Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη
«Κύριε των Δυνάμεων μεθ’ ημών γενού…»
Κάθε φορά που λειτουργούμε και λειτουργούμαστε, που μετέχουμε στο μυστήριο της ευχαριστίας και θεληματικά συγκροτούμε τη λειτουργική σύναξη, είναι για μας μια ευκαιρία για μια βαθύτατη συνειδητοποίηση της υπαρκτικής μας δύναμης και ζωής στην πραγματικότητα που ζούμε.
Λειτουργικά νοιώθουμε δυνατοί ως παντοδύναμοι, πέρα από τις όποιες αδυναμίες μας ή τα ανθρώπινα αρρωστήματά μας.
Αυτά δεν είναι ουτοπία ή υπερβολή εκτίμησης των δυνάμεων μας, είναι υπαρκτή αίσθηση που την αποκτούμε καθώς κοινωνούμε με τον Κύριο των δυνάμεων.
Με τη μετοχή μας στη θεία κοινωνία, όχι μόνο ζωογονούμαστε με το σώμα και το αίμα του Χριστού, αλλά και χριστοποιούμαστε και αποκτούμε ιδιότητες που μόνο ο Κύριος έχει.
Γινόμαστε μέτοχοι ζωής αιώνιας και αθάνατης. Αυτό σημαίνει ότι πριν τη λειτουργία είμαστε αδύνατοι και θνητοί, με τη λειτουργία γινόμαστε αθάνατοι και δυνατοί, παντοδύναμοι.
Λειτουργικά γινόμαστε αυτό που είμαστε, παιδιά του Θεού, θέανθρωποι, που ο κόσμος μπορεί να εχθρεύεται και να θέλει να κακοποιήσει, αλλά δε μπορεί να μας βλάψει.
Πριν τη λειτουργία μπορεί να είμαστε ναρκομανείς, πόρνοι, μοιχοί, απατεώνες, ληστές, κακούργοι, περιθωριακοί, αδύνατοι, ανυπόληπτοι. Για κάθε περίπτωση και για κάθε άνθρωπο η λειτουργία μας είναι γνήσια κολυμβήθρα του Σιλωάμ, κολυμβήθρα δυνάμεων, πραγματική μήτρα σύλληψης, γέννησης και αναγέννησης ενός αγίου.
«Γίνεσθε άγιοι, ότι άγιος ειμί εγώ».
Λειτουργικά αναστρεφόμαστε με τον ίδιο το Θεό. Που είναι πάντοτε παρών στη λειτουργία ως «ο ευλογημένος ο ερχόμενος», ως τον βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι, τον ώδε αοράτως σηνών.
Μια αναστροφή και μια συντροφιά που γαληνεύει το πρόσωπο, ανακουφίζει και ζωογονεί την ψυχή, λυτρώνει και πράγματι αγιάζει την ύπαρξη.
Κατεξοχήν η λειτουργία μας είναι πανηγύρι ενδυνάμωσης των αμαρτωλών, είναι στήριγμα για μας που δεν έχουμε ελπίδα και νοιώθουμε απογοητευμένοι και χαμένοι στη ζωή και τον κόσμο.
Λειτουργούμε και λειτουργούμαστε γι ανα βρούμε τον χαμένο εαυτό μας, να νοιώσουμε τη δύναμή μας, να ζήσουμε τη θεϊκή παντοδυναμία, να βρούμε την αισιοδοξία μας και να βρούμε το δρόμο μας για το παρόν και το μέλλον για να κερδίσουμε και το παρόν και το μέλλον, την ίδια τη ζωή του μέλλοντος αιώνος, την προσδοκία της ανάστασης.
Αν χάσουμε το παρόν μέσα στην ζάλη και τις θύελλες της ζωής χάνουμε και το μέλλον, κυριολεκτικά χανόμαστε.
Η λειτουργία μας προληπτικά συγκροτεί τη σύναξη επί των αυτώ, τροφοδοτεί τη συνάθροιση των πιστών με την ίδια τη ζωή του αναστάντος Κυρίου, πριν χαθούμε.
Λειτουργικά ανοίγει ο ορίζοντας της ζωής στην έκταση και το ύψος της αιωνιότητας.
Αν κερδίσουμε την αιωνιότητα κερδίσουμε και το παρόν γιατί και αυτό βρίσκεται μέσα στην αιωνιότητα.
Το κάλεσμα για τη θεϊκή ενδυνάμωση μας και την εξασφάλιση της ζωής μας είναι ανοικτό, αναφέρεται σε κάθε άνθρωπο όπου της γης.
«Δεύτε προς με πάντες… καγώ αναπαύσω υμάς».
Ουράνιο, θεϊκό προσκλητήριο δύναμης και ζωής.
Ανήκει σε μας, όποιοι κι αν είμαστε , όπου κι αν βρισκόμαστε να πάρουμε την πρόσκληση και είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη να την αξιοποιήσουμε, είτε ως λειτουργοί είτε ως λειτουργούμενοι.
«Τρυφήσατε πάντες».
«Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται».
«Ουδείς εξέλθει πεινών».
Για όλους έχει ο Θεός. «Και τον πρώτον θεραπεύει και τον ύστερον ελεεί».
Δεν πρόκειται για λόγια πρόσκαιρης παρηγοριάς, πρόκειται για τον ίδιο τον ζωογόνο, τον αιώνιο και παντοδύναμο λόγο του Θεού, τον οποίο ο ίδιος προσφέρει σε μας ως έξοδο από τα αδιέξοδα μας, ως συντροφιά στη μοναξιά μας, ως χορτασμό της πείνας μας, ως πλήρωμα της ζωής και κοινωνίας, ώστε να μη ζούμε πια τους κραδασμούς των κενών που οι ίδιοι προκαλούμε στην πορεία της ζωής μας όπως είναι η αβεβαιότητα, η απελπισία , η απόγνωση και όχι σπάνια και τα απενενοημένα διαβήματα.
Είναι στο χέρι μας οι απελπισμένοι να βρίσκουμε την ελπίδα μας.
Είναι στο χέρι μας οι απεγνωσμένοι να βρίσκουμε το κουράγιο της ζωής όσο ο προσανατολισμός μας είναι στραμμένος προς το γλυκύτατο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και σωτήρα του κόσμου.
Να ελευθερωθούμε από την αφροσύνη της αμφιβολίας, της επιφύλαξης ή της άρνησης του Θεού.
Μόνον «άφρων είπεν εν τη καρδία αυτού ουκ έστιν Θεός».
Μακριά από μας αυτή η παρανοϊκή κατρακύλα.
Βρισκόμαστε μπροστά στη μεγάλη ώρα να ζήσουμε «ευσεβώς και σωφρώνως» όχι μόνον ως παιδιά του Θεού αγαπημένα αλλά και ως οι εκλεκτοί συνεργάτες του για την σωτηρία ημών των ίδιων και του κόσμου που ζούμε.
«Υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών… υπέρ πάσης πόλεως και χώρας… υπέρ του σύμπαντος κόσμου…».
Αυτό είναι η λειτουργία μας, ανοικτός ορίζοντας αγιασμού και ευλογίας της ζωής, του προσώπου, της κοινωνίας, των εθνών και των λαών της γης.