Ήταν ένα γλυκό κι απαλό λιόγερμα κι εγώ καθισμένος στη ρίζα ενός μικρού βουνού, σε μιαν απάνεμη μικρή παραλία λίγο έξω από την Κίσαμο, την πριγκίπισσα της δυτικής Κρήτης, όπως την αποκαλώ, αγνάντευα την απέραντη θάλασσα. Ο ρήγας τ’ ουρανού, φορώντας το χρυσοκόκκινο πανωφόρι του, έπαιζε – θαρρείς – κρυφτούλι με τα λογίς – λογίς σύννεφα, στον γλαυκό ουρανό, ενώ τα ψαροκάικα, λίγα στον αριθμό, άφηναν το ένα μετά το άλλο την αγκαλιά του μικρού λιμανιού κι ανοίγονταν στο πέλαος για το ολονύχτιο ψάρεμα. Ταράζοντας δε, την ήσυχη θάλασσα, έδιναν συγχρόνως μια σπάνια σε ομορφιά εικόνα, που δεν μπορώ με λόγια να περιγράψω.
Κι ενώ απολάμβανα τις εξαιρετικές κείνες εικόνες που σχηματίζονταν μπροστά μου, ο σιγανός και γλυκόηχος πολλών κουδουνιών μ΄ έκανε να στρέψω τη ματιά μου προς την άλλη κατεύθυνση του μικρού βουνού, που υψωνόταν ακριβώς πίσω μου. Η εικόνα που αντίκρισα, αγαπητοί μου, ήταν ανεπανάληπτη σε ομορφιά… Ήταν κάτι που δεν το θωρεί κανείς συχνά. Για αρκετά λεπτά της ώρας σταμάτησα και τη θωρούσα άφωνος. Τα λίγα σε αριθμό πρόβατα τα έβλεπα ν΄ ακολουθούν το ένα πίσω από το άλλο, προφανώς το βοσκό και ιδιοκτήτη τους σαν εκπαιδευμένοι στρατιώτες, κατεβαίνοντας ένα μικρό δύσβατο μονοπάτι, που υπόθεσα ότι θα οδηγούσε σε κάποια απάνεμη γωνιά της περιοχής, προφανώς στο μαντρί τους. Όταν κάποια στιγμή χάθηκαν πίσω από ένα μικρό λόφο, τότε και μόνο τότε ψιθύρισα «Ω, Θεέ μου, οι ομορφιές που έδωσες στη μητέρα φύση δεν έχουν τελειωμό, ενώ ο άνθρωπος δυστυχώς με χίλιους μύριους τρόπους και δίχως οίκτο τις θυσιάζει στο βωμό των υλικών αγαθών, μη σκεπτόμενος ότι αυτό που κάνει, θα προβεί σε βάρος του…». Τέλος, πριν τελειώσω τη σκέψη μου αυτή, η ματιά μου σταμάτησε πάνω σε ένα μικρό δέντρο, κρεμασμένο θα έλεγε κανείς, σε ένα βράχο, από τους μύριους που υπάρχουν διάσπαρτοι στην απότομη πλαγιά του βουνού.
Η περιέργεια να δω το μικρό δέντρο από κοντά με έσπρωξε θα έλεγα, όπως σπρώχνει ο άνεμος τη μικρή βαρκούλα στο πέλαος και δίχως να το καλοσκεφθώ, πήρα την ανηφόρα, καταβάλλοντας αρκετή προσπάθεια να το πλησιάσω. Όταν έφτασα κοντά του, δεν χόρταινα να το θαυμάζω.
Η εικόνα του, αγαπητοί μου φίλοι, θα παραμείνει τυπωμένη ανεξίτηλη πάνω στα φύλλα της καρδιάς μου και πιστεύω ότι δε θα σβήσει ποτέ…
Τι ένιωσα, δεν περιγράφεται… Χίλιες μύριες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου και χιλιάδες ερωτήματα γεννήθηκαν, περιμένοντας να μου δώσει την απάντηση… ποιος; Δεν μπήκα όμως, στον κόπο να σκεφθώ τίποτε άλλο, γιατί σχεδόν ενδόμυχα ψέλλισα τους παρακάτω στίχους, που ο αργαλειός της μούσας μου τους έπλεξε κείνη τη στιγμή…
«Δεντράκι που είσαι στη σχισμή
του βράχου ριζωμένο,
πες μου πού βρίσκεις την τροφή,
πού βρίσκεις το νερό;
Με ροζιασμένο τον κορμό
και χιλιοπληγωμένο
πώς θρέφεις φύλλα πράσινα,
πώς δένεις τον καρπό;».
Αμέσως την επόμενη στιγμή κι ενώ θαύμαζα την απαράμιλλη τέχνη της μητέρας φύσης, δύο σμάρια αποδημητικών πουλιών έκαναν την εμφάνισή τους στον γλαυκό ουρανό, φέρνοντας στη μνήμη μου χιλιάδες τραγούδια από κάθε γωνιά της πατρίδας μας, που για κείνα τα πουλιά έχουν κατά καιρούς γραφτεί, όχι μόνο από επώνυμους ποιητές, αλλά και από πάρα πολλούς απλούς ανθρώπους, που έχουν ζήσει την πίκρα της πλανεύτρας ξενιτιάς…
Αλήθεια, πόσες χιλιάδες χαιρετίσματα, πόσα παρακάλια, πόσους όρκους από μανάδες, από αγάπες, από παιδιά και μύριων άλλων συνανθρώπων μας δεν κουβαλάνε πάνω στ’ ανάλαφρα φτερά τους εκείνα τα πετούμενα; Σκεφτόμενος δε, τα παραπάνω, η ευωδιά από το φρεσκοβρεγμένο χώμα ερχότανε έντονη στα ρουθούνια μου και δεν χόρταινα να τη ρουφώ, ευχαριστώντας το Μεγαλοδύναμο που μου χάρισε τις αισθήσεις να τις απολαμβάνω αχόρταγα. Με αυτές και με χιλιάδες άλλες σκέψεις, δίχως να το καταλάβω, πέρασε η ώρα. Ο ρήγας τ’ ουρανού σιγά-σιγά πλησίαζε την απέραντη θάλασσα, ώσπου κάποια στιγμή κρύφτηκε στη δροσερή αγκαλιά της, ενώ τα ελάχιστα πουλιά που κάπου-κάπου πετούσαν, κούρνιασαν κι εκείνα στα δέντρα, να περάσουν την ερχόμενη νύχτα…
Τέλος, η μάγισσα νύχτα άρχισε απαλά – απαλά να σκεπάζει τη γύρω περιοχή, με το αραχνοΰφαντο σεντόνι της και μια απόκοσμη σιγαλιά απλώθηκε παντού…
Όταν η μικρή πολιτεία ακριβώς απέναντί μου, η νεράιδα της δυτικής Κρήτης, η Κίσαμος, άρχιζε σιγά-σιγά να φοράει τα πολύχρωμα κολιέ της, πήρα το δρόμο του γυρισμού, κατενθουσιασμένος, γαλήνιος και πανευτυχής. Το φλίφλισμα από το σιγανό κύμα ακουότανε σαν μια ουράνια μουσική… Στη συνέχεια, τον ουρανό κι εκείνον με τη σειρά του, άρχισαν να τον στολίζουν τα μύρια πολύχρωμα αστέρια του και ενδόμυχα είπα: «Είναι χαρά Θεού!»… Δεν κράτησε όμως, για πολλή ώρα εκείνη η γαλήνια κι ανεπανάληπτη εικόνα, αγαπητοί μου και η όψη της γύρω περιοχής άλλαξε τελείως…
Το ανάλαφρο δροσερό αεράκι που φυσούσε μέχρι κείνη τη στιγμή και που μόλις μπορούσε να σαλέψει τα φύλλα των λιγοστών δέντρων, άρχισε σιγά-σιγά να δυναμώνει, δίνοντας μιαν άλλη όψη γύρω μου, από τη μια στιγμή στην άλλη, τα δε κύματα της κόρης του Ποσειδώνα άρχισαν και κείνα να γιγαντώνονται, χτυπώντας πάνω στα βράχια με απεριόριστη δύναμη. Στον έναστρο ουρανό άρχιζαν να εμφανίζονται διάφορα σε μέγεθος και σε χρώμα σύννεφα, σκεπάζοντας τ’ αμέτρητα αστέρια του. Όλα έδειχναν ότι η ζείδωρη βροχούλα δεν θα αργούσε να κάνει την εμφάνισή της, δίνοντας ζωή κι ανάσα στη διψασμένη γη…
Τέλος, επιβιβάστηκα στο αυτοκίνητό μου, αφήνοντας τη σκέψη μου να ταξιδέψει λεύτερη, δίχως περιορισμό και προς κάθε κατεύθυνση, για αρκετή ώρα. Τις αστραπές και τις βροντές που ακολούθησαν, αγαπητοί μου φίλοι, τις απολάμβανα με όλη μου την ψυχή, ενώ το θρόισμα της σιγανής βροχής έμοιαζε σαν γλυκό νανούρισμα στοργικής μητέρας που προσπαθεί να κοιμίσει το μικρό της παιδί… Όταν κάποια στιγμή έφθασα στην οικία μου, η βροχή έπεφτε ασταμάτητα, με ορατότητα μηδέν γύρω μου. Οι αστραπές διαδέχονταν η μία την άλλη, φωτίζοντας ολόκληρη τη γύρω περιοχή, ενώ οι βροντές που ακολουθούσαν ήταν σαν να έλεγαν: «Ακούστε άθεοι εσείς, που λέτε ότι δεν υπάρχει Θεός! Δέστε, εδώ είναι γύρω μας, κάθε στιγμή… Εκείνος σας έπλασε, Εκείνος σας προστατεύει! Επιτέλους, αφήστε τις άθεες θεωρίες σας!…».
Με τούτες τις σκέψεις και με διάφορες άλλες, μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο, άνοιξα την πόρτα της οικίας μου, ευχαριστημένος κι ήρεμος όσο ποτέ άλλοτε και μπαίνοντας στη ζεστή καμαρούλα μου, ευχαρίστησα το Θεό μου για πολλοστή φορά, για τα δώρα που μου χαρίζει καθημερινά… Τέλος, κάποια στιγμή πήρα την αγαπημένη μου πένα κι άρχισα να γράφω όσα εσείς διαβάσατε πιο πάνω, αγαπητοί μου φίλοι. Η βροχή εξακολουθούσε να πέφτει ασταμάτητα έξω στη μικρή αυλή του σπιτιού μου, ενώ κάπου-κάπου ακουόταν το γαύγισμα κάποιου σκύλου, διακόπτοντας τη ροή των σκέψεών μου. Δεν έλεγα τίποτα απολύτως, αντίθετα το χαιρόμουν αφάνταστα.
Όταν επιτέλους τελείωσα το γράψιμό μου, η βροχή είχε σταματήσει σχεδόν ολότελα, ενώ διάφορα αστέρια άρχισαν να κάνουν πάλι την εμφάνισή τους, ανάμεσα από τα σύννεφα στον ουρανό. Τότε, το κρώξιμο μιας κουκουβάγιας ακούστηκε ερχόμενο από κάτι χαλάσματα που υπάρχουν στη γύρω περιοχή. Ήταν δε, τόσο γλυκό, που έμοιαζε σα να μου έλεγε «Τελείωνε! Κουράστηκες, κοιμήσου τώρα, ονειροπόλε ποιητή…». Τέλος, πριν αφήσω την αγαπημένη μου πένα, φέρνοντας πάλι τους πρώτους στίχους που η μούσα μου γέννησε, όταν είδα το μικρό δέντρο στο βράχο «Δεντράκι μου, που είσαι στο γκρεμό…», η ίδια μου έδωσε την απάντηση, λέγοντάς μου:
«Εκείνος που αστέρια γιόμισε ψηλά τον ουρανό,
κι έδωσε ξέχωρη φωνή στ΄ αηδόνι να λαλεί
κι έδωσε γλύκα πλιότερη στης μάνας το φιλί,
Κείνος μου δίνει την τροφή, μού δίνει και νερό».
Κι αμέσως ξάπλωσα στη φτωχική μου κλίνη, περιμένοντας τον Μορφέα να ΄ρθει να με πάρει στη ζεστή και γλυκιάν αγκαλιά του, σεργιανίζοντας με στο άγνωστο κι απέραντο βασίλειό του…
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής