Ελλάδα έμειναν και εκατοντάδες χιλιάδες νέοι που θα μπορούσαν να φύγουν αλλά αποφάσισαν συνειδητά να μείνουν και να δώσουν τον αγώνα της ζωής σε μια μισοκατεστραμμένη χώρα. Έμειναν γνωρίζοντας ότι δε θα βρουν δουλειές που θα αρμόζουν στα προσόντα τους, ούτε μισθούς που θα επαρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες της ζωής τους. Αλλά στην Ελλάδα αξία έχει μόνο ότι έχει απομακρυνθεί από τη χώρα. Τα παιδιά της η Ελλάδα τα αγαπά, αλλά μόνο όταν είναι μακριά της. Αυτά που παραμένουν, τα φθονεί, τα κακολογεί, κάνει τη ζωή τους ανυπόφορη.
Κι έτσι, λες και το γεγονός ότι έμειναν πίσω, ότι δεν έφυγαν σε άλλες χώρες, σα να αιτιολογεί την κακομεταχείριση που υφίστανται, τα ελλιπή δικαιώματά τους, λες και επειδή δεν έφυγαν πρέπει να μην είναι αρκετά καλοί όσοι αυτοί που έφυγαν κι ως εκ τούτου, δε μπορούν να έχουν και πολλές απαιτήσεις, άρα περίπου αιτιολογείται η εκμετάλλευσή τους, οι κακές συνθήκες εργασίας, η απουσία ευκαιριών, η μη αναγνώριση της προσπάθειάς του που συντελείται υπό αντίξοες συνθήκες. Γιατί να ζητάτε και περισσότερα; Αν ήταν αρκετά καλοί θα είχαν ήδη φύγει στο εξωτερικό.
Λες και πρέπει να είναι και ένοχοι για την απόφασή τους να μείνουν και να πρέπει να τιμωρούνται γι’ αυτό.
Λες και άξιος είναι μόνο αυτός που φεύγει από τη χώρα και δε μπορούν να είναι άξιοι και όλοι αυτοί που αποφάσισαν να μείνουν αποδεχόμενοι τις τεράστιες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν σε μία χώρα ερείπιο, αυτοί που δεν αποδέχτηκαν ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα μόνο για διακοπές.
Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα μόνο για διακοπές. Ποτέ δεν ήταν. Είναι μια χώρα που αξίζει να αγωνιστείς για αυτήν.
Και όλη αυτή η κατάσταση αποτυπώνει άλλη μία ισχυρή πεποίθηση: ότι όποιος παραμένει σε αυτή τη χώρα και έχει ικανότητες, χαραμίζεται. Και φέρνει την ευθύνη της επιλογής του να χαραμιστεί…
Υπάρχει κάτι βαθιά ελιτιστικό και αλαζονικό σε όλη αυτή την προσέγγιση.
Άραγε, χαραμίστηκαν όσοι στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο πολέμησαν ενάντια στους ναζί υπό εξαιρετικά πιο αντίξοες συνθήκες ενάντια σε ένα πανοπλο στρατό; Χαραμίσαν τις ζωές τους όσοι πέθαναν στα ξερονήσια για ιδέες και αξίες; Χαραμίστηκαν όσοι αγωνίστηκαν ενάντια στη δικτατορία και βασανίστηκαν για την ελευθερία;
Κάποιες φορές δίνεις ένα αγώνα όχι επειδή πρόκειται να είναι νικηφόρος, ούτε επειδή θα βελτιώσει τη θέση σου, αλλά επειδή είναι αναγκαίο και σωστό ή επειδή είναι αναπόφευκτο να αγωνιστείς με όσα όπλα έχεις. Και για πολλούς ανθρώπους που αποφάσισαν να μείνουν στη χώρα, η επιλογή του να φύγουν δεν υπήρχε. Είτε επειδή πήραν μια συνειδητή απόφαση να μείνουν και να δώσουν τον αγώνα τους εδώ, είτε γιατί δε μπορούσαν να φύγουν.
Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τύχουν της αναγνώρισης και της στήριξης που τους αξίζει. Γιατί αυτοί είναι οι άνθρωποι που ξαναστήνουν την Ελλάδα στα πόδια της, είναι αυτοί που αγωνίζονται, και που τους φέρονται σα τα νόθα παιδιά, που λέει κι ο Παπάζογλου. Είναι αυτοί, που αν τα καταφέρουν, θα φτιάξουν μια Ελλάδα που θα μπορούν να επιστρέψουν όσοι έφυγαν. Μια Ελλάδα που δε θα είναι προορισμός τους μόνο για διακοπές.