Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος Ι.F. J
Στις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, τόσο από τους κυβερνητικούς όσο και εξ αιτίας της έντονης δράσης των ανθρώπων απέναντι στις διάφορες εκφάνσεις των συνθηκών αλλοτρίωσης, εκμετάλλευσης και καταπίεσης τα πράγματα έχουν φτάσει σε οριακό σημείο.
Πρόκειται γι’ αυτό που περιεκτικά αναφέρουμε ως «κρίση του πολιτικού συστήματος».
Ότι έχει σχέση με την καταρράκωση της αξιοπιστίας, δεν αφορά μόνον κάποιους πολιτικούς, αλλά περιλαμβάνει την πολιτική ευρύτερα και τον πολιτικό κόσμο.
Το ζήτημα δεν είναι να επαναλάβουμε αλήθειες, δεν αρκεί η διαπίστωση πως οι φτωχοί θα γίνουν φτωχότεροι. Το θέμα είναι για ποιους λόγους επιβάλλεται να επιχειρήσουμε μια αναζήτηση των καίριων σημείων και των αιτίων όλων αυτών των προβλημάτων.
Το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που ζούμε είναι συνυφασμένο με την ελευθερία, την ηθική, και την αξιοπρέπεια.
Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν πάρα πολλοί άνθρωποι και επειδή ακριβώς το πιστεύουν θεωρούν ότι η καταλήστευση των φτωχοτέρων κάθε φορά που αυτό το σύστημα βυθίζεται σε κρίση δεν είναι πάρα κάτι παροδικό.
Για να δουλέψει ο καπιταλισμός χρειάζεται μια δεξαμενή φθηνής πλεονάζουσας εργασίας όμως δεν την έχει πάντα πώς την εξασφαλίζει; Με το ζόρι.
Πώς τα ΜΜΕ κάνουν πλύση εγκεφάλου στο κοινό τους
Η παραπληροφόρηση και η προπαγάνδα, σε επίπεδα που ούτε ο Γκέμπελ δεν θα μπορούσε να φανταστεί; είναι σήμερα κοινός τόπος και χρησιμοποιούνται συστηματικά από τα κυριότερα ΜΜΕ, τα οποία ελέγχονται από τους μεγάλους υπερεθνικούς ομίλους εταιρειών, σε αυτή η χώρα που – παραδόξως- ακόμα θεωρείται υπόδειγμα ελευθερίας έκφρασης και δημοκρατίας.
Οι τηλεθεατές αυτών των συντεχνιακών δικτύων – ιδιαίτερα όσων οι απόψεις, εμποτίζονται αποκλειστικά από πληροφορίες των εν λόγω καναλιών – βρίσκονται σε μια κατάσταση παραληρήματος, παροξυνόμενου κι απ’ την άγνοια.
Οι ειδήσεις που μεταδίδουν τα δίκτυα βασίζονται σε διηγήσεις καθημερινών γεγονότων ενταγμένων σε ένα κοινωνικο-συναισθηματικό πλαίσιο, που αντιπαραβάλλει τo Κακό με τον πατριωτισμό και τον θρησκευτικό ζήλο.
Τα τελευταία χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης η οποία από το 2009 και μετά επηρέασε και την Ελλάδα, το καθεστώς υιοθέτησε υπό την αιγίδα των διεθνών χρηματοοικονομικών οργανισμών, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, και της ΕΕ, μια πολιτική διάσωσης του καπιταλιστικού συστήματος, η οποία συνοδεύτηκε παράλληλα με την ένταση της καταστολής και την περαιτέρω σκλήρυνση του κράτους απέναντι σε όσους αγωνίζονται για την ανατροπή του καπιταλισμού και του κράτους, απέναντι σε όσους επιλέγουν την επαναστατική δράση αμφισβητώντας το μονοπώλιο της κρατικής βίας και ισχύος, απέναντι σε όσους χρησιμοποιώντας οποιοδήποτε μέσο πάλης αντιστέκονται σε αυτή την πολιτική διάσωσης του συστήματος.
Ερχόμενος στα καθ’ ημάς το πολιτικό σύστημα που ελέγχει την εξουσία (ΝΔ + ΠΑΣΟΚ) έχει την κυρίαρχη ευθύνη ως προς την επιμέλεια και αποδιοργάνωση του κοινωνικού κράτους και όχι μόνο.
Τέλος οι μέρες που ζούμε γράφουν ιστορία και είμαστε και εμείς κομμάτι αυτής της ιστορίας γιατί και εμείς γράφουμε μερικές από τις σελίδες της ιστορίας.
