“Μνήμη του έθνους” αποκάλεσε τον Μανώλη Γλέζο που έφυγε χθες από τη ζωή το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, και είχε δίκιο. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν η ζωντανή μνήμη της Ελλάδας, οι πιο φωτεινές πτυχές της. Ήταν το θάρρος, η αγωνιστικότητα, το πάθος για την ελευθερία, ο αυθορμητισμός, το αλύγιστο πνεύμα, αλλά και η σεμνότητα και η ευρύτητα αντίληψης. Ο Μανώλης Γλέζος δεν ήταν ένα σύμβολο μόνο για την Αριστερά, ήταν πάν’ απ’ όλα ένα πρότυπο για τον κάθε Έλληνα. Παρά τα αναπόφευκτα λάθη που κάνει κάθε άνθρωπος της δράσης, ήταν ένα πρότυπο Ανθρώπου.
Όμως, ακόμη και μία φωτεινή προσωπικότητα όπως ο Μανώλης Γλέζος κρύφθηκε από το σκοτάδι του κορωνοϊού γιατί το βάρος της ιστορίας του κορωνοϊού είναι πιο μεγάλο ακόμα και από την πιο μεγάλη προσωπικότητα.
Ο κορωνοϊός, αυτός ο αόρατος εχθρός, η ύπαρξη μεταξύ ζωής και θανάτου, ασκεί τέτοια τρομερή επιρροή στον τρόπο που είναι οργανωμένες οι ανθρώπινες κοινωνίες σε όλο τον κόσμο. Τις μεταλάσσει όπως μεταλάσσεται και αυτός. Μαθαίνουμε να ζούμε με τον φόβο μίας πιθανής μετάλλαξης του ιού που θα τον κάνει πιο θανατηφόρο.
Οι χώρες από τη Δύση ως την Ανατολή προσαρμόζονται στον ιό. Οι κοινωνίες αλλάζουν τις λειτουργίες τους. Οι άνθρωποι βρίσκονται από τη μία στιγμή στην άλλη αναγκασμένοι να ζουν μία πολύ διαφορετική ζωή αναγκαστικών περιορισμών. Η ελευθερία τους τίθεται εν αμφιβόλω αφού θέτετε απέναντι από την υγεία τους.
Ο Μανώλης Γλέζος έγραψε μία μεγάλη ιστορία και επηρέασε με το παράδειγμά του χιλιάδες ανθρώπους. Ο κορωνοϊός όμως επηρεάζει, δίχως να είναι κάποιος άνθρωπος, δίχως να έχει την ικανότητα να μιλήσει ή να προχωρήσει σε πράξεις, μόνο με την αδιάκοπη ανάγκη του να πολλαπλασιάζεται διαρκώς, τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Στα βιβλία της ιστορίας της Ελλάδας θα υπάρξουν πολλές σελίδες γραμμένες για το λαμπρό παράδειγμα του Μανώλη Γλέζου.
Όμως στα βιβλία της ιστορίας όλων των χωρών του κόσμου θα υπάρξουν πάμπολλες μαύρες σελίδες γραμμένες για τον κορωνοϊό και για τις συνέπειές του στις κοινωνίες.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχουν κάποια ιστορία θρήνου να πουν για την εποχή της επιδημίας του κορωνοϊού.
Μία από αυτές τις ιστορίες που συνδέθηκε αμετάκλητα με την επιδημία του κορωνοϊού είναι και η ιστορία του Μανώλη Γλέζου.
Ο ιός δεν θα επιτρέψει σε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να θρηνήσουν το θάνατο ενός συμβόλου, της “μνήμης του έθνους”.
Στην κηδεία του θα παραστούν μόνο οι άνθρωποι του στενού οικογενειακού του κύκλου. Ουδείς άλλος θα επιτραπεί να βρεθεί εκεί για να τον αποχαιρετήσει.
Ο κορωνοϊός, τα μέτρα που έχουν ληφθεί ενάντια στον κορωνοϊό, δεν επιτρέπουν ούτε και στους πιο σπουδαίους να γίνουν δέκτες του θρήνου, ούτε στους πιο αγαπημένους μας ανθρώπους.
Δεν επιτρέπεται καν ο αποχαιρετισμός.
"google ad"
Ο κορωνοϊός μετατρέπει σε ασήμαντες τις πιο βασικές ανθρώπινες ανάγκες, τους πιο σημαντικούς συνεκτικούς κρίκους των κοινωνιών, την απόδοση τιμής σε αυτούς που πρέπει να αποδίδεται τιμή γιατί αποτελούν πρότυπα για τις κοινωνίες.
Ποινικοποιείται η ανθρώπινη επαφή. Ποινικοποιείται η ανάγκη μας να αγκαλιάσουμε τον συνάνθρωπό μας τη στιγμή της οδύνης και του πόνου. Ποινικοποιείται ο θρήνος.
Αν αυτή δεν είναι η πιο φρικτή συνέπεια του ιού, τότε ποια είναι;
Η ιστορία του Μανώλη Γλέζου συνδέθηκε με την ιστορία του κορωνοϊού, λές και το σκοτάδι έπρεπε με κάποιο τρόπο να βάλει το σημάδι του στο φως…
Η επιδημία όμως κάποια στιγμή θα τελειώσει και το φως ανθρώπων όπως ο Μανώλης Γλέζος θα ξαναλάμψει.
Θα ξαναλάμψει γιατι θα είναι αναγκαίο.
Το παράδειγμα του θα φωτίσει ξανά τις ψυχές των ανθρώπων που θα αναγκαστούν ξανά, όπως ο Μανώλης Γλέζος, στις σκοτεινές εποχές που θα ξημερώσουν να δώσουν αγώνες για να ξαναλάμψει το φως.
Η μνήμη του Μανώλη Γλέζου θα είναι η μνήμη των πιο φωτεινών πτυχών της ανθρώπινης ύπαρξης.