Φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, και ότι το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά. Ο πατέρας του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε πει πολλές φορές στα ΜΑΤ ότι “το κράτος είστε εσείς”. Και τώρα και ο γιος δίνει ελευθέρας στα ΜΑΤ με τα αποτελέσματα που είδαμε και στη Νέα Σμύρνη.
Υπενθυμίζουμε ένα παλιότερο δημοσίευμα της Μηχανής του Χρόνου:
Από τις αρχές του 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη προωθούσε την ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ. Το σχέδιο προέβλεπε μεταξύ άλλων το κλείσιμο της εταιρείας και την εκκαθάρισή της, την απόλυση περίπου 8 χιλιάδων υπαλλήλων, ρύθμιση των χρεών και δωρεάν παραχώρηση 1.700 λεωφορείων της ΕΑΣ. Προτεραιότητα στη χορήγηση αδειών είχαν οι οδηγοί που εργάζονταν ήδη στην επιχείρηση. Ήταν «οι νοικοκυραίοι», όπως τους είχε χαρακτηρίσει ο τότε υπουργός Σωτήρης Κούβελας. Η απόφαση όμως της κυβέρνησης έβγαλε στους δρόμους τους εργαζόμενους της εταιρείας, που άρχισαν απεργία διαρκείας.
Επικεφαλής ήταν ο πρόεδρος των εργαζομένων στα αστικά λεωφορεία Ανδρέας Κολλάς και ο γραμματέας του σωματείου Χρήστος Σταμούλος. Οι απεργοί χαρακτηρίστηκαν από την κυβέρνηση ως «Σταμουλοκολλάδες», εξαιτίας των δυναμικών τους κινητοποιήσεων και ορισμένων ακραίων αντιδράσεων όπως το ξεγύμνωμα στους ΣΕΠίτες. Στους δρόμους της Αθήνας επικρατούσε καθημερινά χάος, καθώς τα λεωφορεία ήταν ακινητοποιημένα στα αμαξοστάσια.
Το κέντρο μετατρέπονταν σε πεδίο μάχης από τα ΜΑΤ που εφορμούσαν για να διώξουν τους απεργούς, που δεν επέτρεπαν την κυκλοφορία των αστικών λεωφορείων, παρά την επιστράτευση. Σε κάθε προσπάθεια να κινηθούν επιταγμένα λεωφορεία της ΕΑΣ και ΡΕΟ με φαντάρους στις θέσεις των οδηγών, οι εργαζόμενοι έκαναν τα πάντα για να τα ακινητοποιήσουν, παρά το γεγονός ότι μερικά οχήματα τα συνόδευαν και αστυνομικοί.
Μερικές φορές, στέκονταν μαζικά μπροστά στα οχήματα ή ξάπλωναν μπροστά στις ρόδες των λεωφορείων. Τα ΜΑΤ όμως απαντούσαν με άφθονα δακρυγόνα, συλλήψεις, ανθρωποκυνηγητό και ανελέητο ξύλο. Όταν έπιαναν απεργούς τους χτυπούσαν ακόμη και μέσα στις κλούβες, όπως κατήγγειλαν οι συνδικαλιστές. Για να ξεφύγουν από τα γκλομπ οι εργαζόμενοι κρύβονταν σε καταστήματα, πολυκατοικίες, ακόμη και κάτω από οχήματα.
Την ίδια αντιμετώπιση είχαν συχνά και διάφοροι βουλευτές που προσπαθούσαν να απελευθερώσουν τους συλληφθέντες, όπως επίσης δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ που κάλυπταν τα γεγονότα. Το σύνθημα που επικρατούσε από τους συνδικαλιστές ήταν «με ΜΑΤ και βία δεν βγαίνουν λεωφορεία» και «στείλτε τα ΜΑΤ να σβήνουν τις φωτιές και όχι να χτυπάνε τους διαδηλωτές».
Ήταν η εποχή που ο πρωθυπουργός είχε πει στους αστυνομικούς την περίφημη φράση:«εσείς είστε το κράτος». Φράση που εκλήφθηκε ως σύνθημα για πολύ ξύλο, το οποίο όντως έπεφτε στις πολλές και καθημερινές διαδηλώσεις εκείνης της εποχής Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, πολλά λεωφορεία υπέστησαν φθορές από τους πρώην εργαζόμενους της ΕΑΣ, που είχαν κηρύξει ανοικτά τον πόλεμο στην κυβέρνηση. Δεν ευθύνονταν όμως μόνο αυτοί για τις ζημιές, καθώς πολλές φορές ανάμεσά τους κυκλοφορούσαν διάφοροι «καλοθελητές».
Σε μια περίπτωση στις 25 Αυγούστου 1992 οι πρώην εργαζόμενοί αντελήφθησαν την παρουσία ενός ατόμου με ύποπτη συμπεριφορά. Όταν τον πλησίασαν και τον ακινητοποίησαν, τον έψαξαν και πάνω του βρήκαν την υπηρεσιακή του ταυτότητα.
Ο Δ.Α ήταν αστυνομικός «σε διατεταγμένη υπηρεσία λόγω κινδύνου επεισοδίων», όπως ανέφερε αργότερα η ΕΛ.ΑΣ. Με την παρέμβαση του προέδρου των εργαζομένου Ανδρέα Κολλά, ο αστυνομικός γλίτωσε την τελευταία στιγμή «από του χάρου τα δόντια». Αντίστοιχη δράση είχε και ο δασοπυροσβέστης του Δασαρχείου Πεντέλης Μ.Ν που κατηγορήθηκε ότι έσπαγε παρμπρίζ λεωφορείων με πέτρες, προσποιούμενος τον απεργό της ΕΑΣ.
Η απεργία των οδηγών της ΕΑΣ και οι καθημερινές συγκρούσεις με τα ΜΑΤ ήταν για πολλούς μήνες πρώτο θέμα στις εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων. Τελικά στις 23 Δεκέμβρη του 1993 και αφού η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε στις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ, η ΕΑΣ επανακρατικοποιήθηκε και επαναλειτούργησε μετά από 18 μήνες συγκρούσεων, ενώ φυσικά οι ΣΕΠ, στις οποίες συμμετείχαν κυρίως δεξιοί συνδικαλιστές, διαλύθηκαν. Ήταν μια πρωτοφανής κινητοποίηση εργαζόμενων που έμειναν στους δρόμους για περίπου ενάμιση χρόνο και δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα τους, ούτε κουράστηκαν από τον χρόνο και το τετελεσμένο, όπως περίμενε η τότε κυβέρνηση.
