Του Δημήτρη Κ. Τυραϊδή *

Από την εποχή της τουρκοκρατίας οι Έλληνες έχοντας στον σβέρκο τους τον βάρβαρο κατακτητή, τους Τούρκους, για να επιβιώσουν έπαιρναν τα βουνά και τα λαγκάδια ζώντας σαν άγρια θηρία αλλά ελεύθεροι. Επειδή όμως τα κούμαρα και τα βελανίδια δεν είναι βρώσιμα, δηλαδή δεν τρώγονται, αναγκαστικά κατέβαιναν στους κάμπους κι έκλεβαν από τσιφλικάδες και τους Τούρκους ότι ήταν φαγώσιμο. Έτσι από τότε, έτσι δείχνουν τα πράγματα, η κλεψιά έχει ριζώσει στην ψυχή του Έλληνα. Έγινε συνήθεια θα μπορούσα να πω κι εξακολουθεί να ευδοκιμεί και μέχρι τις μέρες που διανύουμε.

Πόσες είναι οι ρεμούλες κατά το κοινώς λεγόμενο που έγιναν από την οικονομία της χώρας που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας ουκ έστιν αριθμός, ενώ οι κρυφές κι ανεξιχνίαστες πρέπει να ξεπερνούν σε αριθμό των καρφωμένων αστεριών στο ουράνιο δώμα. Τέλος πάντων.

Οι παλιοί μας όμως έλεγαν κι επικράτησε την παρακάτω ρήση: ‘’μπορείς να κλέψεις; Μπορείς όμως να την καταχωνιάσεις την κλεψιά σου ώστε να μην μαθευτεί ποτέ; Αν δεν μπορείς δεν είσαι καλός κλέφτης. Κόψε λοιπόν την κλεψιά γιατί κάποια μέρα θα βρεθείς πίσω από τα κάγκελα της φυλακής’’.

Τώρα, από τότε που  γρίκησα τον εαυτό μου, δηλαδή που κατάλαβα ότι είμαι νοήμον άνθρωπος, έχει περάσει πολύ πιο πάνω από μισός αιώνας. Και δεν ακούω τίποτε άλλο από μύρια σκάνδαλα που άλλα πολύ κι άλλα πολύ περισσότερο προσβάλουν την οικονομία της χώρας με ότι αυτό συνεπάγεται. Το οξύμωρο όμως είναι ότι και τότε και τώρα οι κλέφτες με διάφορα τερτίπια που ξέρουν και τα διαχειρίζονται πολύ καλά δεν δρασκέλισαν, εκτός από ελάχιστους, ποτέ τις αμπαρόπορτες καμιάς φυλακής, που αρκετές διαθέτει η χώρα μας. Είναι όμως ασφυκτικά γιομάτες σήμερα, αλλά για κακουργήματα από κλέφτες πλιατσικολόγων, μικροκλεφτών, πορτοφολάδων κ.α. μικρών και ασήμαντων μικροκακουργημάτων. Για τρανταχτά όμως αδικήματα όπως κλέφτες του δημοσίου χρήματος σε όλους τους φορείς του δημοσίου, όπως το σκάνδαλο του πολυσυζητημένου αδικήματος Novartis, του ταχυδρομικού ταμιευτηρίου κι ένα σωρό άλλα αδικήματα που ζημίωσαν κατά πολλά εκατομμύρια ευρώ το ελληνικό δημόσιο δεν έγινε σχεδόν ποτέ κανένας ένοικος των φυλακών. Και για να είμαι ειλικρινής, ορισμένοι εξ’ αυτών των κακοποιών έμειναν μια δύο βδομάδες στο κελί και βγήκαν από τη φυλακή και μάλιστα με τη σφραγίδα της δικαιοσύνης. Δεν γνωρίζω αν κάποιοι απ’ αυτούς τους αετονύχηδες ζήτησαν ποτέ και αποζημίωση για αποκατάσταση της τιμιότητας τους και για την ‘’άδικη’’ παραμονή τους στην φυλακή.

Εκείνο όμως που η κλεψιά έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις όπως είναι η κατασκευή διάφορων δημοσίων έργων π.χ. βγάζουν στη δημοπρασία κάποιο δημόσιο έργο και έπειτα από το διαγωνισμό το παίρνει ένας εργολάβος εισπράττοντας το άλφα ποσόν για την διεκπεραίωσή του μέχρι μια ορισμένη ημερομηνία που πρέπει να το παραδώσει στο δημόσιο. Αλλά πριν φτάσει στο μισό χρόνο η κατασκευή του έργου ο εργολάβος για διάφορους λόγους ζητάει κι άλλα χρήματα και συγχρόνως άλλη ημερομηνία που πρέπει να παραδώσει το έργο ολοκληρωμένο. Σε πολλές όμως περιπτώσεις αυτό το παζάρι επαναλαμβάνεται δυο – τρεις και τέσσερις φορές, που αυτό σημαίνει παραπάνω έξοδα και ροκάνισμα του χρόνου. Δεν γνωρίζω ποιες είναι οι δικλίδες σε τέτοιου είδους περιπτώσεις αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω ακούσει ότι ο εργολάβος υποχρεώθηκε, όπως αυτό λέει η λογική, να αποτελειώσει το έργο με δικά του χρήματα ή την μη συνέχιση του απ’ τον ίδιο.

Και ερχόμαστε τώρα στο πολύ μεγάλο σκάνδαλο που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα, το σκάνδαλο του πολυσυζητημένου ΟΠΕΚΕΠΕ. Έβαλε πρόστιμο στην Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι λένε, 5.000.000 ευρώ για τις ατασθαλίες που διαπίστωσε ότι έγιναν όσον αφορά τις πολυσυζητημένες επιδοτήσεις. Πρόστιμο που θα το πληρώσει βέβαια ο ελληνικός λαός κι όχι αυτοί που πήραν χωρίς όμως να τα δικαιούται, χρήματα που προορίζονταν για τους γεωργοκτηνοτρόφους κι όχι για μερικούς ‘’έξυπνους’’ που καμιά σχέση δεν έχουν με τις αγροτικές εργασίες αλλά είχαν ‘’μπάρμπα στην Κορώνη’’.

Δεν γνωρίζω αριθμούς και ονόματα που καταχράστηκαν το ζείδωρο αυτό βοήθημα απ’ αυτούς που φυλάνε Θερμοπύλες, δηλαδή τους ελάχιστους εναπομείναντες στα ερημωμένα χωριά μας.

Γνωρίζω όμως ότι στο παράνομο κύκλωμα του εν λόγο σκανδάλου εμπλέκονται και πρόσωπα των κυβερνήσεων εδώ και πολλά χρόνια αλλά και της σημερινής κυβέρνησης.

Α να δούμε… θα βγουν στο φως τα ονόματα των πλιατσικολόγων ή θα παραμείνουν ως άγνωστοι – γνωστοί για τον ελληνικό λαό; Θα υποστούν τις συνέπιες που επιβάλει ο νόμος ή θα ξεγλιστρήσουν απυρόβλητοι όπως οι πριν απ’ αυτούς  σε παρόμοιες τρανταχτές και ζημιογόνες για την οικονομία της χώρας; Ίδωμεν.

Τέλος και κλείνω το σημερινό μου άρθρο επισημαίνοντας: ίσως κάποιοι αναγνώστες μου διαβάζοντάς το  μειδιώντας να ψιθυρίσουν: ‘’εδώ δεν τιμωρήθηκαν στυγνοί εγκληματίες που αποδεδειγμένα έχουν αφαιρέσει ζωές συνανθρώπων μας, θα τιμωρηθούν οι κλέφτες;’’ Ναι, θα έχουν δίκιο, αλλά κάτι πρέπει να κάνουμε ώστε να σταματήσουν ή τουλάχιστον να ελαττωθούν τα κάθε είδους εγκλήματα που μας ταλανίζουν και αμαυρώνουν την ψυχή μας. Πρέπει ο καθένας μας κι από τη δική του σκοπιά και με τον δικό του τρόπο να βοηθήσουμε τη δικαιοσύνη, τους όποιους εγκληματίες να τους τιμωρεί. Πιστεύω, αν σμίξουμε τις φωνές μας, κάποια στιγμή θα τις ακούσουν οι υπεύθυνοι και θα κάνουν τη δουλειά τους πιο υπεύθυνα. Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός.

* συγγραφέας – ποιητής
μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών,
μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων
και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων