Γράφει ο Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου
Θεολόγος, τ. Λυκειάρχης
Διαβάζοντας την Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς (Λουκ. 18, 35-43), στάθηκα περισσότερο στον στίχο 41: «Τι σοι θέλεις ποιήσω;»
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι ενώ ο Χριστός γνωρίζει τι επιθυμεί ο τυφλός, του κάνει την ερώτηση αυτή. Ας το ακούσουν αυτό όσοι μοχθούν, ειλικρινά ή υποκριτικά, για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία. Για ισότητα και αξιοκρατία. Για ειλικρίνεια και διαφάνεια (!)
Ας το ακούσουν πολύ περισσότερο όσοι εκμεταλλεύονται ασύστολα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία. Ο Θεός, ο δικός μας, των χριστιανών, ούτε την ευεργεσία, το καλό, δεν κάνει με αυθαιρεσία. Δεν σώζει καταναγκαστικά, αλλά ζητά την συγκατάθεσή μας. Γιατί δεν υποτιμά τον άνθρωπο σε όποια κατάσταση να βρίσκεται. Από την άλλη μεριά και ο τυφλός ξέρει τι ζητεί και γι’ αυτό το λαμβάνει. Γιατί ο Χριστός προσφέρει εκείνο στο οποίο καταλαβαίνει ο τυφλός πως είναι ελλειπής. Ο Θεός ανταποκρίνεται σ’ αυτόν που αισθάνεται την απουσία Του. Μένει στην καριδά, που Τον αναζητεί και υποφέρει από την έλλειψή του. Όσο λιγότερο δεσμεύεται ο άνθρωπος με τον παρόντα αιώνα, τόσο ευκολότερα αναμένει τον επόμενο. Τόσο προθυμότερα δέχεται την παρουσία του Θεού.
Ο, θεραπευμένος πια, τυφλός δεν περιορίζεται σε μια δοξολογία ή ευχαριστία. Ακολουθεί τον Χριστόν. Γίνεται μαθητής Του. είναι μάλιστα εντυπωσιακό, πως σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις θεραπείας τυφλού, οι θεραπευόμενοι ακολουθούν τον Χριστόν.
Ο τυφλός, ακολουθώντας τον Χριστόν, δίνει την αφορμή στον λαό να δοξάσει και αυτός τον Θεόν για τα θαύματά του. γίνεται δηλαδή οδηγός και των άλλων ανθρώπων προς την αλήθεια ,προς τον Χριστόν. Έτσι, ένας πρώην τυφλός περιλαμβάνεται ανάμεσα στους κήρυκες της Βασιλείας του Θεού. Και ο Χριστός τον δέχθηκε –τον ανακάλυψε μέσα στο ανώνυμο πλήθος – την στιγμή που άκουσε την φωνή του «Ιησού, υιέ Δαβίδ, ελέησόν με» (στιχ. 38)
Τον δέχθηκε όχι για την σωματική του αρτιμέλεια, αλλά για την υγεία της ψυχής του. ο Χριστός – η πίστις μας – δεν κάνει διάκριση μεταξύ αρτιμελών και αναπήρων. Βλέπει και δέχεται τον άνθρωπο βάση της καταστάσεως τού «κυρίως ανθρώπου», δηλαδή της ψυχής του. Γι’ αυτό όλοι εμείς πιστεύομε, πως η αξία του ανθρώπου δεν έγκειται στην σωματική του ακεραιότητα, αλλά στον εσωτερικό του κόσμον που κυβερνά και κατευθύνει και την ρώμην της σάρκας.
Στο σημείο αυτό ακριβώς διαπράττομε οι χριστιανοί μια ασυγχώρητη αντινομία. Ενώ θεωρητικά το δεχόμαστε, στην πράξη δεν το τηρούμε. Πόσοι από εμάς π.χ. δεν θεωρούν αναπήρους γενικά, όχι μόνον τους τυφλούς, σαν ανθρώπους δευτέρας κατηγορίας. Σαν αρνητικά στοιχεία στην πρόοδο της κοινωνίας; Πόσοι δεν έχομε πρόχειρον ακόμα τον καιάδα για τους αναπήρους της κοινωνίας μας;
Μια τέτοια όμως αντίληψη καταρρίπτει ο Χριστός μας, αποδυκνείοντας με την θεραπεία του παραλυτικού (Ματθ. 9, 2-8) και του τυφλού, ότι η ψυχική υγεία είναι άπειρες φορές πολυτιμότερη από την σωματική. Στην βασιλεία του Θεού δεν υπάρχει Καιάδας. Υπάρχου αγροί, έτοιμοι για θερισμόν. Και περιμένουν εργάτες με μόνον αναγκαίο πιστοποιητικό την υγεία της ψυχής.
Τόσοι και τόσοι άγιοι, όπως ο μέγας μάρτυρας και απόστολος Παύλος, είχαν σωματικά προβλήματα. Ο Παύλος το ομολογεί «εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκή» (Β’ Κορινθ. 12,7) και μέσα σ’ αυτήν του την δοκιμασία ακούει τον Χριστόν να του λέγει: «αρκεί σοι η χάρις μου η γαρ δυναμίς μου εν ασθενεία τελειούται» (στιχ. 9) Και γίνεται δυνατός στην πίστη και στην ομολογία. Στις ταλαιπωρίες, στις κακουχίες, στα ναυάγια, στους ραβδισμούς, στις φυλακίσεις, μέχρι του μαρτυρίου του (Β’ Κορινθ. 11, 23-33) και με όλη τη δύναμη της παναγίας ψυχής του ομολογεί «όταν γαρ ασθενώ, τότε δυνατός ειμί» (Β’ Κορινθ. 12,10) Μην ξεχνάμε επίσης την μεγάλη επισήμανσή του, που, μαζί με τα παραπάνω, πρέπει να έχουν ειδικά υπόψει τους οι «υγιείς» και οι «ισχυροί» και όσοι παριστάνουν τους ευαυτούς τους «μεγάλους» και παντοδύναμους, εξουσιαστές και αήτηττους. «Τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα καταισχύνη τα ισχυρά. Και τα αγενή (τα χωρίς επιφανή καταγωγή – τα μεγάλα τζάκια – ) του κόσμου και τα εξουθενημένα (περιφρονημένα) εξελέξατο ο Θεός, και τα μη όντα (αυτούς που φαντάζαν στους «μεγάλους» και «υγιείς» ως ανύπαρκτοι(!)) ίνα τα όντα καταργήση» (Α’ Κορινθ. 1, 27-29)
Για τον Θεόν, και τους ανθρώπους του Θεού, ένα μόνο πιστοποιητικό μετράει, και απ’αυτό και μόνον εξαρτάται η σωτηρία μας. Το πιστοποιητικό υγείας της ψυχής μας.
