Γράφει ο Αρχιμανδρίτης
Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Διαβάζω, ξαναδιαβάζω τα παραπάνω λόγια του Χριστού. Διαβάζω και βλέπω τα ΜΜΕ. Κοιτάζω δίπλα μου και μακρυά και δεν μπορώ να καταλάβω σε ποια χώρα ζω, επειδή τυχαίνει να έχω γυρίσει πολλές χώρες. Και ανεπιφύλακτα ομολογώ ότι χειρότερη από τη δική μας δεν έχω δει.
Λαός και πολιτικοί δεν ξέρομε τι ζητάμε. Τώρα «ξυπνήσαμε» και για το «Μακεδονικό», λες κι ήλθε ξαφνικά εξ ουρανού εν μία νυκτί. Άλλα μας λένε οι κρατούντες, και άλλα βλέπομε να συμβαίνουν στην δύσμοιρη τούτη χώρα. Μιλάνε για «ανάπτυξη» και βλέπομε το αντίθετο. Πρώτη χώρα στην Ευρώπη η Ελλάδα στην φτώχεια. Εγκλήματα, ληστείες, απανωτές εκρήξεις σε ΑΤΜ. Κάτι Εξάρχεια, ένα «κρατίδιο» γκέτο στο κέντρο της Αθήνας. Μια χώρα που βασιλεύει η αναρχία.
Διαβάζω σε εφημερίδα του Ηρακλείου τα νέα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ με υπότιτλο: Περικοπές σε τρόφιμα, φάρμακα.. και με τίτλο: «Οι Έλληνες κόβουν τώρα και το φαγητό»». Κύριο πρωτοσέλιδο που τελειώνει στην 2η σελίδα. Από την άλλη, σελίδα 5, διαβάζω «ο τελάλης του Ρεθυμνιώτικου Καρναβαλιού στο Ηράκλειο. Πήγε ο πραματευτής στο Ηράκλειο να διαλαλήσει την πραμάτια του! Εκείνο δε που πράγματι σοκάρει και φουντώνει την αηδία σου είναι αυτό που τονίζει ξεχωριστά: «Γίνε ο καλύτερός σου εαυτός» (!) Το οποίο είναι όπως γράφει «Αυτό είναι το θέμα, το κάλεσμα, το συνθημα του Ρεθυμνιώτικου καρναβαλιού».
Να τρέξομε, λοιπόν, να καρναβαληθούμε για να φύγομε από την κρίση που περνάμε! Και τρέχει κατά κει κόσμος και κοσμάκης. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο μετά το καρναβάλι είναι χειρότερος από τον προηγούμενο!.. Να λοιπόν το «φάρμακο» να καλιτερεύσομε οι ίδιοι και η ζωή μας! Αφού δεν μας σώσανε οι πολιτικοί μας, βρήκαμε άλλο «σωτήρα»! Ούτε Θεός, ούτε πίστις, ούτε Πατρίδα, ούτε οικογένεια. Πάνω από όλα το καρναβάλι, με το οποίο θα λυθούνε όλα τα προβλήματά μας και θα μας αναγνωρίσουν ως εθνική υπολήψιμη οντότητα χώρα.
Και λυπάμαι, και είναι πολύ ανησυχητικό, που κανείς δεν διαμαρτύρεται, ούτε οι κατ’ ευφημισμόν λεγόμενοι πνευματικοί άνθρωποι, και αυτή η Εκκλησία. Θέλομε να τα έχουμε καλά με όλους. Να αρέσομε σε όλους και στον μόνον που δεν μας ενδιαφέρει είναι στον Θεόν. Θέλομε να είμαστε δούλοι σε όλους και όχι στον Θεόν. Κάποτε έτσι ζούσε κι ο Απόστολος Παύλος κι όταν μετεστράφη ομολογούσε: «Ει γαρ έτι ανθρώποις, ήρεσκον, Χριστού δούλος ουκ αν ήμην» (Γαλ. 1,10). Εμείς, κληρικοί και λαϊκοί, θέλομε να τάχομε καλά με όλους. Να αρέσομε από την εμφάνιση, την αμφίεση, τις λιμουζίνες κ.λπ. σε όλους. Άλλωστε, κι είναι πολύ σατανικό αυτό που λένε μερικοί δεν μ’ ενδιαφέρει τι λένε οι άλλοι για μένα. Μα, ένας Χριστός ερώτησε τους μαθητές του: «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι τον υιόν του ανθρώπου;» (Ματθ. 16,13). Να μας ενδιαφέρει τι λένε για μας οι άνθρωποι. Είναι ο καθρέφτης μας. Είναι ο κριτής μας. Είναι ο σύμβουλόας μας. Να έχομε ταπείνωση να δεχόμαστε τις παρατηρήσεις τους και τους ελέγχους τους. Βεβαίως μάλιστα, όταν έχουν δίκιο. Άλλωστε άλλο κριτική και άλλο κατάκρισις.
Ο καλός πλησίον μας θα μας βοηθήσει να μάθομε τι πρέπει να ζητάμε και πώς πρέπει να αξιοποιούμε αυτό που πετυχαίνομε. Άλλωστε, για να θυμηθώ τον Δημοσθένη «Ουκ εστίν εν’ άνδρα πάντα πράττειν» (Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να πετύχει τα πάντα). Ένας μόνος είναι που μπορεί ο Τριαδικός Θεός.
Παράκλησις θερμή μέσα από μια ταπεινή ψυχή προς τον φιλάνθρωπον Θεόν: «Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν, εν η πορεύομαι, ότι προς σε ήρα την ψυχή μου» (Ψαλμός 142). Ο Θεός, μας δείχνει τον δρόμον. Μας καλεί να μας ξεκουράσει από το άγχος και τα ψυχολογικά μας, που ο σύγχρονος άνθρωπος είναι υπερφορτωμένος. Δεν τον ακούτε που μας καλεί; «Δεύτε πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28).
Αυτός μας καλεί, αυτό πρέπει να είναι το αίτημά μας. Όταν αυτό συμβεί, τότε πράγματι θα ξέρομε τι πρέπει να ζητάμε. «Άνω σχώμεν τα καρδίας» και όλα λύνοντα.