Ελλάδα – Γερμανία: σχέσεις εξάρτησης και υποταγής

Μετά 4 έτη κατοχής, από τον αγροτικόν πλούτον της Κρήτης δεν έχει απομείνει σχεδόν τίποτε. Ότι ο εν αυτή παραμένων γερμανικός και ιταλικός στρατός διετρέφετο εις βάρος του πληθυσμού, ήτο το ελαφρότερον. Τα προϊόντα της νήσου εστέλοντο και εις την Βόρειον Αφρικήν – όσον καιρόν εμάχοντο εκεί οι Γερμανοί – και εις την Γερμανίαν. Ό,τι δεν ηδύνατο να καταναλωθή ή να μεταφερθή, οι Γερμανοί επροτιμούσαν συχνά να το καταστρέφουν παρά να το αφήσουν εις τους κατοίκους, διά να ζήσουν κι αυτοί. Επίσης κατέστρεψαν ελαιώνας, μωρεώνας, δάση δρυών, κυπαρίσσων κτλ. είτε δια να πληρώσουν τας ανάγκας των (ναυπηγική, θέρμανσις κτλ) είτε προς τιμωρίαν είτε δια την ηδονήν της καταστροφής και μόνον.»[2].Στις παραπάνω φράσεις συμπυκνώνεται η ουσία της πολιτικής του Γ’ Ράιχ: η τρομοκρατία της πείνας και των εκτελέσεων, η μεταμόρφωση της χώρας σε κρανίου τόπο, η πλήρης καταστροφή των υποδομών και των προοπτικών της Ελλάδας ήταν ό,τι άφησε πίσω του ο χιτλερικός εφιάλτης. Η Κρήτη και η Ελλάδα στο σύνολό της πρωτοστάτησαν στην απόκρουση και στη συνέχεια τη συντριβή του φασισμού, είχαν το ηρωικό «προνόμιο» τα χωριά τους να γίνουν τα πρώτα στην Ευρώπη που ολοκαυτώθηκαν με βάση το αποτρόπαιο ναζιστικό δόγμα της συλλογικής ευθύνης, ο πληθυσμός τους συμμετείχε καθολικά στην Αντίσταση και πλήρωσαν αναλογικά το βαρύτερο φόρο αίματος. Μια θυσία που πότισε απλόχερα το δέντρο της ελευθερίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας – ένα δέντρο με γερές ρίζες στην Ελλάδα, που όμως έχει δεχθεί στις μέρες μας ισχυρά χτυπήματα από τα μνημόνια, τα οποία καθιστούν την Ελλάδα μια χώρα υπό ιδιότυπο αποικιοκρατικό καθεστώς – έρμαιο των διαθέσεων του ξένου παράγοντα, και ιδίως των Γερμανών.

Ποιος θα το πίστευε; 70 χρόνια μετά την πτώση του Γ’ Ράιχ και την συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας, οι Γερμανοί ξανάρχονται! Δυστυχώς όμως, όχι ως μεταμελημένος θύτης, που θέλει να αναλάβει την ευθύνη για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ, τιμωρώντας τους υπαίτιους των ναζιστικών εγκλημάτων κι αποζημιώνοντας τα θύματά τους. Ούτε ως φίλος και εταίρος, που σπεύδει να μας συμπαρασταθεί και να μας στηρίξει τη δύσκολη στιγμή, ούτε καν ως δίκαιος ηγεμόνας (όπως συχνά επαίρεται) αλλά ως σύγχρονος κατακτητής, που μετέρχεται οικονομικών, πολιτικών και θεσμικώνμέσων για να αρπάξει τον πλούτο του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού μας. Με όπλο το δημόσιο χρέος (στη γιγάντωση του οποίου έχουν ευθύνες, πέραν των ελληνικών κυβερνήσεων και ο ξένος παράγοντας, που με ωμό τρόπο προώθησε τα συμφέροντά του εις βάρος του λαού μας), επιβάλλονται στους Έλληνες πολίτες νέες, δυσβάστακτες, θυσίες, που όμως βάζουν την Ελλάδα βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και της δανειακής και πολιτικής εξάρτησης.

Το Βερολίνο, πραγματικό κέντρο της υπό εκκόλαψη γερμανικής Ευρώπης, «αποφασίζει και διατάζει» δήθεν μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, που αποδεικνύονται βάρβαρες αντιμεταρρυθμίσεις και νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις περαιτέρω απορύθμισης του κοινωνικού κράτους, περιστολής των δημοκρατικών δικαιωμάτων, φτωχοποίησης και προλεταριοποίησης των ελεύθερων επαγγελματιών. Με πρόσχημα την «ανταγωνιστικότητα» και την «εξωστρέφεια» της οικονομίας «αποφασίζει και διατάζει» τον εκτοπισμό του ελληνικού δημοσίου από στρατηγικής σημασίας τομείς για να παραχωρηθεί ο έλεγχός τους στο διεθνές παρασιτικό κεφάλαιο ή ακόμα και σε γερμανικές κρατικές (!) εταιρείες.

Αντί της αναγκαίας για την επιβίωση και την προοπτική της Ελλάδας παραγωγικής ανασυγκρότησης, με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας και στόχους την αειφόρο και ισόρροπη ανάπτυξη, την απασχόληση και την δίκαιη διανομή του πλούτου, εργάζεται μεθοδικά για την οικοδόμηση της ελληνικής οικονομίας ως συμπληρωματικής της γερμανικής (και πλήρως εξαρτημένης σ’ αυτήν). Μιας οικονομίας φτηνής εργασίας, ανύπαρκτης περιβαλλοντικής ευαισθησίας, ελάχιστων εργασιακών δικαιωμάτων και χαμηλών προσδοκιών. «Αποφασίζει και διατάζει» το πετσόκομμα των συντάξεων, την άγρια και άδικη φορολόγηση των πολλών, την (περαιτέρω) ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας. «Αποφασίζει και διατάζει», τέλος, τον έλεγχο των εθνικών περιουσιακών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένων των αμύθητης αξίας ενεργειακών πόρων, και καιροφυλακτεί να βάλει χέρι και στα ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων.

Με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες μας οδηγούν στον Μεσαίωνα. Ό,τι δεν κατάφερε να αρπάξει ο Χίτλερ κινδυνεύουμε να το χάσουμε σήμερα από τους δανειστές – εκβιαστές μας. Έως πότε θα βλέπουμε τον παραγωγικό μας ιστό να αποσαρθρώνεται, τους πολίτες να υποφέρουν και τον ανθό της νεολαίας μας να μεταναστεύει; Αλλά και έως πότε θα ανεχόμαστε να συμπεριφέρεται ως διεθνής ταραξίας η Γερμανία, που καταπατά βάναυσα τις διεθνείς Συνθήκες; Θα της επιτρέψουμε να ξαναγράψει την Ιστορία, σύμφωνα με τις επιθυμίες της, δυσφημίζοντας την Εθνική μας Αντίσταση, όπως ο περιβόητος Καθηγητής σε διατεταγμένη υπηρεσία κ. Χ. Ρίχτερ επιχείρησε πρόσφατα;

Ή θα αντισταθούμε στις πρακτικές τύπου «Γερμανοελληνικό Ταμείο για το Μέλλον» και «Γερμανοελληνικό Ίδρυμα Νεολαίας», που ως στόχο έχουν να απαλλάξουν τη Γερμανία από το άγος της Κατοχής και τις υποχρεώσεις της προς την Ελλάδα; Θα διεκδικήσουμε, επιτέλους, μεθοδικά και συστηματικά τις γερμανικές οφειλές, τιμώντας την Ιστορία μας ή θα τις θυσιάσουμε «για να μη διακυβεύσουμε τις σχέσεις μας με τη Γερμανία», όπως μια σειρά κυβερνήσεων στο παρελθόν έπρατταν; Επιτέλους, έως πότε θα αποτελούν προτεραιότητα για την πολιτική, οικονομική και πνευματική ελίτ οι επιθυμίες των δανειστών και όχι οι ανάγκες και τα οράματα των πολιτών;

Όπως διαπιστώνουμε από τις επισκέψεις μας ανά την Ελλάδα, ο λαός μας, στη συντριπτική του πλειοψηφία, στηρίζει τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, αγωνίζεται για την ανατροπή της λιτότητας και ορθώνει τείχος απέναντι στη λεηλασία της χώρας από Γερμανούς και λοιπούς άρπαγες. Από κοινού με τον γερμανικό λαό αγωνιζόμαστε για μια δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη, που θα στηρίζεται στον πολιτισμό και την ιστορία της, την αδελφοσύνη και την αλληλεγγύη των λαών και των πολιτών κι όχι στους εκβιασμούς του διευθυντηρίου, των ελίτ και του κεφαλαίου. Άλλωστε, το κοινό μας σπίτι, η Ευρώπη, οικοδομήθηκε πάνω στην ήττα του φασισμού και την ενεργό στήριξη της καθημαγμένης Γερμανίας από την Ελλάδα και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Όπως ήταν υποχρέωση των ευρωπαϊκών κρατών να στηρίξουν τη Γερμανία το 1953 για να ανακάμψει και να επουλώσει τις πληγές της, έτσι και σήμερα είναι υποχρέωση της Γερμανίας να στηρίξει την Ελλάδα που δοκιμάζεται σκληρά.

Οι μεταπολεμικές γερμανικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο τα εσωτερικά προβλήματα της Ελλάδας (εμφύλιος, Εθνικός Διχασμός, Χούντα των Συνταγματαρχών) και την ατολμία των κυβερνήσεών μας και απέφυγαν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, τηρώντας μία προκλητικά αδιάλλακτη στάση επί δεκαετίες. «Ξέχασαν» ότι η γενναιοδωρία της καθημαγμένης από την Κατοχή και τον Εμφύλιο Ελλάδας και των συμμάχων της βοήθησαν στην οικοδόμηση του γερμανικού οικονομικού θαύματος. Με έωλα επιχειρήματα αρνούνται να τιμήσουν την υπογραφή τους στη Συνθήκη του Λονδίνου του 1953. Πώς όμως μπορεί να οικοδομηθεί η ειρηνική συνύπαρξη και η ειλικρινής συνεργασία των λαών όταν η γερμανική κυβέρνηση δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της; Πώς άραγε μπορεί να ηγηθεί της Ευρώπης μια χώρα που δεν έχει πάρει τα διδάγματα από το ναζιστικό παρελθόν της, αρνούμενη επί της ουσίας να αναλάβει την ευθύνη της για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα;

Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα αλλά και ένα ισχυρό κίνημα μέσα στην ίδια τη Γερμανία αξιώνει Δικαιοσύνη και Αποζημίωση!  Ωστόσο το ζήτημα εμφανίζει μία «ανεξήγητη» στασιμότητα στην Ελλάδα τους τελευταίους 2-3 μήνες. Αν και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έθεσε ευθέως το θέμα, τόσο στις προγραμματικές του δηλώσεις όσο και στη συνάντησή με την Γερμανίδα Καγκελάριο, ωστόσο έκτοτε δεν υπήρξε συνέχεια: ρηματική διακοίνωση δεν έχει ακόμη επιδοθεί στη γερμανική κυβέρνηση, ο Υπουργός Δικαιοσύνης και έγκριτος Καθηγητής Νομικής κ. Νίκος Παρασκευόπουλος, παρά τις θαρραλέες δηλώσεις του, δεν προχωρά σε ουσιαστικά βήματα διεκδίκησης, το σημαντικό πόρισμα του Γενικού Λογιστηρίου δεν έχει αξιοποιηθεί. Η δε Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διεκδίκησης, που έδειξε διάθεση ουσιαστικής προώθησης του θέματος, δεν στηρίχθηκε επαρκώς, ενώ τα ΜΜΕ, ξαφνικά έπαψαν να αναδεικνύουν το ζήτημα ως κεντρικό θέμα του δημόσιου διαλόγου.

Η Δαμάστα και το Μάραθος, ο Σάρχος, τα Βορίζα, ο Σοκαράς, το Μαγαρικάρι, τ’ Ανώγεια, τα χωριά του Κέδρους Ρεθύμνου, η Κάνδανος, τα χωριά του Κερίτη Χανίων, το Δίστομο, τα Καλάβρυτα, τα Κερδύλλια, η Μουσιωτίτσα, το Κομμένο, η Βιάννος, όλοι οι μαρτυρικοί δήμοι και χωριά του χιλιοβασανισμένου τόπου μας, κρατούν άσβεστη την ιστορική μνήμη και την επανανοηματοδοτούν μέσα από τον αγώνα διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων. Ένας αγώνας γιαδικαιοσύνη και εθνική χειραφέτηση. Ένας αγώνας που ενώνει το λαό, πέρα από κομματικούς και ιδεολογικούς διαχωρισμούς, που μας επανασυνδέει με το ηρωικό παρελθόν του έθνους μας και δίνει αυτοπεποίθηση στο λαό μας. Αλλά κι ένας αγώνας, που διαχωρίζει την ήρα από το στάρι, κατατάσσοντας τον καθένα σε θέση ανάλογη με τις πράξεις του. Αγώνας, τέλος, για την απαλλαγή της πατρίδας μας από τα δεσμά του μνημονίου και της εξάρτησης. Μπορούμε και το δικαιούμαστε!

* Ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης, είναι διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών, μέλος της Σ.Ε. του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών

tvxs.gr