Στα τέλη της δεκαετίας του ’80 το γυναικείο τένις προμηνυόταν… βαρετό. Η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα ήταν στη δύση της καριέρας της και μια νεαρή Γερμανίδα είχε κάνει τσιφλίκι της το παγκόσμιο tour. Αν η θρυλική Τσεχοσλοβάκα είχε όμως αντίπαλο δέος την Κρις Έβερτ Λόιτ, για τη Στέφι Γκραφ δεν διαφαινόταν στον ορίζοντα η τενίστρια που θα της πρόσφερε στοιχειώδη έστω ανταγωνισμό.
Κατακτώντας τον πρώτο Grand Slam τίτλο της σε ηλικία 18 ετών (1987), η Γκραφ πρόλαβε να πάρει άλλους εφτά έως το τέλος του 1989! Καμία και τίποτα δεν έμοιαζε ικανό να τη σταματήσει.
Πόσο μάλλον μια 16χρονη, βάρους 45 κιλών, που τεχνικά έμοιαζε ανορθογραφία. Εκτελώντας και το forehand με τα δύο χέρια!
Πριν από τον 10ο τίτλο
Αυτό το ξερακιανό κοριτσόπουλο βρήκε απέναντί της η Στέφι Γκραφ στον τελικό του Ρολάν Γκαρός το 1990. Η μία… μακράν νούμερο 1 στον κόσμο, ετοιμαζόταν για τον 10ο τίτλο Grand Slam, προτού κλείσει 21 χρόνια ζωής. Η άλλη ένα εκκολαπτόμενο φαινόμενο. Είχε γίνει επαγγελματίας από τα 15 και είχε φτάσει την Γκραφ στα όρια της στον ημιτελικό του Παρισινού Όπεν το ’89.
Η Μόνικα Σέλες ήταν τότε μόλις 15 ετών και έξι μηνών. Λίγοι όμως πίστευαν ότι η νεαρή Γιουγκοσλάβα από το Νόβι Σαντ, που τεχνικά έμοιαζε ένα σκαλί κάτω και κραύγαζε σαν απελπισμένη σε κάθε χτύπημα της, θα μπορούσε να σταθεί ως ίση προς ίση απέναντι στη Γερμανίδα πρωταθλήτρια. Άλλωστε συναντήθηκαν ξανά στη φάση των «16» του Γουίμπλεντον δύο μήνες αργότερα και το φαβορί έδωσε ένα γερό μάθημα στο αουτσάιντερ (6-1, 6-0).
Η Γκραφ έφτασε στον τελικό ξεπαστρεύοντας και τις έξι αντιπάλους της με 2-0. Καμία δεν ξεπέρασε τα 5 γκέιμς στο σύνολο. H Σέλες είχε πολύ πιο δύσκολο έργο, σε δύο από τα παιχνίδια της φλέρταρε με τον αποκλεισμό. Στον τελικό ήταν όμως αυτή που είχε πιο γερά νεύρα. Βρέθηκε να χάνει με 6-2 στο tie-break του πρώτου σετ, αλλά το πήρε με 8-6. Πήρε και το δεύτερο με 6-4 για να γίνει η νεαρότερη νικήτρια της ιστορίας σε τουρνουά Grand Slam, στα 16,5 χρόνια της.
Έκτοτε, με την αυτοπεποίθηση, να ξεχειλίζει, δεν κοίταξε ξανά πίσω. Το παιχνίδι της έμοιαζε ανορθόδοξο, αλλά εκτελούσε με τόση δύναμη και ακρίβεια, που ήταν το πιο αποτελεσματικό από καταβολής αθλήματος.
Υπερβολή είπατε;
Η Σέλες κατέκτησε άλλα εφτά Grand Slam προτού κλείσει τα 20 χρόνια της. Είχε ρεκόρ 55-1 σε αυτά από τον Ιανουάριο του 1991 έως το Φεβρουάριο του ’93! Πανηγύρισε τρεις σερί φορές στο Australian Open, ισάριθμες στο Ρολάν Γκαρός και δύο στο US Open. Σε αυτή τη διετία πήρε συνολικά 22 τίτλους και έπαιξε σε 33 τελικούς από τα 34 τουρνουά που συμμετείχε!
Η Γκραφ είχε βρει τον μπελά της. Σε αυτό το διάστημα κατέκτησε… μόνο δύο φορές το Γουίμπλεντον, λόγω της ανωτερότητας της στο γρασίδι. Στην κορυφή του γυναικείου τένις εξελισσόταν μια νέα, all-time classic, διελκυστίνδα. Για την τεχνικά προικισμένη και θεαματική στο παιχνίδι της Γκραφ φάνταζε ωστόσο εξαιρετικά δύσκολο να ανακτήσει το στέμμα.
Η λεπίδα των εννέα ιντσών
Η Σέλες, εκπρόσωπος του δυναμισμού, έμοιαζε στο κορτ με μια «μηχανή». Είχε θρονιαστεί στο Νο. 1 και δεν διαφαινόταν τρόπος να κατέβει από εκεί.
Εν τέλει δεν θα την κατέβαζε η Γκραφ, αλλά ένας ακραιφνής, παρανοϊκός οπαδός της. Σε αυτό που αποκαλείται το πιο «ευγενές», ένας εισβολέας άλλαξε διά της βίας την ιστορία του αθλήματος. Απόκοσμο. Όσο και ανήκουστο αυτό που συνέβη στις 30 Απριλίου του 1993.
Η 19χρονη τότε Σέλες, με νωπές τις δάφνες από τον 8ο Grand Slam τίτλο (Μελβούρνη), ήταν έτοιμη να κάμψει την αντίσταση της Μαγκνταλένα Μαλέεβα στην προημιτελική φάση του Citizen Cup, που διεξαγόταν στο Αμβούργο. Είχε πάρει το πρώτο σετ και προηγείτο 4-3 στο δεύτερο.
Ξαφνικά, ένας θεατής την πλησίασε και χωρίς κανείς να καταλάβει τις προθέσεις του – άλλωστε ήταν αδιανόητη μια επίθεση σε αγώνα τένις – τη μαχαίρωσε στην πλάτη με μία λεπίδα εννέα ιντσών!
Ο δράστης, ένας 39χρονος άνεργος, ονόματι Γκίντερ Πάρχε, ήταν εμμονικός με τη Στέφι Γκραφ και εξ’ αυτού μισούσε παθολογικά τη Μόνικα Σέλες. Σκοπός του δεν ήταν άλλος απ’ το να βάλει τέλος στην κυριαρχία της. Το απίθανο είναι ότι το σχέδιο του στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία.
«Θυμάμαι ότι καθόμουν, είχα βγάλει την πετσέτα και στη συνέχεια θέλησα να πιω μια γουλιά νερό. Το κύπελλο είχε μόλις αγγίξει τα χείλη μου, όταν αισθάνθηκα έναν φρικτό πόνο στην πλάτη. Γύρισα το κεφάλι μου προς το σημείο που πληγώθηκα και είδα έναν άνδρα που φορούσε καπελάκι του μπέιζμπολ. Είδα το φθόνο στο πρόσωπό του. Κρατούσε ένα μακρύ μαχαίρι. Άρχισε να μου επιτίθεται ξανά. Είχα σοκαριστεί, δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε», ανέφερε το 2009 στη δεύτερη αυτοβιογραφία της η Σέλες.
Τυχερή μέσα στην ατυχία της
Ένας άνδρας της ασφάλειας συγκράτησε τον Πάρχε, προτού τη μαχαιρώσει ξανά. Μέσα στην αδιανόητη ατυχία της, στάθηκε τυχερή, καθώς η τομή δεν ήταν βαθιά και δεν πειράχτηκαν ζωτικά όργανα.
Κατά τη σύλληψη του Πάρχε βρέθηκαν πάνω του 1.000 γερμανικά μάρκα και ένα αεροπορικό εισιτήριο για τη Ρώμη, όπου την επόμενη εβδομάδα η Σέλες επρόκειτο να λάβει μέρος σε ένα τουρνουά!
Στις αρχές του Αμβούργου ο παράφρων θύτης είπε ότι σχεδίαζε την επίθεση για εβδομάδες, ενώ αργότερα ο δικηγόρος του κατέθεσε ότι ζούσε σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου το ενδιαφέρον του για την Γκραφ είχε φτάσει σε ένα αρρωστημένο επίπεδο.
«Δεν ήθελα να τη σκοτώσω. Ήθελα απλά να την τραυματίσω ελαφρά προκειμένου να μην είναι σε θέση να αγωνιστεί για μερικές εβδομάδες», υποστήριξε στο δικαστήριο ο Πάρχε, ο οποίος κατηγορήθηκε για πρόκληση σοβαρής σωματικής βλάβης, αλλά αφέθηκε ελεύθερος!
Οι γιατροί που τον εξέτασαν υποστήριξαν ότι έπασχε από διαταραχή προσωπικότητας. Ο δικαστής αποφάνθηκε ότι επιχείρησε να επιτεθεί και όχι να σκοτώσει, με αποτέλεσμα να μη φυλακιστεί ποτέ.
«Η Γερμανία είναι η χώρα όπου αυτός ο άνδρας μου επιτέθηκε πισώπλατα, αλλά δεν τιμωρήθηκε όπως του άξιζε. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν πλήρωσε για το έγκλημά του», είπε το θύμα της επίθεσης, που σε ένδειξη διαμαρτυρίας δεν ξαναπάτησε στη Γερμανία για τα επόμενα 22 χρόνια.
Τον εμπαιγμό σε βάρος της Σέλες ολοκλήρωσαν οι διοργανωτές του τουρνουά. Το οποίο όχι μόνο δεν διακόπηκε, αλλά ανέδειξε νικήτρια την… Στέφι Γκραφ, έπειτα από την επικράτηση επί της Αράντσα Σάντσεθ Βικάριο στον τελικό!
Η ψυχογενής βουλιμία
Το σοκ ήταν βαρύτατο για την Σέλες. Η αποθεραπεία από τον τραυματισμό κράτησε πολύ περισσότερο από αναμενόμενο, αφού η Γιουγκοσλάβα πρωταθλήτρια έπεσε σε κατάθλιψη και υπέστη ψυχογενή βουλιμία, παίρνοντας περίπου 30 κιλά σε ένα χρόνο.
Κατάφερε να ξεπεράσει τα προβλήματα και να κάνει το come back δύο χρόνια αργότερα, δεν ήταν όμως ποτέ ξανά η ίδια παίκτρια. Έστω και αν έφτασε στον τελικό του US Open το ’95 (χάνοντας από την Γκραφ) και κατέκτησε το Australian Open του ’96, το παιχνίδι της δεν ήταν το ίδιο κυριαρχικό.
Συμμετείχε σε άλλους δύο Major τελικούς (’96,’ 98), καθώς και σε αυτόν των Ολυμπιακών Αγώνων το 2000, ωστόσο ο τίτλος του ’96 ήταν ο τελευταίος μεγάλος της καριέρας της. Την Άνοιξη του ’98 έχασε τον πατέρα της και πρώην προπονητή της από καρκίνο, απώλεια που επιβάρυνε επιπρόσθετα την ψυχολογία της και στάθηκε εμπόδιο στην προσπάθεια της για επιστροφή στην κορυφή.
Έπαιξε ακόμα πέντε χρόνια χωρίς σημαντικές επιτυχίες και το 2003 αποσύρθηκε από τα κορτ, έχοντας κατακτήσει τα 8/9 Grand Slam της καριέρας της ως έφηβη – ρεκόρ που παραμένει έως σήμερα.
Σε συνέντευξη της το 2013 η Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, η οποία σε έναν αγώνα μαζί της είχε διαμαρτυρηθεί στον διαιτητή για τις κραυγές κατά τη διάρκεια των χτυπημάτων της (!), ανέδειξε το προφανές. «Αν δεν είχε τραυματιστεί θα ήταν η γυναίκα με τους περισσότερους τίτλους σε Grand Slam».
Ο Γκίντερ Πάρχε είχε μπήξει το μαχαίρι του σε ένα μύθο. Το κορίτσι – «θαύμα» από το Νόβι Σαντ αποδείχτηκε ασυνεπές στο ραντεβού με το πεπρωμένο του.
Όχι με δική του ευθύνη. Αλλά εξαιτίας ενός «πισώπλατου χτυπήματος» της μοίρας…