Ο διάλογος έχει διαχρονική αξία:

Μαυρογιαλούρος: “Δεν μου λες ρε Γκρούεζα, για να έχουμε καλό ρώτημα, εσύ τι δουλειά κάνεις; Με τι ασχολείσαι;”

Γκρούεζας: “Ε, μα δεν σας είπα κύριε υπουργέ; Είμαι του κόμματος. Από τόσο δα μικράκι στο κόμμα. Αγωνίζομαι για το κόμμα. Ιδρώνω για το κόμμα”.

Στον πυρήνα της σημερινής πολιτικής εξουσίας φαίνεται να αναβιώνει, με νέα χαρακτηριστικά και σύγχρονο περιτύλιγμα, το πρότυπο του παλιού γνωστού τύπου που η ελληνική κοινωνία έχει μάθει να αναγνωρίζει ως «Γκρούεζα». Όχι πια ως μια κινηματογραφική καρικατούρα, αλλά ως δομικό στοιχείο του πολιτικού και διοικητικού συστήματος, με πλήρη αποδοχή από την κυβερνώσα ελίτ και απόλυτη ένταξη στον κρατικό μηχανισμό.

Πίσω από το χαμόγελο του «καθωσπρέπει», πίσω από τα πτυχία και τις δημόσιες προσευχές, κρύβεται ένα σύστημα εδραιωμένο στη διαπλοκή και τη μεθοδική καταλήστευση του δημοσίου πλούτου. Ένα σύστημα που δεν προέκυψε τυχαία, αλλά αποτελεί στρατηγική επιλογή της πολιτικής Δεξιάς, όπως αυτή εκφράζεται σήμερα από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο «αγωνιστής της αρπαχτής» ως θεσμικό πρότυπο

Ο «Γκρούεζας» δεν ιδρώνει για να προσφέρει – ιδρώνει για να γεμίσει την τσέπη του. Μεθοδικά, οργανωμένα και με τη βεβαιότητα της πολιτικής κάλυψης, επιδίδεται στην εξασφάλιση προνομίων, στη λεηλασία του δημόσιου χρήματος και στην ανέλιξή του ως «αγωνιστή» ενός καθεστώτος αρπαχτής με πολιτικό μανδύα.

Η αναπαραγωγή αυτού του μοντέλου δεν είναι παρέκκλιση, είναι πολιτικός στόχος. Το «σύστημα» επιδιώκει τον έλεγχο του κράτους από πρόσωπα που υπακούουν σε πελατειακούς και προσωπικούς μηχανισμούς. Αυτή η κουλτούρα «τα δικά μας παιδιά» αποτελεί συστατικό στοιχείο του DNA της Δεξιάς, και εφαρμόζεται από ότι αποδεικνύουν οι αποκαλύψεις, από την κορυφή της εξουσίας μέχρι την τελευταία δομή του δημόσιου τομέα.

Από τη «φιλελεύθερη δημοκρατία» στη θεσμική αποσύνθεση

Η σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από τις αρχές του φιλελευθερισμού και της θεσμικής ισορροπίας. Η ανεξαρτησία των εξουσιών υπονομεύεται, η Δικαιοσύνη εργαλειοποιείται, ενώ η εκτελεστική εξουσία επεκτείνεται εις βάρος των ελέγχων και των αντίβαρων της Δημοκρατίας.

Ο σημερινός εκπρόσωπος του φαινομένου δεν είναι μόνο ο παραδοσιακός, κραυγαλέος τύπος. Είναι και από αυτός που φοράει κουστούμι, έχει σπουδάσει στο εξωτερικό, δηλώνει «τεχνοκράτης» και «επιτυχημένος». Είναι πρόθυμος συνομιλητής των καναλιών της διαπλοκής, χαμογελαστός στις οικογενειακές  φωτογραφίες, θεοσεβούμενος μπροστά στις κάμερες.

Η κοινωνική του βιτρίνα είναι προσεκτικά δομημένη: «Απ’ έξω κούκλα, από μέσα πανούκλα».

Πίσω όμως από τη βιτρίνα, κρύβεται η εξυπηρέτηση συμφερόντων, η ιδιοτέλεια και ο μαφιόζικος αυταρχισμός.

Η πραγματική «τομή» – αν υπάρξει – θα έρθει μόνο όταν το κοινωνικό σώμα απαιτήσει θεσμική λογοδοσία και κοινωνική δικαιοσύνη .

Πώς έκανες τα λεφτά ρε Γκρούεζα
Από τον #ΟΠΕΚΕΠΕ
Επος ‼️#Βοριδης #Αυγενάκης pic.twitter.com/iJVsIxZumJ

— Marka2‼️ (@Marka2free) June 29, 2025