Σ’ αυτήν την τάξη κατά κύριο λόγο ανήκουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η πάλαι ποτέ «ραχοκοκαλιά της οικονομίας».
Εε, αυτή εκτελείται! Ποικιλοτρόπως! Όλα τα πυρά πάνω της.
Μια μικρομεσαία επιχείρηση διαθέτει μια επαγγελματική στέγη. Εκτός όλων των άλλων φορολογήσεων ο ιδιοκτήτης πάνω στον λογαριασμό της ΔΕΗ έχει ένα σωρό φόρους σημαντικών ποσών. Ο ίδιος ιδιοκτήτης τυχαίνει να μην είναι άστεγος. Οι αυτοί φόροι που μπαίνουν στη βιοτεχνία του, μπαίνουν και στον λογαριασμό της ΔΕΗ του σπιτιού του. Αν τώρα τυχαίνει να μην έχει ξυλόσομπα, αλλά νυχτερινό τιμολόγιο για θέρμανση, οι φόροι εκτινάσσονται ανάλογα με τις κιλοβατώρες. Αν τώρα έχει και κάποιο παλιό πατρικό που το διατηρεί ή κάποιο εξοχικό (οι πολιτικοί μας στην πλειονότητα διαθέτουν πάνω από είκοσι σπίτια ο καθένας και δεν φορολογούνται) πάλι στον λογαριασμό της ΔΕΗ μπαίνουν οι ίδιοι φόροι.
Δηλαδή το αυτό άτομο, μόνο από λογαριασμούς ΔΕΗ, φορολογείται με τους ίδιους φόρους αλλά διαφορετικά ποσά, πάνω από τρεις φορές. Σκεφτείτε ληστεία εις βάρος αυτών που δεν είναι κεφάλαιο, αλλά δεν είναι και άστεγοι.
Μάλλον η «αριστερή» κυβέρνηση πασχίζει να μας κάνει όλους άστεγους. Και μετά θα μας βγάζει η «καλή Ευρωπαϊκή Ένωση» ένα πρόγραμμα, όπου κάποιοι θα πλουτίζουν από αυτό (Μ.Κ.Ο., προμηθευτές) – βλέπε «ΣΟΚ και ΔΕΟΣ Ναόμι Κλάιν – και οι προλετάριοι θα μπαίνουν στη σειρά για ένα κοτόπουλο κατεψυγμένο και λίγα σαπιοπορτοκάλια. Σίτιση, λέγεται αυτό.
Αφαιρούν απ’ τους ανθρώπους την αξιοπρέπειά τους. Τους στερούν τη δυνατότητα να αποφασίζουν για τη ζωή τους και τους βάζουν στη σειρά με προγράμματα παρακαλώ της επαίσχυντης Ευρωπαϊκής Ένωσης, για λίγα αποφάγια. Όπως τα ζώα που τα σταβλίζεις και τα ταΐζεις.
Αφαιρούν την αξιοπρέπεια απ’ τον άνθρωπο. Γι’ αυτό είναι και τόσες πολλές οι αυτοκτονίες κυρίως απ’ την μεσαία τάξη. Γιατί δεν θα μπουν ποτέ στη σειρά για ένα συσσίτιο. Και όταν δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους, όταν δεν έχουν να φάνε, όταν τους κάνουν βίαια και άδικα άστεγους, τότε αυτοκτονούν.
Αυτό είναι το έγκλημα που θα μείνει στους αιώνες ως «η εκτέλεση της μεσαίας τάξης». Αυτής που δεν ανήκε στο κεφάλαιο, που εργαζόταν και πλήρωνε τα δάνειά της, τους φόρους της τους λογικούς τότε, τις υποχρεώσεις της. Και που τώρα αφανίζεται. Οι μόνοι αθώοι!
Η μεσαία τάξη, αυτή που χλευάστηκε, που λοιδορήθηκε ως «καθωσπρεπίστικη» αντίληψη και όμως η μόνη που αντιστεκόταν, που αγωνιζόταν, που ήταν αλληλέγγυα στους αγώνες για δημοκρατία, ελευθερία, δικαιοσύνη.
Α.Ρ.
