Πήρες δάνειο. Ήθελες ένα σπίτι για να στεγάσεις τα παιδιά σου. 
Πίστεψες το «όνειρο» που σου πούλησαν σε τιμή ευκαιρίας. Το πλήρωνες, έντιμα, συνειδησιακά, μέχρι που το όνειρο έγινε εφιάλτης. Ο εφιάλτης ε ξύπνησε, κι εσύ τον ζεις ακόμα, και ακόμα… Το ευαγές ΤΡΑΠΕΖΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ, σου έκανε υποκλίσεις και σου καθάριζε τα παπούτσια, όταν πρωτομπήκες. Ήσουν «καλός και αξιόπιστος πελάτης».
-Είχες μέχρι και «private banking» (ΜΕΓΑΛΕΙΟ!!) Πήρες λίγη από τη λάμψη αυτού, στον οποίο ήθελες να μοιάσεις. ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ. Τώρα με τα χρήματά σου, με το σπίτι σου, με την οικογένειά – τα παιδιά σου, με τα όνειρά σου, πληρώνεις την Κυβέρνηση , που πληρώνει τους τραπεζίτες. Τους τραπεζίτες που πληρώνουν την κυβέρνηση, που πληρώνει το νομοθετημένο σύστημα, τα όργανα της τάξης (ναι, της αστικής) να σε πετάνε έξω, αφού σε εκβιάσουν πρώτα και σε τρομάξουν με τις εισπρακτικές ιδιωτικές εταιρείες τους, ΝΑΙ ΤΩΡΑ ΕΞΩ. Έξω απ’ το σπίτι σου. Έξω από το μαγαζί που νόμιζες, αλίμονο, ότι ήσουν και πελάτης…
Έξω από τη ζωή που νόμιζες, αλίμονο, ότι σου ανήκει.
Έξω από τα όνειρα που έκανες και νόμιζες ότι ήταν πραγματικά.
Τώρα λοιπόν, ΕΞΩ ΡΕ…!!! Και μη ξεχάσεις και ξεχνάς να πληρώσεις τους φόρους σου, τα χαράτσια, τα πολιτικά «αγαπητιλίκια». Και βλέπομε…
Και που ‘σαι; Μην ξεχάσεις. ΝΑ ΜΑΣ ΞΑΝΑΨΗΦΙΣΕΙΣ!!
Έτσι. «Ας μιλήσουμε επιτέλους».
Συνειδησιακός
